"... απ’τα παράθυρα δε της γκαρσονιέρας του έβγαινε τακτικά λιβανωτός του καιομένου χασίς και οι του επάνω και των διπλανών διαμερισμάτων άκουαν βογγητά και αναφυλητά τρελλών από το πάθος ανθρώπων και σφαδασμούς των κυλισμένων εις το πάτωμα και τα ντιβάνια..."

Ι. Μέρμηγκας.
Πηγή: Η ιστορία αρχίζει από παλιά

"Αλλά τα όργια τα νυχτερινά του μεγαλοεπιχειρηματίου αυτού έγιναν αντιληπτά απ’ τη γειτονιά η οποία ανεστατώθη και απειλούσε λυντσάρισμα των θαμώνων του άντρου του. Εν τούτοις οι οργιασταί ολίγον ενδιαφέροντο. Μια βραδυά δε εβγήκαν ολόγυμνοι στην ταράτσα και υπό το καλοκαιρινό φεγγαρόφως έστησαν χορό. Αλλη μια βραδυά έβαλαν ένα πανί όπου επρόβαλαν κινηματογραφικές ταινίες όπου γυμνές γυναίκες και άντρες επεδίδοντο σ’ακατανόμαστα όργια. Έτσι γλεντούσε το πλήθος των ερωμένων και φίλων του έλληνος μαχαραγιά, απ’τα παράθυρα δε της γκαρσονιέρας του έβγαινε τακτικά λιβανωτός του καιομένου χασίς και οι του επάνω και των διπλανών διαμερισμάτων άκουαν βογγητά και αναφυλητά τρελλών από το πάθος ανθρώπων και σφαδασμούς των κυλισμένων εις το πάτωμα και τα ντιβάνια."

____________

"Η οργιώδης ζωή του άσσου των ελλήνων απατεώνων: Καταχρήσεων και οργίων τέλος - Η δράσις του Ι. Μέρμηγκα - Σειρά απατών. - Ο χορός των εκατομμυρίων. - Συμβάσεις, όργια, καταχρήσεις. - Πώς έγδυσε αγγλικάς εταιρίας. - 15 εκατομμυρίων καταχρήσεις.  - Το άντρον των οργίων. - Κοκαΐνη, ηρωίνη, χασίς και 1500 μποτίλιες σαμπάνιας. - Χορός ολογύμνων υπό το φεγγαρόφως εις την ταράτσαν. - Και τώρα: με αεροπλάνο προ το άγνωστο.", εφημερίδα Μακεδονία, Φεβρουάριος 1932

Πηγή: Η Ιστορία Αρχίζει από Παλιά

-*-

"Αυτοί είναι ζώα"

"Γ: [...] Είχαμε συλλάβει τρεις γυναίκες οι οποίες ήτανε λες και είχανε βγει από τα καλλιστεία. Πανέμορφες γυναίκες με τακούνια, δηλαδή φαινότανε ότι δεν είχανε περπατήσει καθόλου. Προφανώς περιμένανε κάποιους να έρθουν να τις πάρουνε και έτυχε να τις βρούμε εμείς. Αυτό που ακολουθούσε είναι αυτό που σου έλεγα. Τους πηγαίναμε στο φυλάκιο, όπου κάνανε όλες τις δουλειές. Άγραφος νόμος... Υπήρχανε και βιασμοί. Αυτές τις τρεις κοπέλες για παράδειγμα τις κατεβάσανε στο λόχο και έμαθα ότι τις είχανε βάλει στις τουαλέτες που πηγαίνανε οι φαντάροι, τις είχανε κλειδώσει εκεί μέσα και κάποιοι το βράδυ... πηγαίνανε και – τώρα δεν ξέρω τι ακριβώς κάνανε, αλλά είχα μάθει ότι είχε γίνει ιστορία. Αυτό ήτανε το καθεστώς σε όλα τα φυλάκια. Στα οποία δεν είχε πέσει κάποια γραμμή από το στρατό επίσημα ότι αν αντιληφθούμε κάτι, ότι οι στρατιώτες φέρονται άσχημα και τέτοια πράγματα, ότι θα φάει ποινές και τέτοια. Ήταν σα να σου έλεγε ο διοικητής σου ότι κάν’το. Συνήθως αυτό λέγανε. Ή ότι, «μην τους λυπάσαι», ότι «όπου τους βρείτε γαμήστε τους»... κανονικά, τέτοια λέγανε. Οι πιο βάρβαρες συνθήκες ήτανε στο λόγο, έτσι; Που ήτανε ένα μπουντρούμι...

Π: Απ’ ό,τι καταλαβαίνω ήταν κάτι σαν κρατητήριο, έτσι;

Γ: Ήταν το κεντρικό, δηλαδή όσους μαζεύανε τα φυλάκια, τους κρατάγανε σε ένα μπουντρούμι που ήτανε γύρω στα πέντε επί πέντε. Εμένα ας πούμε το ταβάνι μου έφτανε μέχρι τον ώμο. Δηλαδή καθόσουνα σκυφτός εκεί μέσα, δεν μπορούσες να καθίσεις όρθιος και συν τοις άλλοις ήταν γύρω γύρω και σαν καταψύκτης. Είχε πιάσει πάγο. Τρεις μήνες το χρόνο είχε μόνιμα πάγο εκεί μέσα. Εκεί μέσα στοιβάζονταν... τι να σου πω; Έτσι όπως το φαντάζομαι εγώ, δέκα άτομα χωράνε-δε χωράνε. Εκεί μέσα βάζανε γύρω στα... εξήντα; Ο ένας πάνω στον άλλο. Και κάθε Παρασκευή πέρναγε η κλούβα της αστυνομίας. Αυτές ήταν οι συνθήκες. Καθόντουσαν μια βδομάδα εκεί μέσα και βγαίνανε για περίπου μισή ώρα με είκοσι λεπτά την ημέρα έξω. Τους βγάζαμε στον ήλιο. Είτε για να κατουρήσουν, να πάνε να κάνουν την ανάγκη τους οι άνθρωποι. Παράλληλα γι’αυτούς ήταν η ώρα του φαγητού. Όπως και για μας ήταν η ώρα του φαγητού. Και χαρακτηριστικά θυμάμαι ότι ήτανε μια Κυριακή που στο λόχο –είχα κάτσει δυο βδομάδες στο λόχο- είχαμε μπριζόλα. Καθόμουνα στο εστιατόριο και έτρωγα. Και έβλεπα το σκοπό που άνοιγε την πόρτα για να βγουν έξω από το μπουντρούμι οι Αλβανοί. Και είχαμε ένα σκύλο απ’ έξω δεμένο, ένα λυκόσκυλο, που έτρωγε μπριζόλες. Και οι Αλβανοί τρώγανε ψωμί σκέτο. Και το είδα αυτό το πράγμα από μέσα και τρελάθηκα. Και πήρα το φαΐ μου όπως ήμουνα, βγήκε έξω και το έδωσα. Στους Αλβανούς. Με είδε ο λοχαγός, ήτανε στο δικό του το σπιτάκι, εκεί που έμενε, και ήρθε τρέχοντας. Και κλώτησε το δίσκο. Τον κράταγε τον δίσκο ένας Αλβανός και του τον κλώτσησε από τα χέρια, έπεσε η μπριζόλα κάτω και την έφαγε κι αυτή ο σκύλος. Και οι Αλβανοί κοιτάγανε που έτρωγε ο σκύλος την μπριζόλα. Και μένα μου έριξε δέκα μέρες φυλακή με χριστοπαναγίες, «είσαι μαλάκας κι αυτά που κάνεις είναι μαλακίες» και τέτοια. «Αυτοί είναι ζώα»... και πάει λέγοντας. [...]"

____________

Από το ένθετο "Μαλάκα, εγώ έκανα μπίζνες εκεί πάνω": μια συνέντευξη από τα ελληνοαλβανικά σύνορα 1994-1995. Κυκλοφορεί με το τεύχος 29 της antifa - πόλεμος ενάντια στο φόβο (Φεβρουάριος 2012), σε βιβλιοπωλεία και περίπτερα των Eξαρχείων και σε αυτοδιαχειριζόμενους κοινωνικούς χώρους.

-*-

Ο διπλός δεσμός του φασισμού: "Είμαστε αντιφασίστες!"

Πηγή: static.hypervocal.com

"[...] όταν θεωρούμε φασίστες μόνον όσους επαγγέλλονται τον ολοκληρωτισμό προτού πάρουν την εξουσία, αφήνουμε απ'έξω τα πρώιμα στάδια των κινημάτων του Μουσσολίνι και του Χίτλερ` παρόμοια προβληματικό είναι το ν'αρνούμαστε να εξετάσουμε μήπως είναι φασίστες όχι μόνον εκείνα τα κινήματα που αυτοχαρακτηρίζονται έτσι, αλλά κι άλλα που ενώ αρνούνται τούτη την ετικέτα γενικά χαρακτηρίζονται έτσι από τους συγχρόνους τους.* [...]

* Όπως παρατηρήθηκε, είναι απίθανο τα εκατοντάδες μέλη της Γαλλικής Αλληλεγύης (Solidarite Francaise), σε μια συγκέντρωση της οργάνωσης το 1934, να έπαιρναν κατά γράμμα τον ηγέτη της που ωρυόταν "Είμαστε αντιφασίστες!" την ώρα που τα ίδια, φορώντας στρατιωτικές στολές, έδιναν όλα μαζί παραταγμένα τον φασιστικό χαιρετισμό: R. Soucy, French Fascism: The Second Wave, 1933-1939, [...], σ. 315. "

____________

Σπύρος Μαρκέτος, Πώς φίλησα τον Μουσσολίνι!: τα πρώτα βήματα του ελληνικού φασισμού, τόμος Ι, εκδ. Βιβλιόραμα, Αθήνα, 2006

-*-

Ιστορίες μισής ζωής

"I only wish my ghosts were happier today, after seventeen years of real life. Not that the moment of our meeting ever loses its shine, or the knowledge that one will never again have to make do with shadows. But the fevers are on me now, the virus mad to ravage my lst fifth T cells. It's hard to keep the memory at full dazzle, with so much loss to mock it. Roger gone, Craig gone, Cesar gone, Stevie gone. And this feeling that I'm the lst one left, in a world where only the ghosts still laugh. But at least they're the ghosts of full-grown men, proof that all of us got that far, free of the traps and the lies. And from that moment on the brink of summer's end, no one would ever tell me again that men like me couldn't love."
____________

Paul Monette, Becoming a Man: Half a Life Story, Harper Perennial Modern Classics, 2004 [1993] - παρατίθεται στο Κώστας Κανάκης (επ.), Γλώσσα και Σεξουαλικότητα: Γλωσσολογικές και ανθρωπολογικές προσεγγίσεις, Εκδόσεις του Εικοστού Πρώτου, 2011

-*-

Ερικ Χόμπσμπάουμ: η βραχύτητα της μνήμης των θιασωτών της ελεύθερης αγοράς και η ανάγκη για ιστορικούς

Πηγή: vintagevivant.com

"Οι οικονομολόγοι, οι οποίοι συμβούλευαν ότι έπρεπε κανείς να αφήσει την οικονομία στην ησυχία της, και οι κυβερνήσεις που ενστικτωδώς επέμεναν, εκτός από το μέλημά τους να προστατεύσουν τον κανόνα χρυσού με αντιπληθωριστική πολιτική, στη δημοσιονομική ορθοδοξία, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τη μείωση του κόστους, προφανώς σε τίποτε δε βελτίωναν την κατάσταση. Πράγματι, καθώς η ύφεση συνεχιζόταν, υποστηρίχτηκε με σημαντική έμφαση, κι όχι μόνο από τον J.M. Keynes, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ο οικονομολόγος με τη μεγαλύτερη επιρροή στα επόμενα σαράντα χρόνια, ότι αυτή η πολιτική επιδείνωσε την ύφεση. Όσοι από μας ζήσαμε στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, είναι αδύνατο ακόμα να καταλάβουμε πώς οι ορθοδοξίες της καθαρόαιμης ελεύθερης αγοράς, που τότε είχαν σαφέστατα χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας, για μια ακόμη φορά έφτασαν να κυριαρχούν σε μια περίοδο παγκόσμιας ύφεσης στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Αλλά για μια ακόμη φορά στάθηκαν ανίκανες να την κατανοήσουν ή να την αντιμετωπίσουν. Κι όμως, αυτό το περίεργο φαινόμενο θα έπρεπε να μας υπενθυμίσει τα μείζονα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ιστορίας που παραδειγματοποιεί: την απίστευτη βραχύτητα της μνήμης και των θεωρητικών οικονομολόγων και όσων εφαρμόζουν τις θεωρίες αυτές. Μας δείχνει επίσης ανάγλυφα τη ζωτική ανάγκη της κοινωνίας για ιστορικούς που κατ’ επάγγελμα πρέπει να θυμίζουν στους συμπολίτες τους αυτά που λησμονούν."

____________

Eric Hobsbawm, Η εποχή των άκρων: ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914 - 1991, μτφ. Βασίλης Καπετανγιάννης, εκδ. Θεμέλιο, 1999

-*-

Ομοφυλοφιλία και Φασισμός: Οι Ναζί καταστρέφουν το Ινστιτούτο Σεξουαλικών Ερευνών Χίρσφελντ

Το "Δωμάτιο των Ηδονοβλεψιών" - από το αρχείο του Χίρσφελντ
Πηγή: Ινστιτούτο Χίρσφελντ

Η γραμματέας του βερολινέζικου Ινστιτούτου Σεξουαλικών Ερευνών του γιατρού Χίρσφελντ θυμάται ύστερα από 40 χρόνια την καταστροφή του Ινστιτούτου  από τους Ναζί τον Μάιο του 1933. 

[Το πρόσωπο της αφηγήτριας είναι δημιούργημα της φαντασίας του γάλλου θεωρητικού Γκυ Όκενγκεμ (Guy Hocquenghem). Η αφήγηση περιλαμβάνεται στο βιβλίο του   «Ιστορική εικόνα της ομοφυλοφιλίας», εκδ. Νεφέλη, 1983.]

Η αίσθηση του χρόνου στην ανεργία

"[...] Everywhere, of course, there were hidden costs in terms of deteriorating physical and psychological health. 'Inter-war unemployment bred in the poor the fear that they might be left on the margins,' recalls Dimitri Kazamias, who grew up in the refugee quarters of 1930s Athens. 'You saw the "bum" fear he was losing his worth, and the "scab" his faith in the law and justice.' The slump changed the very rhythms of social and family life. Men out of work walked more slowly than women, who still had housework to do, and stood around aimlessly. 'Nothing is urgent anymore; they have forgotten how to hurry,' noted observers of the unemployed in one German town. 'For the men, the division of the days into hours has long since lost its meaning. Of one hundred men, eighty-eight were not wearing a watch and only thirty-one had a watch at home. Getting up, the midday meal, going to bed, are the only remaining points of reference. In between, time elapses without anyone really knowing what has taken place.' * [...]"