[10%, Δεκέμβιος 2008 - Μάρτιος 2009]
Γνωρίστηκαν όταν η Ειρήνη γράφτηκε στο λεσβιακό gaydar τον Σεπτέμβριο του 2006. Είχε χωρίσει κάπου ένα χρόνο, δεν είχε φίλες λεσβίες και ήθελε να βρει κάποια απλώς για να συζητήσει τις απορίες που συσσωρεύονταν. Ανάμεσα στα μηνύματα τύπου «ωραία φωτογραφία!» που βρήκε στο mailbox την επομένη, το μήνυμα της Άντζελας ξεχώριζε: «Πώς τα πας με τη βροχή;». Η Άντζελα, που πρόσφατα είχε κι αυτή χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση, είχε γραφτεί στο σάιτ πριν από ένα μήνα, έτσι, για να δει τι είναι τέλος πάντων το Ίντερνετ και ο υπολογιστής.
Για ένα μήνα, τα δύο κορίτσια μιλούσαν καθημερινά στον υπολογιστή και δέθηκαν με δυνατά συναισθήματα. Η Άντζελα, πιο αποφασιστική, πρότεινε επανειλημμένως να συναντηθούν, αλλά η Ειρήνη δίσταζε. Κι αν αυτό που ζούσαν ήταν ψέμα; Αν η μαγεία διαλυόταν; Υπήρχε ένας τρόπος να μάθει, της είπε η Άντζελα. Αν δεν συναντιόνταν, θα χάνονταν. Συναντήθηκαν δύο μέρες μετά στον Σταυρό του Νότου, όπου κάθισαν μέχρι τις τέσσερις το πρωί να κοιτάζουν η μία την άλλη χωρίς να μιλούν, ερωτευμένες αλλά αμήχανες. Μετά έφυγαν, πήγαν βόλτα παραλία, αγκαλιάστηκαν.
Σήμερα, δυο χρόνια μετά, ζουν μαζί και ονειρεύονται να παντρευτούν και ν' αποκτήσουν παιδί.
Γνωρίστηκαν όταν η Ειρήνη γράφτηκε στο λεσβιακό gaydar τον Σεπτέμβριο του 2006. Είχε χωρίσει κάπου ένα χρόνο, δεν είχε φίλες λεσβίες και ήθελε να βρει κάποια απλώς για να συζητήσει τις απορίες που συσσωρεύονταν. Ανάμεσα στα μηνύματα τύπου «ωραία φωτογραφία!» που βρήκε στο mailbox την επομένη, το μήνυμα της Άντζελας ξεχώριζε: «Πώς τα πας με τη βροχή;». Η Άντζελα, που πρόσφατα είχε κι αυτή χωρίσει από μια μακροχρόνια σχέση, είχε γραφτεί στο σάιτ πριν από ένα μήνα, έτσι, για να δει τι είναι τέλος πάντων το Ίντερνετ και ο υπολογιστής.Για ένα μήνα, τα δύο κορίτσια μιλούσαν καθημερινά στον υπολογιστή και δέθηκαν με δυνατά συναισθήματα. Η Άντζελα, πιο αποφασιστική, πρότεινε επανειλημμένως να συναντηθούν, αλλά η Ειρήνη δίσταζε. Κι αν αυτό που ζούσαν ήταν ψέμα; Αν η μαγεία διαλυόταν; Υπήρχε ένας τρόπος να μάθει, της είπε η Άντζελα. Αν δεν συναντιόνταν, θα χάνονταν. Συναντήθηκαν δύο μέρες μετά στον Σταυρό του Νότου, όπου κάθισαν μέχρι τις τέσσερις το πρωί να κοιτάζουν η μία την άλλη χωρίς να μιλούν, ερωτευμένες αλλά αμήχανες. Μετά έφυγαν, πήγαν βόλτα παραλία, αγκαλιάστηκαν.
Σήμερα, δυο χρόνια μετά, ζουν μαζί και ονειρεύονται να παντρευτούν και ν' αποκτήσουν παιδί.
____________
Συμβιώνοντας
Ειρήνη: Είναι ο έρωτας της ζωής μου, ρε παιδί μου. Το άλφα και το ωμέγα. Γεννήθηκα για την Άντζελα κι η Άντζελα γεννήθηκε για μένα, έτσι νιώθω. Στις αρχές, που ερχόταν και μ' έπαιρνε από τη δουλειά και μέναμε για λίγο στο σπίτι της, μου ήταν πολύ δύσκολο να φύγω και να πρέπει να περάσω το υπόλοιπο βράδυ μακριά της. Ακόμη και τώρα που μένουμε μαζί, όταν χρειάστηκε να λείψει για να δει τη μητέρα της στο νοσοκομείο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα πάρει αγκαλιά το μαξιλάρι της να μυρίζω τη μυρωδιά της. Μετά από δύο χρόνια, είμαι πολύ περισσότερο ερωτευμένη απ' ό,τι στην αρχή.
Άντζελα: Μπορεί να ξυπνήσω το πρωί, να τη φιλήσω και να αισθανθώ ότι τη γνώρισα χθες. Διεκδικούμε η μία την άλλη συνεχώς. Από το γιατί ο σκύλος παίζει με τη μία και όχι με την άλλη, μέχρι ποια ταινία θα δούμε. Μαθαίνεις και τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο. Εγώ έκανα πράγματα που δεν πίστευα ότι θα κάνω ποτέ. Έρχονται φίλοι της στο σπίτι και είμαι χαλαρή, δεν με ενδιαφέρει πώς θα κάτσω, αν είμαι ξυπόλητη, αν το κρεβάτι είναι ξέστρωτο. Το πιο σημαντικό είναι ότι ποτέ καμιά δεν επέβαλε κάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε κάθε μέρα μες στην τρελή χαρά. Μπορεί να γυρίσει κάποια μέρα από τη δουλειά και να μην έχει διάθεση. Ακόμα κι αυτή η σιωπή, όταν είσαι με τον άνθρωπό σου και ξεκουράζεσαι για να συνέλθεις από μια δύσκολη ημέρα, λέει πολλά.
Ειρήνη: Στην αρχή σκοτωνόμασταν για το παραμικρό. Εγώ δεν είχα ζήσει ποτέ μόνη και βρέθηκα να φορτώνομαι ευθύνες από κει που δεν υπήρχαν, γιατί η μαμά μου φρόντιζε να τα έχει όλα έτοιμα. Είναι και η Άντζελα πολύ απαιτητική και μέχρι να βρούμε την ισορροπία μας, ρίχναμε ομηρικούς καυγάδες. Από την άλλη, η Άντζελα είναι από τους λίγους ανθρώπους που συζητάνε. Βάζει κάτω ένα πρόβλημα και θα το συζητήσει μέχρι να λυθεί και να περάσει στο παρελθόν. Αυτό έχει βοηθήσει πάρα πολύ, γιατί εγώ δεν είχα μάθει να συζητώ τα προβλήματα.
Το χαρτί του γάμου
Άντζελα: Η ζωή μας δεν διαφέρει από τη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού. Κοιμόμαστε μαζί, ξυπνάμε μαζί, τσακωνόμαστε, περνάμε καλά, μοιραζόμαστε τα πάντα. Ένα χαρτί από το δημαρχείο δεν θα άλλαζε τα αισθήματά μας. Θα άλλαζε όμως άλλα ουσιαστικά πράγματα στη ζωή μας. Θα μας έδινε μεγαλύτερο εισόδημα και θα μας επέτρεπε να κάνουμε κάποια πράγματα πιο απλά, χωρίς τόση κούραση. Γιατί να μην μπορούμε να πάρουμε κι εμείς επίδομα γάμου; Γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κοινή φορολογική δήλωση, για να πάρουμε σπίτι; Γιατί να μην πάρουμε η μία από την άλλη σύνταξη; Αν μου συμβεί κάτι, πώς η Ειρήνη θα πείσει ότι αυτά που αποκτήσαμε στη διάρκεια της σχέσης της ανήκουν; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο ν' αποκτήσουμε παιδιά, τη στιγμή που μιλάμε για υπογεννητικότητα στην Ελλάδα; Δεν ζητώ κάτι εξωπραγματικό, ζητώ αυτά που έχουν και οι άλλοι. Νιώθω σαν παιδί που ζηλεύει το παιχνίδι που έχει ένα άλλο παιδάκι. Μόνο που δεν είναι παιχνίδι, είναι η ζωή μου.
Ειρήνη: Είναι ο έρωτας της ζωής μου, ρε παιδί μου. Το άλφα και το ωμέγα. Γεννήθηκα για την Άντζελα κι η Άντζελα γεννήθηκε για μένα, έτσι νιώθω. Στις αρχές, που ερχόταν και μ' έπαιρνε από τη δουλειά και μέναμε για λίγο στο σπίτι της, μου ήταν πολύ δύσκολο να φύγω και να πρέπει να περάσω το υπόλοιπο βράδυ μακριά της. Ακόμη και τώρα που μένουμε μαζί, όταν χρειάστηκε να λείψει για να δει τη μητέρα της στο νοσοκομείο, δεν μπορούσα να κοιμηθώ. Είχα πάρει αγκαλιά το μαξιλάρι της να μυρίζω τη μυρωδιά της. Μετά από δύο χρόνια, είμαι πολύ περισσότερο ερωτευμένη απ' ό,τι στην αρχή.
Άντζελα: Μπορεί να ξυπνήσω το πρωί, να τη φιλήσω και να αισθανθώ ότι τη γνώρισα χθες. Διεκδικούμε η μία την άλλη συνεχώς. Από το γιατί ο σκύλος παίζει με τη μία και όχι με την άλλη, μέχρι ποια ταινία θα δούμε. Μαθαίνεις και τον εαυτό σου μέσα από τον άλλο. Εγώ έκανα πράγματα που δεν πίστευα ότι θα κάνω ποτέ. Έρχονται φίλοι της στο σπίτι και είμαι χαλαρή, δεν με ενδιαφέρει πώς θα κάτσω, αν είμαι ξυπόλητη, αν το κρεβάτι είναι ξέστρωτο. Το πιο σημαντικό είναι ότι ποτέ καμιά δεν επέβαλε κάτι. Αυτό δεν σημαίνει ότι είμαστε κάθε μέρα μες στην τρελή χαρά. Μπορεί να γυρίσει κάποια μέρα από τη δουλειά και να μην έχει διάθεση. Ακόμα κι αυτή η σιωπή, όταν είσαι με τον άνθρωπό σου και ξεκουράζεσαι για να συνέλθεις από μια δύσκολη ημέρα, λέει πολλά.
Ειρήνη: Στην αρχή σκοτωνόμασταν για το παραμικρό. Εγώ δεν είχα ζήσει ποτέ μόνη και βρέθηκα να φορτώνομαι ευθύνες από κει που δεν υπήρχαν, γιατί η μαμά μου φρόντιζε να τα έχει όλα έτοιμα. Είναι και η Άντζελα πολύ απαιτητική και μέχρι να βρούμε την ισορροπία μας, ρίχναμε ομηρικούς καυγάδες. Από την άλλη, η Άντζελα είναι από τους λίγους ανθρώπους που συζητάνε. Βάζει κάτω ένα πρόβλημα και θα το συζητήσει μέχρι να λυθεί και να περάσει στο παρελθόν. Αυτό έχει βοηθήσει πάρα πολύ, γιατί εγώ δεν είχα μάθει να συζητώ τα προβλήματα.
Το χαρτί του γάμου
Άντζελα: Η ζωή μας δεν διαφέρει από τη ζωή ενός παντρεμένου ζευγαριού. Κοιμόμαστε μαζί, ξυπνάμε μαζί, τσακωνόμαστε, περνάμε καλά, μοιραζόμαστε τα πάντα. Ένα χαρτί από το δημαρχείο δεν θα άλλαζε τα αισθήματά μας. Θα άλλαζε όμως άλλα ουσιαστικά πράγματα στη ζωή μας. Θα μας έδινε μεγαλύτερο εισόδημα και θα μας επέτρεπε να κάνουμε κάποια πράγματα πιο απλά, χωρίς τόση κούραση. Γιατί να μην μπορούμε να πάρουμε κι εμείς επίδομα γάμου; Γιατί να μην μπορούμε να κάνουμε κοινή φορολογική δήλωση, για να πάρουμε σπίτι; Γιατί να μην πάρουμε η μία από την άλλη σύνταξη; Αν μου συμβεί κάτι, πώς η Ειρήνη θα πείσει ότι αυτά που αποκτήσαμε στη διάρκεια της σχέσης της ανήκουν; Γιατί να είναι τόσο δύσκολο ν' αποκτήσουμε παιδιά, τη στιγμή που μιλάμε για υπογεννητικότητα στην Ελλάδα; Δεν ζητώ κάτι εξωπραγματικό, ζητώ αυτά που έχουν και οι άλλοι. Νιώθω σαν παιδί που ζηλεύει το παιχνίδι που έχει ένα άλλο παιδάκι. Μόνο που δεν είναι παιχνίδι, είναι η ζωή μου.
***
«Δεν σου λείπει ο πούτσος;»
Ειρήνη: Κακά τα ψέματα, η κοινωνία μας είναι ανδροκρατούμενη. Η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι σχετικά αόρατη, ιδίως αν μια γυναίκα δεν έχει τη στερεοτυπική εικόνα και συμπεριφορά της λεσβίας. Νομίζω ότι γι' αυτό πολλοί παθαίνουν πλάκα όταν μαθαίνουν για μένα. Το καταλαβαίνεις από τις ερωτήσεις τους: «Δεν σου λείπει ο πούτσος;» ρωτάνε. «Όχι, εσένα σου λείπει;», αντιρωτώ. «Και πώς ξέρεις ότι είσαι λεσβία; Μήπως είχες κακά πρότυπα;» συνεχίζουν. Μα ποια πρότυπα; Αφού οι λεσβίες δεν φαίνονται καν, δεν υπάρχουν στην τηλεόραση. Έχω βαρεθεί όλοι να υποθέτουν ότι έχω γκόμενο και να με βάζουν στη διαδικασία να δικαιολογούμαι για κάτι που εγώ θεωρώ απολύτως φυσιολογικό.
Συνειδητοποιήσεις
Άντζελα: Εγώ από την Πέμπτη Δημοτικού ήξερα ότι είμαι λεσβία. Δεν ήξερα τη συγκεκριμένη λέξη, αλλά είχα όλο κοριτσάκια στο μυαλό μου κι έκανα ό,τι κάνουν τα αγοράκια εκείνης της ηλικίας. Έπαιζα ποδόσφαιρο, είχα γραφτεί σε ομάδα, ντυνόμουν αγορίστικα. Τη λέξη την έμαθα στην Τρίτη Γυμνασίου. Στην τάξη ήρθε μια κοπέλα από άλλο σχολείο, η οποία ήταν λεσβία και δέσαμε από την πρώτη στιγμή. Είπαμε κάποια πράγματα κι έτσι έμαθα κι εγώ τι είμαι. Το πιο σημαντικό, κατάλαβα ότι αυτό που δείχνουν οι ταινίες πορνό (που είχα δει στην τηλεόραση και μου έκαναν κάπως μπλιαχ) δεν είναι έρωτας ούτε ακριβώς σεξ. Εκεί αισθάνθηκα πολύ καλά με τον εαυτό μου και νομίζω ότι στη ζωή μου περπάτησα πολύ καλά πάνω σ' αυτό.
Ειρήνη: Η πρώτη μου επαφή με γκέι ήταν ουσιαστικά στη Δευτέρα Γυμνασίου. Είχε έρθει στη γειτονιά ένας τσαγκάρης, ο Θανάσης. Κάποια στιγμή αρρώστησε με καρκίνο και μπήκε στο νοσοκομείο. Εκεί μάθαμε ότι στην πραγματικότητα ο Θανάσης ήταν γυναίκα - είχε φύγει παλιά στη Γερμανία όπου δούλευε ως τσαγκάρισσα, κι όταν γύρισε στην Ελλάδα δεν έβρισκε δουλειά, γιατί κανείς δεν την εμπιστευόταν. Εμφανίστηκε λοιπόν στη γειτονιά μας ως άνδρας. Είχε μάλιστα ένα πολύ θηλυκό τατουάζ στο μπράτσο, μια καρδιά μ' ένα γυναικείο όνομα, που τελικά μάθαμε ότι ήταν το δικό του.
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με κάποιον γκέι, αλλά τον όρο τον ήξερα από την Πρώτη Γυμνασίου, από παιδιά στο σχολείο που βρίζανε τ΄ αγόρια που δεν ήταν στα στάνταρ τους. Είχα πάρει λοιπόν πολύ αρνητικά τη λέξη. Έτσι, ενώ στο Γυμνάσιο ερωτεύτηκα σφόδρα μια καθηγήτριά μου στα Αγγλικά, πίστευα ότι έχω πρόβλημα, ότι είμαι ανώμαλη. Αργότερα, στο Λύκειο, έκανα σχέση μ' ένα παιδί. Κράτησε τρία χρόνια, αλλά τα δύο τελευταία προσπαθούσα να τον χωρίσω, γιατί δεν πήγαινε καλά η σεξουαλική μου ζωή. Κάτι έλειπε. Τότε συνάντησα τον Ηλία, που ήταν γκέι, αρχίσαμε να κάνουμε κολλητή παρέα. Κατάλαβα ότι κάτι τρέχει με μένα και το είπα στους άλλους δύο κολλητούς μου, την Ηλέκτρα, που αρχικά δεν το πίστευε, και τον Χρήστο, που στη συνέχεια μας είπε ότι είναι κι αυτός γκέι.
Ειρήνη: Κακά τα ψέματα, η κοινωνία μας είναι ανδροκρατούμενη. Η γυναικεία ομοφυλοφιλία είναι σχετικά αόρατη, ιδίως αν μια γυναίκα δεν έχει τη στερεοτυπική εικόνα και συμπεριφορά της λεσβίας. Νομίζω ότι γι' αυτό πολλοί παθαίνουν πλάκα όταν μαθαίνουν για μένα. Το καταλαβαίνεις από τις ερωτήσεις τους: «Δεν σου λείπει ο πούτσος;» ρωτάνε. «Όχι, εσένα σου λείπει;», αντιρωτώ. «Και πώς ξέρεις ότι είσαι λεσβία; Μήπως είχες κακά πρότυπα;» συνεχίζουν. Μα ποια πρότυπα; Αφού οι λεσβίες δεν φαίνονται καν, δεν υπάρχουν στην τηλεόραση. Έχω βαρεθεί όλοι να υποθέτουν ότι έχω γκόμενο και να με βάζουν στη διαδικασία να δικαιολογούμαι για κάτι που εγώ θεωρώ απολύτως φυσιολογικό.
Συνειδητοποιήσεις
Άντζελα: Εγώ από την Πέμπτη Δημοτικού ήξερα ότι είμαι λεσβία. Δεν ήξερα τη συγκεκριμένη λέξη, αλλά είχα όλο κοριτσάκια στο μυαλό μου κι έκανα ό,τι κάνουν τα αγοράκια εκείνης της ηλικίας. Έπαιζα ποδόσφαιρο, είχα γραφτεί σε ομάδα, ντυνόμουν αγορίστικα. Τη λέξη την έμαθα στην Τρίτη Γυμνασίου. Στην τάξη ήρθε μια κοπέλα από άλλο σχολείο, η οποία ήταν λεσβία και δέσαμε από την πρώτη στιγμή. Είπαμε κάποια πράγματα κι έτσι έμαθα κι εγώ τι είμαι. Το πιο σημαντικό, κατάλαβα ότι αυτό που δείχνουν οι ταινίες πορνό (που είχα δει στην τηλεόραση και μου έκαναν κάπως μπλιαχ) δεν είναι έρωτας ούτε ακριβώς σεξ. Εκεί αισθάνθηκα πολύ καλά με τον εαυτό μου και νομίζω ότι στη ζωή μου περπάτησα πολύ καλά πάνω σ' αυτό.
Ειρήνη: Η πρώτη μου επαφή με γκέι ήταν ουσιαστικά στη Δευτέρα Γυμνασίου. Είχε έρθει στη γειτονιά ένας τσαγκάρης, ο Θανάσης. Κάποια στιγμή αρρώστησε με καρκίνο και μπήκε στο νοσοκομείο. Εκεί μάθαμε ότι στην πραγματικότητα ο Θανάσης ήταν γυναίκα - είχε φύγει παλιά στη Γερμανία όπου δούλευε ως τσαγκάρισσα, κι όταν γύρισε στην Ελλάδα δεν έβρισκε δουλειά, γιατί κανείς δεν την εμπιστευόταν. Εμφανίστηκε λοιπόν στη γειτονιά μας ως άνδρας. Είχε μάλιστα ένα πολύ θηλυκό τατουάζ στο μπράτσο, μια καρδιά μ' ένα γυναικείο όνομα, που τελικά μάθαμε ότι ήταν το δικό του.
Αυτή ήταν η πρώτη μου επαφή με κάποιον γκέι, αλλά τον όρο τον ήξερα από την Πρώτη Γυμνασίου, από παιδιά στο σχολείο που βρίζανε τ΄ αγόρια που δεν ήταν στα στάνταρ τους. Είχα πάρει λοιπόν πολύ αρνητικά τη λέξη. Έτσι, ενώ στο Γυμνάσιο ερωτεύτηκα σφόδρα μια καθηγήτριά μου στα Αγγλικά, πίστευα ότι έχω πρόβλημα, ότι είμαι ανώμαλη. Αργότερα, στο Λύκειο, έκανα σχέση μ' ένα παιδί. Κράτησε τρία χρόνια, αλλά τα δύο τελευταία προσπαθούσα να τον χωρίσω, γιατί δεν πήγαινε καλά η σεξουαλική μου ζωή. Κάτι έλειπε. Τότε συνάντησα τον Ηλία, που ήταν γκέι, αρχίσαμε να κάνουμε κολλητή παρέα. Κατάλαβα ότι κάτι τρέχει με μένα και το είπα στους άλλους δύο κολλητούς μου, την Ηλέκτρα, που αρχικά δεν το πίστευε, και τον Χρήστο, που στη συνέχεια μας είπε ότι είναι κι αυτός γκέι.
***
Συγγενείς και φίλοι
Ειρήνη: Από την οικογένειά μου, η μητέρα μου είναι στον κόσμο της και δεν είναι πολύ καλά στην υγεία της, οπότε δεν μπαίνω στη διαδικασία να της εξηγήσω. Ο πατέρας μου δεν έχει ρωτήσει ποτέ, αλλά μας βλέπει συνέχεια μαζί με την Άντζελα και ουσιαστικά γνωρίζει. Εκεί που πόνεσα ήταν με μια ξαδέρφη μου. Γνώρισε την Άντζελα, τη συμπάθησε, αλλά δεν το δέχτηκε ποτέ. Κάθε φορά που μιλούσαμε, με ρωτούσε αν χώρισα και αν το επόμενο στάδιο είναι τα ναρκωτικά. Περιμένω από τους ανθρώπους που με αγαπούν, αν όχι να δεχτούν ότι είμαι λεσβία, τουλάχιστον να σεβαστούν ότι είναι επιλογή μου μια κοπέλα. Της είπα λοιπόν ότι αν στην τελική την ενοχλεί τόσο, δεν το ξανασυζητάμε, συζητάμε όλα τα υπόλοιπα. Δεν το κατάλαβε, άρχισε τα ίδια. Αναγκάστηκα να της πω ότι ως εδώ ήταν, θα ξαναμιλήσουμε όταν αποφασίσει να με σεβαστεί. Ακόμη δεν έχουμε ξαναμιλήσει.
Άντζελα: Η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση ήταν στα 20, κράτησε έξι χρόνια, και μετά γνώρισα άλλες κοπέλες, μέχρι που έφτασα στην Ειρήνη. Οπότε σήμερα, σχεδόν 30 χρονών, ξέρω τι θέλω. Δεν με φόβισε. Δεν προσπάθησα να το κρύψω. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα εκεί που για μένα έχει σημασία: στη δουλειά μου, την οικογένειά μου και κάποιους φίλους. Μόνο η μητέρα μου το πήρε βαριά, αλλά το ξεπέρασε σε μια εβδομάδα. Και μια φίλη μου, που είχε στο μυαλό της ότι η πορεία του ανθρώπου είναι να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Δεν τσακώθηκα, της έδωσα τον χρόνο της και κατάλαβε ότι η δική μου ζωή είναι άλλη από τη δική της. Κατά τα άλλα, ούτε με έχουν γιουχάρει ποτέ, ούτε πίσω από την πλάτη μου ξέρω να έχουν πει κάτι. Πιστεύω ότι από μας ξεκινάει. Όσο πιο καλά αισθανόμαστε μ' αυτό που είμαστε, τόσο καλύτερα θα το πάρουν και οι άλλοι.
Ειρήνη: Από την οικογένειά μου, η μητέρα μου είναι στον κόσμο της και δεν είναι πολύ καλά στην υγεία της, οπότε δεν μπαίνω στη διαδικασία να της εξηγήσω. Ο πατέρας μου δεν έχει ρωτήσει ποτέ, αλλά μας βλέπει συνέχεια μαζί με την Άντζελα και ουσιαστικά γνωρίζει. Εκεί που πόνεσα ήταν με μια ξαδέρφη μου. Γνώρισε την Άντζελα, τη συμπάθησε, αλλά δεν το δέχτηκε ποτέ. Κάθε φορά που μιλούσαμε, με ρωτούσε αν χώρισα και αν το επόμενο στάδιο είναι τα ναρκωτικά. Περιμένω από τους ανθρώπους που με αγαπούν, αν όχι να δεχτούν ότι είμαι λεσβία, τουλάχιστον να σεβαστούν ότι είναι επιλογή μου μια κοπέλα. Της είπα λοιπόν ότι αν στην τελική την ενοχλεί τόσο, δεν το ξανασυζητάμε, συζητάμε όλα τα υπόλοιπα. Δεν το κατάλαβε, άρχισε τα ίδια. Αναγκάστηκα να της πω ότι ως εδώ ήταν, θα ξαναμιλήσουμε όταν αποφασίσει να με σεβαστεί. Ακόμη δεν έχουμε ξαναμιλήσει. Άντζελα: Η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση ήταν στα 20, κράτησε έξι χρόνια, και μετά γνώρισα άλλες κοπέλες, μέχρι που έφτασα στην Ειρήνη. Οπότε σήμερα, σχεδόν 30 χρονών, ξέρω τι θέλω. Δεν με φόβισε. Δεν προσπάθησα να το κρύψω. Τα πράγματα είναι ξεκάθαρα εκεί που για μένα έχει σημασία: στη δουλειά μου, την οικογένειά μου και κάποιους φίλους. Μόνο η μητέρα μου το πήρε βαριά, αλλά το ξεπέρασε σε μια εβδομάδα. Και μια φίλη μου, που είχε στο μυαλό της ότι η πορεία του ανθρώπου είναι να παντρευτεί και να κάνει οικογένεια. Δεν τσακώθηκα, της έδωσα τον χρόνο της και κατάλαβε ότι η δική μου ζωή είναι άλλη από τη δική της. Κατά τα άλλα, ούτε με έχουν γιουχάρει ποτέ, ούτε πίσω από την πλάτη μου ξέρω να έχουν πει κάτι. Πιστεύω ότι από μας ξεκινάει. Όσο πιο καλά αισθανόμαστε μ' αυτό που είμαστε, τόσο καλύτερα θα το πάρουν και οι άλλοι.
-*-
