"Οι οικονομολόγοι, οι οποίοι συμβούλευαν ότι έπρεπε κανείς να αφήσει την οικονομία στην ησυχία της, και οι κυβερνήσεις που ενστικτωδώς επέμεναν, εκτός από το μέλημά τους να προστατεύσουν τον κανόνα χρυσού με αντιπληθωριστική πολιτική, στη δημοσιονομική ορθοδοξία, τους ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και τη μείωση του κόστους, προφανώς σε τίποτε δε βελτίωναν την κατάσταση. Πράγματι, καθώς η ύφεση συνεχιζόταν, υποστηρίχτηκε με σημαντική έμφαση, κι όχι μόνο από τον J.M. Keynes, ο οποίος στη συνέχεια έγινε ο οικονομολόγος με τη μεγαλύτερη επιρροή στα επόμενα σαράντα χρόνια, ότι αυτή η πολιτική επιδείνωσε την ύφεση.
Όσοι από μας ζήσαμε στα χρόνια της Μεγάλης Ύφεσης, είναι αδύνατο ακόμα να καταλάβουμε πώς οι ορθοδοξίες της καθαρόαιμης ελεύθερης αγοράς, που τότε είχαν σαφέστατα χάσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας, για μια ακόμη φορά έφτασαν να κυριαρχούν σε μια περίοδο παγκόσμιας ύφεσης στα τέλη της δεκαετίας του ’80 και του ’90. Αλλά για μια ακόμη φορά στάθηκαν ανίκανες να την κατανοήσουν ή να την αντιμετωπίσουν. Κι όμως, αυτό το περίεργο φαινόμενο θα έπρεπε να μας υπενθυμίσει τα μείζονα χαρακτηριστικά γνωρίσματα της ιστορίας που παραδειγματοποιεί:
την απίστευτη βραχύτητα της μνήμης και των θεωρητικών οικονομολόγων και όσων εφαρμόζουν τις θεωρίες αυτές. Μας δείχνει επίσης ανάγλυφα τη ζωτική ανάγκη της κοινωνίας για ιστορικούς που κατ’ επάγγελμα πρέπει να θυμίζουν στους συμπολίτες τους αυτά που λησμονούν."
____________
Eric Hobsbawm, Η εποχή των άκρων: ο σύντομος εικοστός αιώνας 1914 - 1991, μτφ. Βασίλης Καπετανγιάννης, εκδ. Θεμέλιο, 1999
-*-
