Κένζι Χιγκούτσι: «Πίσω από την ωραία φράση "ειρηνική χρήση της πυρηνικής ενέργειας" υπάρχουν εργάτες που υποφέρουν»

[Εψιλον, 5/6/2011]

Πηγή: smh.com.au 

Ο Κένζι Χιγκούτσι (Kenji Higuchi) αφιέρωσε τη ζωή του φωτογραφίζοντας εργαζόμενους στα πυρηνικά εργοστάσια της Ιαπωνίας. Κατάφερε να μπει σε χώρους που οι εταιρείες πυρηνικής ενέργειας απαγορεύουν την φωτογράφιση. Το έργο του παρουσιάζει τη φριχτή πραγματικότητα που κρύβεται πίσω από τη βιτρίνα του ιαπωνικού οικονομικού θαύματος:  δεν τηρούνται βασικά μέτρα ασφαλείας, οι συνθήκες εργασίας είναι άθλιες, και η υγεία των χαμηλότερων τάξεων θυσιάζεται στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης.

Ρούντολφ Μπράζντα: Από το ροζ τρίγωνο στο χρίσμα του Ιππότη της Λεγεώνας της Τιμής

[Εψιλον, 5/6/11]

Πηγή: tetu.com

Τον Απρίλιο, η Γαλλία απένειμε το χρίσμα του Ιππότη του Τάγματος της Λεγεώνας της Τιμής στον τελευταίο, όπως γνωρίζουμε, άνθρωπο στη ζωή που φόρεσε στο πέτο του ροζ τρίγωνο, το διακριτικό σημάδι που φορούσαν οι ομοφυλόφιλοι στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Λέγεται Ρούντολφ Μπράζντα και είναι 98 χρονών, αλλά φαίνεται τουλάχιστον είκοσι χρόνια νεώτερος.  Μετακινείται με αναπηρικό καροτσάκι και μιλά αργά, αλλά με ειρμό, σχεδόν πάντα στα γερμανικά. Έγινε γνωστός πριν τρία χρόνια, όταν αποφάσισε να μιλήσει δημόσια για όσα φοβερά έζησε πριν επτά δεκαετίες.

Θία Χάλο: Η μνήμη του ξεριζωμού και ο ξεριζωμός της μνήμης

[Έψιλον, 29/5/11]

Πηγή: press-gr.blogspot.com

Οταν το βιβλίο «Ούτε το όνομά μου - Γενοκτονία και επιβίωση: μια αληθινή ιστορία του Πόντου» τοποθετήθηκε στα ράφια των αμερικανικών βιβλιοπωλείων το 2000, ήταν το πρώτο βιβλίο που υπήρχε στην Αμερική για το θέμα, σύμφωνα με τη συγγραφέα του, και ο αντίκτυπός του ήταν τεράστιος. Το βιβλίο συνέβαλε στην αναγνώριση της γενοκτονίας των Ποντίων από την πολιτεία της Νέας Υόρκης (αναφέρεται στο βιβλίο η σχετική διακήρυξη, με υπογραφή τού τότε κυβερνήτη Τζορτζ Πατάκι (ουγγρικής καταγωγής, κι ας μοιάζει με ελληνικό το όνομά του) και αργότερα από άλλες πολιτείες.

Μοντερνισμός: μια ιστορική αναδρομή

[Εψιλον, 8/5/11]

Οτο Νόιρατ: Isotypes (πηγή: swisslegacy.com)

Ο 20ός αιώνας βρήκε την Ευρώπη στο μέσο τεράστιων αλλαγών. Τις προηγούμενες δεκαετίες είχαν έρθει τα πάνω κάτω στις επιστήμες, την οικονομία, τις κοινωνικές σχέσεις και την πολιτική: εκβιομηχάνιση, καπιταλισμός, κυριαρχία της αστικής τάξης, δημιουργία προλεταριάτου, σύγχρονες μεγαλουπόλεις, σιδηρόδρομος, τηλέγραφος, κοινή ώρα σε κάθε χρονική ζώνη, κοινωνικές και πολιτικές επαναστάσεις, εθνικιστικά κινήματα, αποικιοκρατία. Η κοσμοαντίληψη που συνόδευσε αυτές τις αλλαγές ονομάστηκε νεωτερικότητα. Τη χαρακτήριζε η πεποίθηση των ανθρώπων ότι ζουν σε μια κοινωνία διαφορετική, καλύτερη από την προηγούμενη.

Η ιδιαίτερη ευαισθησία των παιδικών εκδόσεων της Νοεμί Σματζά

[Εψιλον, 30/4/11]

Πριν ένα χρόνο, η Νοεμί Σματζά έλεγε σε φίλους και γνωστούς της στην

Καλαμάτα την ιδέα της να δημιουργήσει, παρά την οικονομική κρίση, έναν
εκδοτικό οίκο που θα εκδίδει παιδικά βιβλία απ'αυτά που τόσο της
άρεσαν όσο ζούσε στη Γαλλία. Οι περισσότεροι την αποθάρρυναν. Φοβόνταν
μήπως το ελληνικό κοινό βρει τα συγκεκριμένα βιβλία πολύ ευαίσθητα και
διακριτικά και δεν τα προτιμήσει. <<Οκέι, θα το δούμε>>, είπε η Νοεμί. Η
ανταπόκριση που έχει, έχοντας εκδώσει από το Νοέμβριο έξι βιβλία κι
ένα βιβλίο - σιντί με 23 νανουρίσματα από διάφορες χώρες, την έχει
εντυπωσιάσει. Έχει μάλιστα διαπιστώσει ότι τα πιο ευαίσθητα και
διακριτικά βιβλία είναι αυτά που κινούνται περισσότερο.

Δημήτρης Χριστοδούλου: «Να προσηλωθούμε σ' έναν ανώτερο σκοπό - να επενδύσουμε στη βιομηχανία και στη γεωργία, στην εκπαίδευση, στην έρευνα»

[Εψιλον, 23/4/11]

Δείχνει να χαίρεται περισσότερο τον ενθουσιασμό των μαθητών που άκουσαν πρόσφατα μια ομιλία του για τον Ευκλείδη, τον Αρχιμήδη και τα Μαθηματικά της αρχαίας Αλεξάνδρειας (κυκλοφορεί στις εκδόσεις Ευρασία), παρά τα βραβεία που έχει πάρει, ακόμα και το κορυφαίο βραβείο Bocher της Αμερικανικής Μαθηματικής Εταιρείας, που πήρε το 1999 (το Bocher και ορισμένα άλλα βραβεία Μαθηματικών θεωρούνται αντίστοιχα του Νόμπελ, το οποίο δεν απονέμεται στα Μαθηματικά). Θεωρείται ένας από τους κορυφαίους μαθηματικούς στον κόσμο στον κλάδο με τον οποίο ασχολείται (θεωρία των μη γραμμικών συστημάτων μερικών διαφορικών εξισώσεων υπερβολικού τύπου, σε συνδυασμό με τη γεωμετρική ανάλυση, και με εφαρμογή στη γενική θεωρία της σχετικότητας και στη μηχανική των ρευστών). Γεννήθηκε στην Αθήνα το 1951. Εγινε δεκτός στο Πρίνστον για μεταπτυχιακές σπουδές στη Φυσική πριν κλείσει τα 17 και μέσα σε τρία χρόνια ολοκλήρωσε το διδακτορικό του. Λίγο αργότερα ανακάλυψε ότι η κλίση του δεν ήταν η Φυσική, αλλά τα Μαθηματικά. Οντας καθηγητής στο Πανεπιστήμιο των Συρακουσών, διδάχτηκε Γεωμετρία κοντά στον κινέζο μαθηματικό Γιάου και στη συνέχεια πήγε καθηγητής Μαθηματικών στο φημισμένο Ινστιτούτο Κουράντ, στη Νέα Υόρκη. Το 1991, 40 χρονών, έγινε καθηγητής Μαθηματικών στο Πρίνστον, το κορυφαίο ίδρυμα παγκοσμίως στα Μαθηματικά, όπου έμεινε δέκα χρόνια. Από το 2001 περνά ένα μέρος του χρόνου του στην Ελλάδα και το υπόλοιπο στη Ζυρίχη, όπου είναι καθηγητής Μαθηματικών και Φυσικής στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ελβετίας (ΕΤΗ). [Ο Δημήτρης Χριστοδούλου, μαθηματικός, καθηγητής στο Ομοσπονδιακό Πολυτεχνείο της Ελβετίας (ΕΤΗ), απαντά στις ερωτήσεις του Εψιλον για το επετειακό τεύχος των 20 χρόνων του περιοδικού με θέμα "Ανάσταση - Αισιοδοξία"]

Κώστας Τσιαμπάος: «Να πάρουμε πρωτοβουλίες, να εμπιστευτούμε τον εαυτό μας, να βρούμε τι θέλουμε και να το κάνουμε πράξη»

[Εψιλον, 23/4/11]

Πώς ο τρόπος που ζω και εργάζομαι επηρεάζει τους άλλους; Τι μπορώ ν' αλλάξω για να βελτιώσω τα πράγματα; Πώς το αρχιτεκτονικό έργο αλληλεπιδρά με το περιβάλλον του; Με μια φράση: πώς η μονάδα επηρεάζει το σύνολο; Μ' αυτά τα ερωτήματα στο μυαλό, ο νέος αρχιτέκτονας Κώστας Τσιαμπάος, διδάκτορας του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου (με μάστερ από το Columbia της Νέας Υόρκης), προσέρχεται στην αρχιτεκτονική, δημιουργώντας τόσο στο πεδίο της θεωρίας όσο και σ' αυτό της πράξης. Στους καρπούς της εργασίας του περιλαμβάνονται η πρόσφατη μελέτη «Κατασκευές της όρασης: Από τη θεωρία του Δοξιάδη στο έργο του Πικιώνη» (εκδ. Ποταμός, 2010) και όχι λίγες κατασκευές χώρων και κτηρίων: κατοικίες, καταστήματα, καφέ, βιβλιοπωλεία κ.ά. [Ο αρχιτέκτονας Κώστας Τσιαμπάος απαντά στις ερωτήσεις του Εψιλον για το επετειακό τεύχος των 20 χρόνων του περιοδικού με θέμα: Ανάσταση - Αισιοδοξία]

Intelligence Report: το περιοδικό που ξεσκεπάζει την αμερικανική ακροδεξιά

[Εψιλον, 17/4/11]

Αν η επιτυχία ενός περιοδικού που έχει στόχο να ξεσκεπάσει τις ακροδεξιές οργανώσεις μπορεί να κριθεί από τον αριθμό των ακροδεξιών επιθέσεων που έχει δεχτεί, τότε το «Intelligence Report», που εκδίδεται στις ΗΠΑ από τη μη κερδοσκοπική οργάνωση Southern Poverty Law Center (SPLC), είναι εξαιρετικά επιτυχημένο. Τα παλιά γραφεία της οργάνωσης στο Μοντγκόμερι της Αλαμπάμας καταστράφηκαν το 1983 από φωτιά που έβαλαν μέλη της Κου Κλουξ Κλαν (ΚΚΚ). Εξω από τα τωρινά γραφεία, σε άλλη περιοχή της πόλης, έχουν διαδηλώσει κατά καιρούς ναζιστικές ομάδες, ομάδες της Κου Κλουξ Κλαν και άλλες ακροδεξιές οργανώσεις. Περισσότεροι από είκοσι άνθρωποι έχουν συνωμοτήσει κατά της οργάνωσης και το έχουν πληρώσει με φυλάκιση.

Γιάννης Ευσταθιάδης: «Λατρεύω τη μνήμη, απεχθάνομαι τη νοσταλγία»

[Εψιλον, 3/4/11]

Δεν είναι πολλοί αυτοί που κάνουν εύκολα τη σύνδεση ανάμεσα στον Γιάννη Ευσταθιάδη και τις πολλαπλές δραστηριότητές του· ίσως επειδή και ο ίδιος κατάφερε να κρατήσει για πολύ καιρό αυτές τις δραστηριότητες χωριστές, αν και σε όλες έχει γνωρίσει εξαιρετικές διακρίσεις. Λογοτεχνία, βεβαίως: το πρώτο βιβλίο -ποίηση- το έβγαλε 15 χρόνων (το αποκήρυξε μαζί με τα δύο επόμενα)· συνέχισε με ποιητικές συλλογές έως το 1998 κι έκτοτε με βιβλία πεζογραφίας (πιο πρόσφατο «Ο Καθρέφτης»), που γνώρισαν κριτικό έπαινο και απέκτησαν φανατικούς αναγνώστες. Διαφήμιση: κειμενογράφος από τα 20 του, υπεύθυνος Δημιουργικού, συνιδρυτής μεγάλης διαφημιστικής εταιρείας και δημιουργός σλόγκαν που έχουν περάσει στο λεξιλόγιο: «Μόνος ή Μάνος», «Ο επιμένων Ελληνικά», «Κουτί κουτί», «Εργο Τρίτση» ή το τραγούδι της Σερενάτας (του ωδείου, των δύο, του ενός, του μηνός, του οίκου, του ανηλίκου...) και άλλων. Γαστρονομία: κείμενα για την πνευματική και την κοινωνική πλευρά της τροφής, υπογεγραμμένα με το ψευδώνυμο Απίκιος, που άφησαν εποχή στη γαστρονομική γραφή. Και μουσική: κείμενα για την κλασική μουσική και την τέχνη της ακρόασης στην παλιά στήλη «Αντιστίξεις» της «Καθημερινής»· μια τεράστια και σημαντική συλλογή δίσκων και σπάνιου ηχητικού υλικού· και σημαντικές εκπομπές στο Τρίτο Πρόγραμμα. Είδωλα όλα αυτά ενός και μόνου ανθρώπου που, εδώ και πενήντα χρόνια, από τα μέσα της εφηβείας του, καθρεφτίζεται συνεχώς στη γραφή, φωτισμένος απαλά από μια λάμπα γραφείου.

Τζον Γκαλιάνο: Όταν ο αντισημιτισμός έρχεται στη μόδα

[Εψιλον, 27/3/11]

Τα περισσότερα μέσα ενημέρωσης επέλεξαν να παρουσιάσουν τα μεθυσμένα αντισημιτικά και αντιασιατικά λόγια που κατηγορείται ότι απηύθυνε σε τρεις περιπτώσεις ο Τζον Γκαλιάνο σε αγνώστους σ' ένα μπαρ του Παρισιού («Τον Χίτλερ τον αγαπώ, άνθρωποι σαν εσάς θα ήταν σήμερα νεκροί, οι μανάδες σας, οι παππούδες σας θα ήταν νεκροί στους θαλάμους αερίων» είπε την τελευταία φορά σ' ένα ζευγάρι που τον κατέγραφε σε βίντεο) σαν μια ιστορία αυτοκαταστροφής, απ' αυτές που δίνουν τροφή στα ντοκιμαντέρ για τη ζωή διασημοτήτων του Ε-Channel.

Τυνησία: Οάσεις δημοκρατίας στην έρημο της ανελευθερίας

[Εψιλον, 20/3/11]

Για κάποιες σύντομες περιόδους στη σύγχρονη ιστορία της, αυτή η χώρα, που κατέληξε να την κυβερνά ένα από τα πιο ανελεύθερα καθεστώτα, ήταν πρότυπο δημοκρατίας για τον ισλαμικό κόσμο: το πρώτο ισλαμικό κράτος που απαγόρευσε την πολυγαμία και θέσπισε έναν από τους πιο φιλελεύθερους κώδικες οικογενειακού δικαίου· η χώρα που ίδρυσε την πρώτη οργάνωση ανθρωπίνων δικαιωμάτων στην Αφρική και τον αραβικό κόσμο· η χώρα όπου είχε αναπτυχθεί συνδικαλιστικό κίνημα ήδη από τις αρχές του 20ού αιώνα και που έχει πλούσια ιστορία κοινωνικών και οικονομικών διεκδικήσεων.

Οταν οι πολίτες κηρύσσουν στάση πληρωμών

[Εψιλον, 20/2/11]

Μια από τις πιο ενδιαφέρουσες πλευρές του κινήματος για την κατάργηση της αύξησης του εισιτηρίου στα μέσα μαζικής μεταφοράς, που έγινε γνωστό ως Κίνημα «Δεν πληρώνω» (τίτλος εμπνευσμένος από το θεατρικό έργο του Ντάριο Φο «Δεν πληρώνω, δεν πληρώνω»), ήταν ο τρόπος που παρουσίασαν το κίνημα τα περισσότερα φιλοκυβερνητικά μέσα μαζικής ενημέρωσης.

ΜΙΕΤ: Οι ξεχωριστές εκδόσεις ενός τραπεζικού ιδρύματος

[Εψιλον, 13/3/11]

Τα ονόματα Φερνάντ Μπροντέλ, Ερικ Χομπσμπάουμ και Ερνστ Γκόμπριτς είναι σήμερα πασίγνωστα σε όσους έχουν μιαν επαφή με τα γράμματα και τις τέχνες στην Ελλάδα· όταν όμως το Μορφωτικό Ιδρυμα της Εθνικής Τραπέζης (ΜΙΕΤ) πρωτοκυκλοφόρησε κορυφαία έργα τους στα ελληνικά (του Χομπσμπάουμ το «Εποχή του κεφαλαίου 1848-1875» το 1994, μέρος της περίφημης τριλογίας του, του Μπροντέλ το «Μεσόγειος και ο μεσογειακός κόσμος την εποχή του Φιλίππου Β' της Ισπανίας» το 1991 και του Γκόμπριτς το «Χρονικό της Τέχνης» το 1998), λίγοι τούς ήξεραν, εκτός από τους ειδικούς.

Αντζελα Ισμαήλος: Για την μπαναλιτέ του Χόλιγουντ και το παιδικό ριζόγαλο στον Πειραιά

[w/e, Δεκέμβριος 2010]

Τελευταία, η Άντζελα Ισμαήλος μοιράζει το χρόνο της ανάμεσα στην Νέα Υόρκη και την Ελλάδα, προετοιμάζοντας το σενάριο και τα γυρίσματα της νέας της ταινίας που ξεκινούν το Μάρτιο στην Πάτμο. Στην προηγούμενη ταινία της, το ντοκιμαντέρ Μεγάλοι Σκηνοθέτες (Great Directors), μίλησε με δέκα σκηνοθέτες της Ευρώπης και της Αμερικής, που σφράγισαν την ιστορία αυτού που πολλοί κριτικοί αποκαλούν κινηματογράφο τέχνης. Η ταινία συμμετείχε στα Φεστιβάλ Κανών και Βενετίας και σύστησε την Άντζελα Ισμαήλος (κόρη ενός Έλληνα εφοπλιστή της παλιάς γενιάς και σύζυγος ενός εφοπλιστή της νεώτερης) στο σινεφίλ κοινό και στους δημοσιογράφους. Κάποιοι από αυτούς ανακάλυψαν όχι μόνο μια γυναίκα δοσμένη στην τέχνη από μικρή αλλά και μια γυναίκα που ζει στους υψηλούς καλλιτεχνικούς και κοσμικούς κύκλους της Νέας Υόρκης.

Η Βικτόρια Χίσλοπ ξετυλίγει το νήμα που τη δένει με την Ελλάδα

[w/e, Νοέμβριος 2010]

Η Βικτόρια Χίσλοπ έκανε στην Ελλάδα φίλους αληθινούς, που δεν την ζηλεύουν, και βρήκε, κατά κάποιο τρόπο, τον εαυτό της. Γι’αυτό και μας έρχεται ξανά και ξανά, πότε για διακοπές, πότε για να παρουσιάσει τα βιβλία της, πότε για να βρεθεί στα γυρίσματα της σειράς του ΜΕGA και πότε για να προετοιμάσει το τρίτο της μυθιστόρημα, η υπόθεση του οποίου διαδραματίζεται στην Ελλάδα. Στο διήγημα που χάρισε πέρσι στην Oxfam, τη διεθνή οργάνωση κατά της φτώχειας, η Βικτόρια μιλούσε για τις διαδηλώσεις στην Αθήνα. Στο μυθιστόρημα που γράφει τώρα (The Thread – Το Νήμα, εκδ. Διόπτρα) με ήρωα ένα μικρό αγόρι, το Δημήτρη, επιχειρεί να εξηγήσει, στον εαυτό της πρωτίστως, τη δυνατή της σχέση με την Ελλάδα – τόσο δυνατή που όχι μόνο έμαθε ελληνικά αλλά και κατάφερε να μην την πειράζει το τσιγάρο.

Σταύρος Καρέλης - Machine-A: Η εναλλακτική μόδα στο Λονδίνο μιλάει ελληνικά

[w/e, Ιούνιος 2010]

Οι βιτρίνες του σοκάρουν συχνά, το ίδιο και πολλά από τα έργα τέχνης νέων καλλιτεχνών που εκτίθενται στον ειδικά διαμορφωμένο χώρο, κι όσο για τα ρούχα, είναι ό,τι πιο φρέσκο, ανατρεπτικό και δημιουργικό έχει να παρουσιάσει η εναλλακτική σκηνή του Λονδίνου. Το MACHINE-A άνοιξε σ’ένα παλιό, ατμοσφαιρικό ραφείο της οδού Berwick στο Σόχο τον Απρίλιο του 2009 (το πρώτο του όνομα ήταν DIGITARIA) κι από τότε έχει εξελιχτεί σε ναό της μόδας και της εναλλακτικής καλλιτεχνικής έκφρασης, κατακτώντας την αποδοχή του δύσκολου κοινού του Λονδίνου.

Deux Hommes: "Οι Έλληνες ντυνόμαστε λες και είμαστε σε αμερικάνικη λουτρόπολη"

[w/e, Ιούνιος 2010]

Στην αρχή, κάποιοι τους έλεγαν Ντιουξ ή Ντέουξ ή Ντεξ Ομ αλλά από τότε έχουν περάσει δεκατρία χρόνια και οι Deux Hommes έχουν πια κατακτήσει, και με το παραπάνω, αυτό που οι αγγλοσάξωνες θεωρούν το πιο σημαντικό: να λένε σωστά τ’ όνομά σου (Ντεζ Ομ, φυσικά). Με ρούχα made in Italy και με το βλέμμα στραμμένο στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες της μόδας, όχι μόνο για έμπνευση αλλά και ως δίοδο διάθεσης των δημιουργιών τους, ο Δημήτρης Αλεξάκης και ο Γρηγόρης Τριανταφύλλου αντιμετωπίζουν σήμερα την κρίση όπως της πρέπει: με ρεαλισμό.

Επιστροφή στην Αθήνα

[w/e, Ιανουάριος 2010]

Σπούδασαν στο Λονδίνο, στη Νέα Υόρκη, στη Βοστόνη. Έκαναν εκεί τα πρώτα τους επαγγελματικά βήματα, είδαν ευκαιρίες να ανοίγονται και, έκπληξη, αποφάσισαν να επιστρέψουν στην Αθήνα. Είχαν λόγους σοβαρούς κι ας μοιάζει συντριπτική η σύγκριση: ευκαιρίες υπάρχουν κι εδώ, η ζωή είναι φτηνότερη, το κλίμα καλύτερο, ο έρωτας ανυπόμονος. Πέντε νέες γυναίκες εξηγούν γιατί άφησαν τις αγγλοσαξονικές μητροπόλεις για τα πάτρια εδάφη.

Το ακατάλληλο φιλί

[Εψιλον, 23/1/11]

Η λογοκρισία με στόχο το φιλί μεταξύ δύο αντρών χτύπησε και πάλι, αυτήν τη φορά εκεί που δεν θα το φανταζόταν εύκολα κανείς: στους δύο ελληνικούς μουσικούς σταθμούς, το MTV και το MAD, που, αν μη τι άλλο, απευθύνονται σε νεανικό κοινό και θα ‘πρεπε να έχουν πιο ανοιχτά μυαλά. Και όμως. Στα βίντεο των τραγουδιών «Raise your hand» της Πινκ και «Fireworks» της Κέιτ Πέρι, τη στιγμή που προβάλλεται το στιγμιαίο πλάνο δύο αγοριών που φιλιούνται, τα κανάλια καλύπτουν τα πρόσωπα των αγοριών μ’ ένα «μωσαϊκό», που στέλνει στους θεατές ένα ανατριχιαστικό μήνυμα: στους γκέι ότι ο σεξουαλικός τους προσανατολισμός δεν δικαιούται να φανεί δημόσια, παρά μόνο καλυμμένος, παραμορφωμένος, με το στίγμα του ακατάλληλου• στους μη γκέι ότι είναι θεμιτή η απαξίωση του διαφορετικού σεξουαλικού προσανατολισμού, μια απαξίωση που μπορεί να ξεκινά από το μωσαϊκό στην οθόνη και να καταλήγει, όπως το έχουμε δει, σε λεκτική βία, προπηλακισμούς ή και χειρότερα.