Η φούσκα των τροφίμων

[Εψιλον, 1/8/10]

Δύο χρόνια μετά την απότομη άνοδο της τιμής των σιτηρών, η οποία οδήγησε στην πείνα 115 εκατομμύρια ανθρώπους πυροδοτώντας εξεγέρσεις στην Αφρική, την Ασία και τη Λατ. Αμερική, ήρθε η σειρά του κακάο. Τον τελευταίο ενάμιση χρόνο, η τιμή του στο Χρηματιστήριο Μελλοντικών Αξιών του Λονδίνου αυξήθηκε 150%. Βασικός υπεύθυνος και γι' αυτή τη φούσκα είναι οι μεγάλες επενδυτικές τράπεζες, που έχουν μετατρέψει το εμπόριο τροφίμων σε όργιο κερδοσκοπίας.

Σλίνκατσου: ΜΑΤ στην Ακρόπολη

[Εψιλον, 18/7/10]

Στα μέσα Ιουνίου μάς ήρθε επιτέλους στην Αθήνα ο Σλίνκατσου (Slinkachu), ο βρετανός καλλιτέχνης δρόμου που τοποθετεί σε δημόσιους χώρους μινιατούρες ανθρώπων και τις φωτογραφίζει, στήνοντας ένα μικροσκοπικό σύμπαν που σχολιάζει τη ζωή των πόλεων και τροφοδοτείται από αυτήν (το «ΕΨΙΛΟΝ» είχε παρουσιάσει το έργο του στο τεύχος 955, στις 2/8/09). Εμεινε μόλις μια ημέρα, στο περιθώριο ενός άλλου ταξιδιού του, αλλά του έφτασε για να στήσει τις μινιατούρες του, όπως κάνει πάντα όταν επισκέπτεται πρώτη φορά μια πόλη.

Τεστ: Πόση αλήθεια αντέχεις;

[Εψιλον, 4/7/10]

Αντέχεις την αλήθεια ή προτιμάς να ζεις με ψευδαισθήσεις; Αυτό το τεστ θα σου δείξει στ'αλήθεια πόση αλήθεια αντέχεις.

Αλμπέρτο Ερνάντεθ: Ένα υβριδικό βιβλίο μεταξύ εικόνας και κειμένου

[Εψιλον, 4/7/10]

Τη στιγμή που τα βιβλία φαίνονται προορισμένα να καταλήξουν συλλεκτικό είδος, όπως το βινύλιο και σύντομα το σιντί, ένας νεαρός ισπανός γραφίστας, ο Αλμπέρτο Ερνάντεθ (Alberto Hernández), επιμένει ότι δεν είναι ευκαταφρόνητη η εμπειρία να γυρνάς με τα χέρια σου τις σελίδες ενός βιβλίου. Παιδί πράγμα (μόλις βγήκε από το μεταπτυχιακό γραφιστικής), αντί να σχεδιάζει εφαρμογές για ηλεκτρονικά βιβλία, έφτιαξε και μας προτείνει ένα υβριδικό μυθιστόρημα - κάτι σαν εφαρμογή πολυμέσων σε χαρτί, με περίεργα τυπογραφικά στοιχεία, απρόσμενο στήσιμο των σελίδων και εικόνες που ξεπηδούν εκεί που δεν τις περιμένεις. Για το πρώτο του υβριδικό μυθιστόρημα διάλεξε ένα κλασικό βιβλίο της αμερικανικής λογοτεχνίας, το «Δόκτωρ Τζέκιλ και Μίστερ Χάιντ» του Στίβενσον. Η εφαρμογή του αυτή δεν κυκλοφορεί ακόμη στο εμπόριο.

Γκέι και εφηβεία: "Ο πιο κοντινός φανερός βρίσκεται σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων"

[10%, Ιούλιος - Οκτώβριος 2010]

Μόλις έκλεισε τα 18 και τελείωσε την Γ΄ Λυκείου κι όμως έχει γυρίσει τη μισή Ευρώπη: Βουλγαρία, Κύπρο, Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο, Τσεχία, Αυστρία, Γερμανία, Τουρκία, και αλλού. Τα περισσότερα ταξίδια ήταν με τη χορωδία στην οποία συμμετέχει. Άλλα ήταν ιδιωτικά, για τουρισμό. Όπως και να έχει, κάθε φορά που ο Βαγγέλης Κ. επιστρέφει στη μικρή κωμόπολη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ασφυκτιά. Καθόλου γκέι ζωή, καθόλου γκέι φίλοι, καθόλου γκέι σκέτο. Φανεροί τουλάχιστον. Γι' αυτό κι αυτός δεν βλέπει την ώρα να ξαναφύγει. Αυτή τη φορά για τα καλά.

Γκέι και εφηβεία: Ημουν ομοφοβική για να καλύψω την ομοφυλοφιλία μου

[10%, Ιούλιος - Οκτώβριος 2010]

Η Χ.Κ. είναι 17 χρονών και μόλις τελείωσε τη B΄ Λυκείου. Πριν τέσσερα χρόνια, τρομαγμένη, μπροστά στους γονείς της έκανε αρνητικά σχόλια για τους γκέι. Σήμερα αισθάνεται περήφανη που είναι λεσβία και είναι έτοιμη να τους το πει.

Πολ Ουέναμ Κλαρκ: Φωτογραφίζοντας τροχαία εγκλήματα

[Εψιλον, 27/6/10]

Ο 47χρονος Πολ Ουέναμ-Κλαρκ (Paul Wenham-Clarke) ασχολείται από τα 24 του με τη διαφημιστική και την εμπορική φωτογραφία, αλλά πριν έξι χρόνια θέλησε να κάνει κάτι «με μεγαλύτερη αξία, νόημα και αντοχή στο χρόνο» και αποφάσισε να στραφεί στο φωτορεπορτάζ. Η πρώτη μεγάλη δουλειά του ήταν η έκθεση «Οταν οι ζωές συντρίβονται» (www.whenlives collide.co.uk). Υπό την αιγίδα της RoadPeace, της μεγαλύτερης βρετανικής φιλανθρωπικής οργάνωσης υποστήριξης θυμάτων τροχαίων, συνάντησε οικογένειες θυμάτων τροχαίων που δέχτηκαν να δείξουν στο φακό τα συναισθήματά τους για την απώλεια του συγγενή τους και διάνθισε τα πορτρέτα με φωτογραφίες των δρόμων όπου έγιναν τα τροχαία και με αναπαραστάσεις πραγματικών τροχαίων.

____________

Γιατί ασχολήθηκες με τα τροχαία; 

Επειδή το θεωρώ σημαντικό θέμα. Στη Βρετανία περίπου 3.500 άνθρωποι πεθαίνουν σε τροχαίο κάθε χρόνο και περίπου 35.000 τραυματίζονται σοβαρά. Είναι σαν ένας μεγάλος πόλεμος διαρκείας. Δεν είμαι, βέβαια, ακτιβιστής της οδικής ασφάλειας. Είμαι φωτογράφος και ως φωτογράφος προσέγγισα το θέμα. Είχα πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού μου τη σκέψη ότι τα μέσα ενημέρωσης δεν καλύπτουν το θέμα όπως πρέπει, δεν δείχνουν τα συναισθήματα όσων επηρεάζονται από ένα τροχαίο.

Πόσο χρόνο ασχολήθηκες με το θέμα; 

Περίπου δύο χρόνια. Το πιο δύσκολο ήταν να βρω ανθρώπους να δεχτούν να φωτογραφηθούν. Πρέπει να μίλησα με περισσότερους από εκατό ανθρώπους που είχαν τρομερές ιστορίες να διηγηθούν. Στο τέλος, μόνο οι δεκαπέντε οικογένειες του βιβλίου δέχτηκαν να ξεγυμνώσουν τα συναισθήματά τους μπροστά στο φακό, καθώς μου διηγούνταν τι τους συνέβη και πώς ένιωσαν.

Πώς τους προσέγγισες; 

Ανέπτυξα σιγά σιγά μια τεχνική. Τους πρωτογνώριζα στις ομάδες συναντήσεων της RoadPeace και περνούσα δυο-τρεις ώρες μαζί τους κουβεντιάζοντας. Στη συνέχεια, τους ξανασυναντούσα σε κάποιες εκδηλώσεις όπου ήξερα ότι θα παρευρίσκονταν. Και, μετά, την τρίτη φορά που τους συναντούσα, ήταν πια ευκολότερο να τους φωτογραφίσω.

Πώς έγιναν οι φωτογραφήσεις των συγκρούσεων; 

Οταν τελείωσα τα πορτρέτα κι έκανα μια πρώτη έκθεση, συνειδητοποίησα ότι αυτή μιλούσε περισσότερο για το πένθος και τη θλίψη, όχι όμως αναγκαστικά για τα τροχαία. Επρεπε, λοιπόν, να συμπεριλάβω εικόνες τροχαίων που να δείχνουν τι προκαλούσε όλην αυτή τη θλίψη. Σκέφτηκα να ακολουθήσω ένα σωστικό συνεργείο της πυροσβεστικής, αλλά δεν αισθανόμουν καθόλου άνετα. Τι θα πήγαινα να πω στους συγγενείς; Ξέρετε, φωτογράφισα χτες τον άντρα σας τέσσερα λεπτά πριν πεθάνει και χρειάζομαι την άδειά σας να χρησιμοποιήσω τη φωτογραφία; Ετσι, σκέφτηκα να αναπαραστήσω ιστορίες τροχαίων που μου είχαν διηγηθεί. Δεν θα ήταν απλώς κατασκευασμένες φωτογραφίες, θα ήταν οι αναπαραστάσεις πραγματικών συγκρούσεων. Τις γυρίσαμε σε έναν ιδιωτικό αυτοκινητόδρομο που χρησιμοποιούν για να δοκιμάζουν αυτοκίνητα.

Πρόκειται για ακριβείς αναπαραστάσεις; 

Οχι. Πρόκειται για μια γενική εικόνα του τροχαίου. Δεν ήθελα να αναπαραγάγω ό,τι θα έβλεπε ένας αυτόπτης μάρτυρας ή οι πυροσβέστες που κατέφτασαν επί τόπου. Διαφο- ρετικά, οι φωτογραφίες θα είχαν έναν βαθμό φρίκης που δεν θα αντεχόταν για πολύ και το κοινό θα ήταν πολύ περιορισμένο. Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω μια κινηματογραφική προσέγγιση. Είναι σαν πλάνα από ταινία, έτσι φωτισμένα και συντεθειμένα, που μπορείς να τις κοιτάξεις αρκετό χρόνο και να σκεφτείς τι κοιτάζεις. Στην αρχή ο κόσμος νομίζει ότι είναι αληθινές και σταδιακά συνειδητοποιεί πως όχι. Υπάρχει, ξέρετε, στη φωτογραφία ένας άγραφος νόμος, ότι οι εικόνες του φωτορεπορτάζ δεν μπαίνουν δίπλα σε στημένες φωτογραφίες. Ηξερα ότι θα γίνει θέμα συζήτησης και σκέφτηκα, τόσο το καλύτερο, θα τις δει περισσότερος κόσμος.

Γιατί συμπεριέλαβες και φωτογραφίες έρημων δρόμων; 

Πρόκειται για τους πραγματικούς τόπους όπου συνέβησαν τροχαία. Ηθελα να δείξω πόσο συνηθισμένοι είναι οι δρόμοι αυτοί στους οποίους συνέβησαν φριχτά πράγματα. Σε ορισμένα από τα μέρη των τροχαίων φωτογραφίζονται εκεί οι συγγενείς των θυμάτων.

Είδαν πολλοί την έκθεση; 

Η έκθεση γύρισε όλη τη χώρα σε ενάμιση χρόνο. Στο Λονδίνο μόνο την επισκέφθηκαν 8.000 άνθρωποι. Και έπαιξε σε όλα τα μέσα ενημέρωσης, που έθεσαν το ερώτημα: "Μπορείς να κάνεις τέχνη από ένα τροχαίο;" Ηταν όλη αυτή η συζήτηση για το φωτορεπορτάζ και τις στημένες φωτογραφίες. Τους εξήγησα το λόγο. Σ' έναν τηλεοπτικό σταθμό που έκανε ένα άτυπο γκάλοπ μεταξύ των τηλεθεατών, το 94% των τηλεθεατών που τηλεφώνησαν συμφώνησαν με την ιδέα μου.

Είναι «ατύχημα» ένα τροχαίο; 

Στη Βρετανία προτιμάμε να μιλάμε για "συμβάν" (incident) , όχι για ατύχημα (accident). Οταν μιλάς για ατύχημα, είναι σαν να λες ότι δεν μπορούσε να γίνει διαφορετικά, ότι κανείς δεν έχει την ευθύνη. Να το δεχτώ στην περίπτωση που οδηγείς και σου σκάσει λάστιχο. Γνωρίζω, όμως, πολλές άλλες περιπτώσεις στις οποίες κάποιοι έχουν την ευθύνη: αν οδηγείς με 160 χλμ. την ώρα και σκοτώσεις κάποιον, αυτό δεν είναι ατύχημα. 

____________

Τροχαία εγκλήματα

Ενα από τα πρώτα μαθήματα που διδάσκονται οι νέοι δημοσιογράφοι είναι η διάκριση μεταξύ «ατυχήματος» και «δυστυχήματος» στις περιγραφές των τροχαίων. «Ατύχημα» είναι το τροχαίο που δεν έχει νεκρούς, «δυστύχημα» αυτό που έχει. Στην πραγματικότητα, κανένας από τους δύο όρους δεν είναι ορθός ούτε και αθώος. Και οι δύο αναδεικνύουν σε κύριο παράγοντα των τροχαίων την τύχη, υπονοώντας ότι μια σύγκρουση οφείλεται μάλλον στην κακιά στιγμή παρά στη συμπεριφορά ανθρώπων που παραβιάζουν έναν κώδικα συνύπαρξης, τον ΚΟΚ. Αν δεν είναι «δυστύχημα» ο θάνατος ανθρώπων από κάποιον που πυροβολεί στα τυφλά, γιατί είναι «δυστύχημα» ο θάνατος ανθρώπων από κάποιον που παραβιάζει τυφλά όρια ταχύτητας και φωτεινούς σηματοδότες;

Αυτό είναι ένα από τα ερωτήματα που απασχολούν τα τελευταία χρόνια την οικογένεια του Γιώργου Κουβίδη. Στις 26 Απριλίου 2007 ο 30χρονος γιος του Κώστας, ντράμερ, λάτρης της τζαζ, συνοδηγός σ' ένα τζιπ που κινούνταν στο κέντρο της Αθήνας, σκοτώθηκε όταν νεαρός οδηγός ενός αυτοκινήτου παραβίασε κόκκινο σηματοδότη.

Οπως συμβαίνει κατά κανόνα στο δικαστικό σκέλος των τροχαίων στην Ελλάδα, η Δικαιοσύνη καταδίκασε το δράστη σε φόνο εξ αμελείας (εξαίρεση είναι τα πολύνεκρα τροχαία που απασχολούν τη δημοσιότητα, στα οποία ο δράστης καταδικάζεται για φόνο «με ενδεχόμενο δόλο») και του επέβαλε φυλάκιση 18 μηνών με τριετή αναστολή. Ο δράστης είχε στα χέρια του το δίπλωμα οδήγησης την επομένη του θανατηφόρου τροχαίου.

Ψάχνοντας να βρει μιαν άκρη στο δικαστικό σκέλος της υπόθεσης και, στη συνέχεια, να δώσει διέξοδο στη θλίψη και το θυμό του αναλαμβάνοντας δράση για τη μείωση των τροχαίων, ο Γ. Κουβίδης διαπίστωσε ότι η Ελλάδα είναι ουραγός στην προσπάθεια αυτή, αν και είναι από τους πρωταγωνιστές σε αντίστοιχους θανάτους, με περισ- σότερους από 1.500 νεκρούς και πολλαπλάσιους σοβαρά τραυματίες το χρόνο.

Σύμφωνα με την Εκθεση του Δείκτη Προόδου για την Οδική Ασφάλεια (Ιούνιος 2009), που καταγράφει το βαθμό προόδου 30 χωρών ως προς την επίτευξη του στόχου της Ε.Ε. να μειωθούν στο μισό οι θάνατοι από τροχαία τη 10ετία 2001-2010, η Ελλάδα το 2008 ήταν η 4η χώρα στην Ευρώπη σε θανάτους από τροχαία αναλογικά με τον πληθυσμό της, πίσω μόνο από τη Λιθουανία, την Πολωνία και τη Ρουμανία. Τα τροχαία στην Ελλάδα μειώθηκαν μόνο 15% από το 2001, ποσοστό που απέχει πολύ τόσο από τον ευρωπαϊκό στόχο τού 50% όσο και από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο, που το 2008 βρισκόταν στο 28% (η Ελλάδα ήταν στην 23η θέση σε ποσοστό μείωσης θανάτων).

Ο Γ. Κουβίδης έκανε κι άλλες διαπιστώσεις για τη σημασία που δίνουν στα τροχαία το κράτος και η κοινωνία. Για το κράτος, η γνωστή αδιαφορία και αναποτελεσματικότητα. Στην Α' Παγκόσμια Διυπουργική Συνάντηση για την Οδική Ασφάλεια, που έγινε στη Μόσχα τον Νοέμβριο με την υποστήριξη του ΟΗΕ και του ΠΟΥ και την παρουσία υπουργών από 150 χώρες, η Ελλάδα δεν αντιπροσωπεύτηκε σε υπουργικό επίπεδο ούτε καταγράφηκε παρέμβασή της στις συζητήσεις. Εδώ και έξι μήνες η υπουργός Υγείας Μ. Ξενογιαννακοπούλου δεν έχει δώσει ούτε μία τυπική απάντηση σε κείμενο που της έστειλαν 420 γιατροί, που ζητούσαν δραστικότερη παρέμβαση του υπουργείου στο θέμα των τροχαίων και συνάντηση μαζί της. Και από τη διυπουργική Επιτροπή Οδικής Ασφάλειας που συστάθηκε τον Ιανουάριο απουσιάζουν τα υπουργεία Δικαιοσύνης, Περιβάλλοντος και Πολιτισμού, ενώ την αρμοδιότητα για τη σύγκληση της επιτροπής έχει το υπουργείο Μεταφορών, στο οποίο έχουν τοποθετηθεί σε νευραλγικές θέσεις άτομα που συνδέονται με κατασκευαστικές εταιρείες.

«Εμείς δεν πιστεύουμε ότι το θέμα των τροχαίων είναι θέμα σχεδιασμού των δρόμων, θέμα του υπ. Μεταφορών» μας λέει ο Γ. Κουβίδης. «Είναι πολύ περισσότερο θέμα δημόσιας υγείας και πολιτισμού. Οχι με την έννοια των πολιτιστικών εκδηλώσεων, αλλά με την έννοια της επαναϊεράρχησης των αναγκών μας. Αν δεν υπάρξει μια τελείως διαφορετική λογική σε σχέση με την κυκλοφορία, με προτεραιότητα στον πεζό, στον ποδηλάτη, στα δημόσια μέσα μεταφοράς, οι θάνατοι των τροχαίων θα εξακολουθούν να θεωρούνται παράπλευρη απώλεια της ανάπτυξης.

Το πρόβλημα δεν είναι μόνο το κράτος. Στη συνείδηση των Ελλήνων, τα τροχαία θεωρούνται μεμονωμένες περιπτώσεις, που οφείλονται στην κακιά στιγμή ή στην ασυνειδησία του συγκεκριμένου δράστη, και όχι κοινωνικό πρόβλημα που πρέπει να αντιμετωπιστεί συλλογικά, με άσκηση κατάλληλης κοινωνικής πίεσης στο κράτος. Ενώ σε πολλές χώρες του εξωτερικού οι οικογένειες των θυμάτων συνασπίζονται και ζητούν ψυχολογική και οικονομική υποστήριξη, καλύτερη δικαστική αντιμετώπιση και μέτρα πρόληψης των τροχαίων, εδώ λίγες είναι οι σχετικές οργανώσεις - κυρίως στην επαρχία.

«Στην Ελλάδα το τροχαίο θεωρείται πρόβλημα των οικογενειών των θυμάτων» επισημαίνει ο Γ. Κουβίδης. «Οι οικογένειες κλείνονται στα σπίτια τους, δεν μιλάνε γι' αυτό γιατί το βιώνουν ενοχικά, θεωρούν ότι φταίνε που πήραν, για παράδειγμα, στο παιδί τους μια μηχανή. Το αποτέλεσμα είναι να απομονώνονται, να κουράζονται και, στην ουσία, να ενταφιάζονται μαζί με τα θύματα.

Ενα βήμα εξόδου από τον φαύλο κύκλο της ενοχής και της σιωπής είναι η έκθεση του Πολ Ουέναμ-Κλαρκ «Οταν οι ζωές συντρίβονται. Την έκθεση φέρνει στην Ελλάδα η αστική μη κερδοσκοπική εταιρεία «You are what u do - Κώστας Κουβίδης» (www.kostas kouvidis.com), που ίδρυσαν η οικογένεια και οι φίλοι του Κ. Κουβίδη στη μνήμη του, με στόχο τη δημιουργία μιας μαζικής οργάνωσης θυμάτων τροχαίων και στη χώρα μας. Η έκθεση εντάσσεται στην προσπάθεια να δημιουργηθεί στην Ελλάδα ένα ισχυρό κοινωνικό κίνημα πίεσης και δράσης για την ουσιαστική πρόληψη των τροχαίων, που δεν μπορεί να θεωρούνται ζήτημα τύχης.

-*-

Τεστ: Χαρτί ή οθόνη;

[Εψιλον, 6/6/10]

Προτιμάς να γυρίζεις τις σελίδες με το χέρι ή να κάνεις σκρολ με το ποντίκι; Ένα τεστ σου δείχνει τι τύπος αναγνώστη είσαι - ψηφιακός ή χάρτινος;

Νίκος Καραπιδάκης: Η Αλωση της Πόλης και η άλωση της αλήθειας

[Εψιλον, 30/5/10]

Στα μέσα Μαΐου, αμέσως μετά την επίσκεψη του Τ. Ερντογάν στην Αθήνα και εν μέσω της δοκιμασίας που περνούν οι σχέσεις μας με τη Γερμανία λόγω της κρίσης, έξω από εκκλησίες της Αθήνας κυκλοφορούσε ένα φυλλάδιο με το μύθο του μαρμαρωμένου βασιλιά. Ηταν ένα κείμενο γραμμένο (αν πιστέψει κανείς πληροφορίες από το ίντερνετ) το 1990 από τη δημοσιογράφο - συγγραφέα Ελ. Κυπραίου, η οποία αφηγείται την εμπειρία ενός έλληνα στρατηγού που συνάντησε σε ανήλιαγα υπόγεια της Ιστανμπούλ, μισοανασηκωμένο παρακαλώ, τον μαρμαρωμένο βασιλιά. Η ιστορία της Αλωσης και οι μύθοι της νεκρανάστασης του έθνους μάς ενδιαφέρουν σήμερα όσο ποτέ, επειδή -μέρες που είναι- η Ιστορία προσφέρεται για σπέκουλα. Μόνο που, αντίθετα απ' ό,τι θα ήθελαν να μας κάνουν να πιστέψουμε η Εκκλησία και άλλοι ιδεολογικοί κύκλοι, η Αλωση της Πόλης δεν είχε για όλους τους υπηκόους της κατακτημένης βυζαντινής αυτοκρατορίας τη σημασία που απέκτησε αργότερα και κρατά ακόμη και σήμερα. Ο Νίκος Καραπιδάκης, καθηγητής Μεσαιωνικής Ιστορίας στο Ιόνιο Πανεπιστήμιο, μας βοηθά να προσανατολιστούμε στις πολύπλοκες σχέσεις της εποχής μεταξύ Ανατολικής και Δυτικής Εκκλησίας, Εκκλησίας και Κράτους, και μας λέει πότε και γιατί ο Κωνσταντίνος Παλαιολόγος περιβλήθηκε τον μυθικό μανδύα του μαρμαρωμένου βασιλιά (tip: όχι την εποχή που μάθαμε στο σχολείο).

Τεστ: Πόσο καλό κάνεις στο περιβάλλον;

[Εψιλον, 16/5/10]

Πόσα ξέρουμε και πόσα κάνουμε για τα σκουπίδια; Ενα μικρό, μορφωτικό ερωτηματολόγιο για να δούμε πώς μπορούμε να βελτιώσουμε τον πλανήτη.

Το φωτοδιάβασμα και οι νιου έιτζ μεταξωτές κορδέλες

[Εψιλον, 9/5/10]

Στα μέσα Απριλίου πέρασα ένα Παρασκευοσαββατοκύριακο παρέα με επτά αγνώστους, προσπαθώντας να τελειοποιήσω την τεχνική του «μανταρινιού. Για να την εφαρμόσετε, παίρνετε βαθιά εισπνοή και κατά την εκπνοή κλείνετε τα μάτια. Χαλαρώνετε. Φαντάζεστε ένα μανταρίνι να αιωρείται στο πίσω και πάνω μέρος του κεφαλιού σας. Φέρνετε το χέρι σας στο πίσω μέρος του κεφαλιού σας και ακουμπάτε το μέρος του κεφαλιού στο οποίο θα έπεφτε το μανταρίνι, αν το αφήνατε. Χτυπάτε τα δάχτυλα σ' εκείνο το σημείο πάνω από το κεφάλι σας. Εισπνέετε βαθιά και κατά την εκπνοή ανοίγετε τα μάτια.

Οταν η Γερμανία ανακάλυπτε την αρχαία Ελλάδα

[Εψιλον, 28/3/10]

Το 1935 μια βρετανίδα μελετήτρια των γερμανικών γραμμάτων, η Ελίζα Μάριον Μπάτλερ, η αμφιθυμία της οποίας προς τους Γερμανούς συναγωνιζόταν την αμφιθυμία των Γερμανών προς εκείνη, δημοσίευσε μια μελέτη που προκάλεσε αντιδράσεις στη Γερμανία. Ενας λόγος που μας αφορά αυτή η μελέτη σήμερα είναι ο τίτλος της: «Η τυραννία της Ελλάδας επί της Γερμανίας. Αν τον διαβάζαμε στο «Stern», θα καταλαβαίναμε ή ότι οι Γερμανοί γκρινιάζουν πάλι για τις οικονομικές αξιώσεις της Ελλάδας ή ότι αντιστρέφουν την πραγματικότητα: όπως ξέρουμε, η Γερμανία είναι αυτή που -μήνες τώρα- μας τυραννά· όχι το αντίστροφο.

Παρέλαση μίσους: Ρατσιστικά συνθήματα στην παρέλαση της 25ης Μαρτίου

[Ελευθεροτυπία, 26/3/10]


«Ελληνας γεννιέσαι, δεν γίνεσαι ποτέ, το αίμα σου θα χύσουμε, γουρούνι Αλβανέ. Αυτό και άλλα παρόμοια ανατριχιαστικά ακούστηκαν χθες στο κέντρο της Αθήνας, όχι από μέλη της Χρυσής Αυγής που διαδήλωναν, αλλά από βατραχανθρώπους των Ειδικών Δυνάμεων που παρήλαυναν στην Πανεπιστημίου και στην Αγίου Κωνσταντίνου στο πλαίσιο της επίσημης στρατιωτικής παρέλασης της 25ης Μαρτίου. Αμέσως μόλις άφησαν τις εξέδρες των επισήμων στο Σύνταγμα κι έστριψαν στην Πανεπιστημίου, τα παλικάρια της ΟΥΚ μετέτρεψαν την παρέλαση σε εκδήλωση που θύμιζε πορεία μίσους ακροδεξιών, με συνθήματα που υπόσχονταν την αιματηρή σφαγή κάθε γειτονικού μας λαού κι αποφάσιζαν ποιος δικαιούται να λέγεται Ελληνας και ποιος όχι. 

Υπόγειες πόλεις: Η ζωή κάτω από το έδαφος

[Εψιλον, 14/3/10]

Μυστικές κατακόμβες, υπόγεια περάσματα, στοές που ξεκινούν, λέει, από την Πεντέλη και φτάνουν στην Αθήνα και άλλες που ξεκινούν από την Αθήνα και φτάνουν στο Φάληρο, κι ακόμα σπήλαια που υποτίθεται ότι βρίσκονται κάτω από το 70% του εδάφους της Αττικής, τόσο, που απορείς πώς δεν έχει ακόμα βυθιστεί όλη η πόλη - πού βρέθηκε χώρος για τα θεμέλια τόσων κτηρίων ή πού χώρεσαν τα αρχαία, που κι αυτά βρίσκονται μέσα στα «σπλάχνα» της Γης; Η παραφιλολογία του ανεξήγητου καλά κρατεί στο ίντερνετ, στην TV και στα σχετικά περιοδικά όχι μόνο στην Ελλάδα, αλλά σε όλο τον κόσμο. Με τον ίδιο τρόπο που η πιθανότητα να υπάρχει ζωή σε άλλους πλανήτες τρέφει τη φαντασία (αλλά και όσους ασχολούνται μ' αυτά τα θέματα), έτσι και η πιθανή ύπαρξη ανεξερεύνητων, καταχθόνιων πόλεων αφήνει ανοιχτό το ενδεχόμενο να μην τελειώνουν όλα εδώ, στον πεπερασμένο κόσμο που έχουμε χτίσει.

Νίκος Χαννάν Σταυρουλάκης: «Η συνύπαρξη με τους εμπρηστές δεν είναι πρόβλημα της συναγωγής, αλλά όλων των Χανίων»

[Εψιλον, 21/2/10]

Στις 5 και στις 16 Ιανουαρίου έγιναν δύο απόπειρες εμπρησμού της εβραϊκής συναγωγής Etz Hayyim των Χανίων, μιας από τις παλαιότερες της Ευρώπης. Η δεύτερη απόπειρα προξένησε ζημιές 200.000 ευρώ, χώρια τα δυσεύρετα βιβλία και αντικείμενα τέχνης που κάηκαν. Από τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η συναγωγή λειτουργούσε ως αποθήκη και κινδύνευε να γκρεμιστεί. Τη δεκαετία του '90, ο Νίκος Χαννάν Σταυρουλάκης ανέλαβε το μοναχικό και δύσκολο έργο να την αναστηλώσει. Ζωγράφος, μελετητής ισλαμικών σπουδών, ιστορικός, εξαιρετικός μάγειρας και συγγραφέας ενός βιβλίου που αναζητά τις πολιτισμικές ρίζες των Εβραίων της Ελλάδας μέσα από τις κουζίνες τους, μας ξεναγεί στην ιστορία των Εβραίων των Χανίων και το λόγο ύπαρξης μιας συναγωγής σε ένα μέρος χωρίς εβραϊκή κοινότητα.

Ανίχνευση τάσεων: Πώς οι εταιρείες μάρκετινγκ βλέπουν τι θα κινηθεί στην αγορά

[Εψιλον, 7/2/10]

Στη γλώσσα του μάρκετινγκ ονομάζονται «early adopters». Το χαρακτηριστικό τους, ότι θέλουν να ξεχωρίζουν· γι' αυτό ντύνονται και φέρονται διαφορετικά. Δεν ακολουθούν τους άλλους· οι άλλοι τους ακολουθούν. Κι αυτός είναι ο λόγος που ο τομέας του μάρκετινγκ που ονομάζεται ανίχνευση τάσεων στρέφεται στους «early adopters» για να βρει ποιο χρώμα μαλλιών θα είναι στη μόδα του χρόνου, τι γεύση θα έχουν οι τσίκλες, τι ροφήματα θα πίνουμε, ίσως και τι θα ψηφίζουμε. Χάρη σ' αυτούς και στις εξελιγμένες μεθόδους του μάρκετινγκ, η αγορά είναι σε θέση να γνωρίζει τις επιθυμίες μας πριν από μας και να κυκλοφορεί το κατάλληλο προϊόν την κατάλληλη στιγμή.

Μενέλας Σιαφάκας: Από τη Γλασκώβη με αγάπη

[10%, Φεβρουάριος - Μάρτιος 2010]

Επέστρεψε για τα καλά στην Ελλάδα πέρσι το καλοκαίρι, ύστερα από 15 χρόνια ζωής στη Γλασκώβη της Σκοτίας, κι ανακάλυψε ότι σε σχέση με τους Βρετανούς οι Έλληνες γκέι είναι πιο εκδηλωτικοί στο σεξ, αλλά πιο μαζεμένοι και υποκριτές στην κοινωνική τους ζωή. O Μενέλας Σιαφάκας έφυγε στα 19 του για τη Γλασκώβη, όπου σπούδασε αθλητικές επιστήμες, ειδικεύτηκε στην αθλητική ψυχολογία, δούλεψε καθηγητής σε κολέγιο και προετοίμασε την εθνική ομάδα γυναικών για το παγκόσμιο πρωτάθλημα νέτμπολ, ένα νέο άθλημα, παραλλαγή του μπάσκετ. Εκεί στα ξένα, χώρισε με την ελληνίδα κοπέλα του και άρχισε να εξερευνά την γκέι πλευρά του, την οποία γνώριζε και αποδεχόταν από πάντα, αλλά δεν ένιωθε άνετα να εκδηλώσει.

Η γκέι ζωή στην Αλβανία

[10%, Φεβρουάριος - Μάρτιος 2010]

Γεννήθηκε στην Κορυτσά της Αλβανίας κι οκτώ χρονών, το 1996, ακολούθησε τους γονείς του μετανάστης στην Ελλάδα. Κατέληξαν στην Κατερίνη της Μακεδονίας. Εκεί πήγε σχολείο ο Ρ, εκεί έζησε την εφηβεία του, εκεί ανακάλυψε τη σεξουαλικότητά του κι εκεί γνώρισε το ρατσισμό. Εις διπλούν: μια φορά επειδή ήταν γκέι κι άλλη μία επειδή ήταν Αλβανός. Μάλιστα, στην τελευταία περίπτωση ο ρατσισμός προερχόταν από στρέιτ και γκέι αδιακρίτως.

Ojo Men: Manga βγήκε για σεργιάνι

[Εψιλον, 31/1/10]

Ψηλοτάκουνα αθλητικά παπούτσια για άντρες; Αντρικές φούστες; Γυναικεία σκουλαρίκια, δαχτυλίδια και κολιέ, συνδυασμένα με γυναικείες τσάντες, ζώνες και λοιπά αξεσουάρ να στολίζουν αντρικά σώματα; Ολο και συχνότερα τον τελευταίο καιρό στους δρόμους του Τόκιο κυκλοφορούν νέοι άντρες με εμφάνιση κλεμμένη από τη γυναικεία γκαρνταρόμπα. Θα τους δεις στη Harajuku, τη χιπ και τουριστική περιοχή με τα πολλά καταστήματα μόδας και τις μπουτίκ νέων σχεδιαστών, όπου το unisex βασιλεύει, ή λίγο πιο πέρα, στην Daikanyama, την καινούργια περιοχή των οίκων μόδας, που δεν έχει ακόμα κατακλυσθεί από τουρίστες.

Μάρτιν Λίμπσερ: Οι φωτογραφίες μου δεν είναι σκλάβοι της πραγματικότητας

[Εψιλον, 31/1/10]

Αυτοδίδακτος φωτογράφος, με σπουδές στο σχέδιο και τις καλές τέχνες, ο Μάρτιν Λίμπσερ (Martin Liebscher) ξεκίνησε με μια σειρά φωτογραφιών του εαυτού του σε εκατοντάδες πόζες το 1993. Πριν από δώδεκα χρόνια μπήκε στο βιβλίο Γκίνες ως ο δημιουργός της μεγαλύτερης σε μήκος φωτογραφίας με έναν μόνο απεικονιζόμενο (37 μ. x 30 εκ., όπου απεικονιζόταν 206 φορές). Σήμερα, στα 45 του, ολοκληρώνει δυο-τρεις τέτοιες φωτογραφίες το χρόνο, δουλεύοντας ασταμάτητα, και διδάσκει φωτογραφία στο πανεπιστήμιο. Στο ΕΨΙΛΟΝ μίλησε για την πολλαπλότητα των σημείων θέασης και την ειρωνεία στη σύγχρονη τέχνη.

Ακαδημία Αθηνών: Μεταφράστε, μεταφράστε, κάτι θα μείνει

[Εψιλον, 10/1/10]

Πηγαίνοντας στο Κέντρον Ερεύνης Επιστημονικών Ορων και Νεολογισμών της Ακαδημίας Αθηνών, με αφορμή την έκδοση του νέου επιστημονικού τεύχους του που κυκλοφορεί αυτές τις μέρες, είχα κάποιες επιφυλάξεις. Λίγο η αύρα του θεσμού της Ακαδημίας και λίγο η γενική «Ερεύνης» του τίτλου με προδιέθεταν ότι θα συναντήσω την πιο συντηρητική και αυστηρή μορφή καθαρολόγων. Το είδος που θα σε κατακεραυνώσει αν η γλώσσα γλιστρήσει και πεις «ανταπεξέρχομαι» αντί «αντεπεξέρχομαι» ή θα σου υποδείξει να πεις «ταχυφαγείο» αντί «φαστ φουντ», «αμφίψωμο» αντί «σάντουιτς» και «αλεξιβρόχιο» αντί για «ομπρέλα. Αυτές οι υποδείξεις δεν προέρχονται από το Κέντρο - που, όπως και άλλα ερευνητικά κέντρα, έχει την αποστολή να προτείνει ελληνικούς όρους σε νέους επιστημονικούς κλάδους και να αρχειοθετεί τις αθησαύριστες νέες λέξεις που εμφανίζονται στη γλώσσα μας, διορθώνοντας τις λανθασμένες και, όπου το κρίνει απαραίτητο, αντικαθιστώντας τις ξένες με ελληνικές. Αλλά και το Κέντρο έχει προτείνει άλλες αντικαταστάσεις, ορισμένες με εμφανή διάθεση καθαρισμού: «συγκάλυψε» αντί «κουκούλωσε», «μετρητοίς» αντί «ντούκου», «σιωπηρά» αντί «μουλωχτά», λέξεις που συνιστούν «εκχυδαϊσμό» της γλώσσας, σύμφωνα με το Δελτίο Επιστημονικής Ορολογίας και Νεολογισμών που εκδίδει το Κέντρο.

Ο Χριστιανισμός ντύθηκε παγανιστικά

[Εψιλον, 25/12/09]

Αν και τα βασικά δόγματα του χριστιανισμού έχουν ιδιαιτερότητες που δεν βρίσκουμε σε άλλες θρησκείες, σε πολλά σημεία ο χριστιανισμός έχει δεχτεί επιδράσεις από θρησκείες που υπήρχαν πριν από αυτόν και εξακολουθούσαν να υπάρχουν μέχρι την σχεδόν ολοκληρωτική επικράτησή του. Δεν πρόκειται μόνο για τον μονοθεϊστικό Ιουδαϊσμό, τον οποίο ουσιαστικά ο χριστιανισμός ενσωμάτωσε στην ουσία ο Χριστιανισμός μέσω της Παλαιάς Διαθήκης, μετατρέποντάς τον ταυτόχρονα από θρησκεία του ενός και μοναδικού εκλεκτού Λαού σε θρησκεία ανοιχτή σε όλους. Οι επιδράσεις του Ιουδαϊσμού είναι οι μόνες που παραδέχεται ο Χριστιανισμός, δέχτηκε όμως και πολλές άλλες επιδράσεις, τις οποίες που δεν παραδέχεται. Αυτές αφορούν στο τυπικό της λατρείας και στα λαϊκά λατρευτικά έθιμα, στην υμνολογία και στην εικονογραφία, ακόμη και στα βασικά του δόγματα, και προέρχονται από τις πολυθεϊστικές θρησκείες της ύστερης ελληνικής αρχαιότητας και της ρωμαϊκής ανατολής.

Το μάρκετινγκ σε εποχές οικονομικής κρίσης

[Εψιλον, 20/12/09]

Σε μια ώρα δύσκολη για μας τους καταναλωτές και για τις εταιρείες που ανταγωνίζονται, με στόχο τα λιγοστά χρήματά μας, τα στελέχη του μάρκετινγκ περνούν τις δικές τους δυσκολίες. Αντικατοπτρίζονται στην τελευταία έρευνα της Nielsen για το βαθμό εμπιστοσύνης των καταναλωτών: μέσα σε τρία χρόνια, από το 2006, ο δείκτης εμπιστοσύνης των καταναλωτών σε εταιρικά σήματα έχει πέσει από το 100 στο 70 για το πρώτο μισό του χρόνου· το 80% των Ελλήνων, το τρίτο κατά σειράν ποσοστό ανάμεσα σε 26 χώρες πιστεύει ότι η περίοδος που διανύουμε δεν είναι η κατάλληλη για να αγοράσει πράγματα που θέλει και χρειάζεται.

Μαρκ Λάιτα: Τα 105 πρόσωπα της Αμερικής

[Εψιλον, 29/11/09]

 Πριν από δέκα χρόνια, ο Μαρκ Λάιτα (Mark Laita), ένας από τους πιο επιτυχημένους φωτογράφους διαφημίσεων, αποφάσισε να επιστρέψει στην παλιά του αγάπη, τα πορτρέτα. Παρέα με έναν βοηθό, ένα γκρίζο υφασμά- τινο φόντο και τις μηχανές του, γύρισε τις πολιτείες της Αμερικής (εκτός από τις δύο νεότερες: τη Χαβάη και την Αλάσκα), αναζητώντας χαρακτηριστικούς τύπους ανθρώπων σχεδόν από κάθε επάγγελμα, ηλικία και τάξη. Το αποτέλεσμα ήταν το «Created Equal» - 105 φωτογραφικά δίπτυχα τα οποία αποτελούν το «οικογενειακό» άλμπουμ της σύγχρονης Αμερικής.

Ερνέστο Σπινέλι: «Η ψυχοθεραπεία, εκτός των άλλων, είναι μια επιχείρηση»

[Εψιλον, 22/11/09]

 Ο Ερνέστο Σπινέλι (Ernesto Spinelli)  βρέθηκε πρόσφατα στην Ελλάδα για να παρουσιάσει το βιβλίο του «Ερμηνεύοντας τον κόσμο - Η φαινομενολογία στον υπαρξισμό και στην ψυχολογία», που μεταφράστηκε από τις εκδόσεις Ασπρη λέξη. Υπέρμαχος της υπαρξιακής σχολής, που την έκανε γνωστή ο Ιρβιν Γιάλομ, ο Ερνέστο Σπινέλι μας μίλησε για το πώς συνδυάζει την ψυχοθεραπεία με το εφηβικό του όνειρο να γίνει σκηνοθέτης και με τον κόσμο των επιχειρήσεων, στον οποίο δουλεύει τελευταία ως σύμβουλος. Μας μίλησε, επίσης, για τη φαινομενολογία - το φιλοσοφικό ρεύμα που ξεκίνησε περίπου την ίδια περίοδο με την ψυχανάλυση, στις αρχές του 20ού αιώνα, έχοντας ως κεντρική θέση το ότι η πραγματικότητα είναι απροσπέλαστη για μας.

Σαπέρ: Οι δανδήδες του Κονγκό

[Εψιλον, 25/10/09]

Οταν αρχίζουν οι τροπικές βροχές στην περιοχή του ποταμού Κονγκό, στην κεντροδυτική Αφρική, οι χωματόδρομοι της Μπραζαβίλ, πρωτεύουσας της Δημοκρατίας του Κονγκό, γεμίζουν λάσπες. Το περπάτημα σ' αυτούς βάζει σε δοκιμασία τους Sapeurs, τα μέλη του κινήματος SAPE (Societe des Ambianceurs et des Personnes Elegantes: κοινωνία των κομψών ανθρώπων και των ανθρώπων που φτιάχνουν ατμόσφαιρα), μία από τις βασικές αρχές του οποίου είναι η αυστηρή καθαριότητα σώματος και ρούχων. Αλλά η λάσπη είναι το λιγότερο. Σε μία από τις φτωχότερες χώρες του κόσμου, με μέσο μηνιαίο εισόδημα που δεν ξεπερνά τα 150 ευρώ, ως αποτέλεσμα μεταξύ άλλων ενός πολύχρονου εμφυλίου που αποδεκάτισε πολλούς και διέλυσε τις υποδομές της χώρας, οι Sapeurs, στην πλειονότητά τους νέοι από τα χαμηλά και μεσαία στρώματα, πρέπει να θυσιάσουν πολλά για να ικανοποιήσουν το πάθος για τα πανάκριβα ευρωπαϊκά ρούχα.

Σωκράτους 65: "Δεν είμαι εγώ ρατσιστής, αυτοί θέλουν Μακρόνησο"

[Εψιλον, 18/10/09]

Από τα μέσα του καλοκαιριού σχεδόν, όταν η αστυνομία έδιωξε και τους τελευταίους μετανάστες που έμεναν στο κτήριο της Σωκράτους 65, η πινακίδα στην είσοδό του δεν γράφει πλέον «Εφετείο - Εισαγγελία Εφετών Αθηνών», αλλά «Κτίριο Ιδιοκτησίας ΤΕΑΙΤ - ΤΕΑΥΕΚ. Η νέα πινακίδα είναι ακριβέστερη, αφού το Εφετείο είχε ήδη φύγει από το κτήριο πριν από δέκα χρόνια, αλλά θα μπορούσε να είναι ακόμη πιο ακριβής: «Μνημείο ξενοφοβίας» ή «Μνημείο αδιέξοδης μεταναστευτικής πολιτικής.

Εξευγενισμός: η ταξική αναβάθμιση μιας περιοχής

[Εψιλον, 11/10/09]

 Τα νέα κτίσματα τύπου «λοφτ», που κατασκευάζονται στο Γκάζι και το Μεταξουργείο, η μετατροπή του Ψυρρή και του Γκαζιού σε περιοχές διασκέδασης, οι χώροι πολιτισμού και τα εμπορικά κέντρα που ξεφυτρώνουν στην Πειραιώς, τα σχέδια ανάπλασης του Βοτανικού, η ολοκλήρωση της ανάπλασης της πλατείας Αυδή και του εργοστασίου μεταξιού στο Μεταξουργείο και τα σχέδια για το μέλλον του Κεραμεικού, όπως και ο τρόπος που εξελίχθηκε η πρόσφατη συζήτηση για την εγκληματικότητα και την υποβάθμιση του κέντρου, όλα δείχνουν ότι βρισκόμαστε μπροστά σε σοβαρές αλλαγές στον οικιστικό και κοινωνικό ιστό του κέντρου της Αθήνας.

Γεράσιμος Δομένικος - Σπύρος Στάβερης: Αναζητώντας τη χαμένη κοσμικότητα

[Εψιλον, 11/10/09]

Στα τέλη της δεκαετίας του ’90, δυο φωτογράφοι, ο Γεράσιμος Δομένικος και ο Σπύρος Στάβερης, βάλθηκαν ν’ανατρέψουν τους κώδικες της φωτογραφίας της κοσμικής ζωής, όπως τους γνωρίζαμε στην Ελλάδα. Το εγχείρημά τους ήρθε τη σωστή στιγμή, όταν η κοσμική ζωή της Αθήνας ζούσε στο ρυθμό της εξωφρενικής –σύντομης όμως- ανόδου του χρηματιστηρίου. Εκείνη την περίοδο, ένας κοσμικός μπορούσε να μεταμορφώσει για ένα βράδυ το Εκάλη Κλαμπ σε Βενετία κι ένας άλλος να φιλοξενήσει σε πολυτελές ξενοδοχείο της Κωνσταντινούπολης 30 και περισσότερα άτομα για τα εγκαίνια ενός καταστήματός του. Η υψηλή κοινωνία και όσοι προσπαθούσαν να διαβούν τις πύλες της με πολιορκητικό κριό τα κέρδη από τις μετοχές τους το γιόρταζαν με μια υπερβολή που στη σημερινή οικονομική κρίση θα φαινόταν αδιανόητη.

Υπάρχουν δύο τρόποι να περιγράψει κανείς την «πολλή συνάφεια του κόσμου» των κατά τεκμήριον ή κατά φαντασίαν πλούσιων και διάσημων. Ο ένας είναι να μιλήσει για τη λαμπερή, γιορτινή πλευρά των συναναστροφών: τα αστραφτερά χαμόγελα και τη χλιδή. Αυτός είναι ο τρόπος των ψευδορομαντικών μυθιστορημάτων και των κοσμικών σελίδων των περιοδικών. Ο άλλος είναι να ερευνήσει το υποκριτικό τού πράγματος, την κούραση του ανελέητου κυνηγητού της κοινωνικής καταξίωσης, τη θυσία της πραγματικής χαράς στο βωμό της σκοπιμότητας. Αυτός είναι ο τρόπος του Ουίλιαμ Θάκερι, που σατίρισε καυστικά την υψηλή κοινωνία της Αγγλίας του 19ου αιώνα, και του Μαρσέλ Προυστ, που μας έδωσε μια εικόνα σπάνιας διεισδυτικότητας των κοινωνικών συγκεντρώσεων της ανερχόμενης αστικής τάξης και της παραπαίουσας αριστοκρατίας της Γαλλίας του τέλους του 19ου αιώνα.

Ο Γεράσιμος Δομένικος και ο Σπύρος Στάβερης υιοθέτησαν τον δεύτερο τρόπο. Οι φωτογραφίες τους έδειχναν την αθέατη πλευρά των κοσμικών εκδηλώσεων. Οχι πια τις συνήθεις στημένες πόζες και τα επιτηδευμένα χαμόγελα, αλλά αυτό που μέχρι τότε έμενε έξω από το κάδρο: το βρόμικο χαλί, τον λεηλατημένο μπουφέ, τα κουρασμένα βλέμματα, τις ρυτίδες που δεν κατάφερνε να καλύψει το μακιγιάζ.

Μία φωτογραφία απ' αυτές που τράβηξαν συνοψίζει καίρια εκείνη την εποχή: δείχνει τα απομεινάρια μιας μισοφαγωμένης, διαλυμένης τούρτας, στην επιφάνεια της οποίας σχηματιζόταν προ ολίγου η λέξη «ελπίδα. Γνωρίζοντας τι ακολούθησε, έχοντας δει να διαψεύδεται δραματικά η ελπίδα, είναι εύκολο να δούμε σήμερα με ειρωνεία -ίσως μαζί και με κάποια νοσταλγία- εκείνα τα χρόνια, όταν πολλοί πίστεψαν ότι το όνειρο μιας τρυφηλής ζωής ήταν χειροπιαστό, αρκεί να είχες τον σωστό χρηματιστή και τις κατάλληλες διασυνδέσεις.

Το επέτρεπε η αφέλεια της εποχής - τότε που οι ιδεολογίες φαινόταν ότι έχουν χρεοκοπήσει, το ίντερνετ υποσχόταν γη και ουρανό σε κάθε εικοσάχρονο με επιχειρηματικές φιλοδοξίες και ο καθ' ημάς εκσυγχρονισμός δεν είχε δείξει ακόμη τα όριά του. Πολλοί επιχείρησαν να ζήσουν το όνειρο με μια προσήλωση σχεδόν καταναγκαστική. Το στέγασαν σε πολυτελή σπίτια, σε αυτοκίνητα και σε σκάφη και το περιέφεραν τις νύχτες σε κλαμπ, σε μπουζουξίδικα, σε ντεφιλέ και σε πάρτι.

Στους παλιούς κοσμικούς της μεγαλοαστικής και της αστικής τάξης, που είχαν κατοχυρώσει το δικαίωμά τους για μια πρόσκληση στα πάρτι του Καίσαρη, προστέθηκαν οι νεόπλουτοι δορυφόροι που διεκδικούσαν να γίνουν μέρος της γιορτής. Για μένα ήταν ένας κόσμος τελείως άγνωστος» λέει ο Σπύρος Στάβερης. Τότε το χρήμα έρρεε και υπήρχε τρομερή ευφορία. Ολα φαίνονταν δυνατά και οι κοσμικοί κύκλοι γνώριζαν μία ανανέωση.

Οι δύο φωτογράφοι, που δεν ήταν μέρος αυτού του κόσμου, ούτε θέλησαν να γίνουν, προσέγγισαν το θέμα τους με τον τρόπο που γνώριζαν: ως φωτορεπόρτερ, με τη ματιά μιας μύγας στον τοίχο που, απαρατήρητη, παρακολουθεί τα πάντα. Πατούσαν το κουμπί της μηχανής τη στιγμή που κανείς δεν το περίμενε: όταν τα επίδοξα μοντέλα τους στριμώχνονταν ανυποψίαστα μπροστά στον μπουφέ ή όταν η κούραση είχε ζωγραφιστεί στα πρόσωπά τους. Η διαφορά με τους φωτογράφους των κοσμικών σελίδων» λέει ο Γεράσιμος Δομένικος «είναι ότι αυτοί γίνονται μέρος του κόσμου που φωτογραφίζουν. Συστήνονται, σημειώνουν ονόματα, τα γράφουν στις λεζάντες, στήνουν τις φωτογραφίες.

«Στην αρχή ήμουν αρκετά προκατειλημμένος και είχα μια έντονη τάση προς τη διακωμώδηση» λέει ο Σπύρος Στάβερης. Σιγά σιγά κατάλαβα ότι αυτό είχε μια ευκολία, την οποία αποκήρυξα, και προσπάθησα να αντιμετωπίσω τα πράγματα πιο υπαρξιακά. Αλλωστε, μπορεί να είσαι προκατειλημμένος απέναντι σ' έναν κόσμο και σ' αυτό που πρεσβεύει, αλλά ταυτόχρονα να νιώθεις κάποια συμπάθεια για τα άτομα που τον αποτελούν. Δεν μπορούσα να μη συμπαθήσω κάποια γυναίκα, την οποία έβλεπα σχεδόν σε κάθε πάρτι, όταν μου ανοίχτηκε κάποια στιγμή και αναρωτήθηκε για το σύζυγό της, "Πού πήγε τόση αγάπη;". Βέβαια, επειδή πρόκειται για έναν κύκλο ανθρώπων που δεν αλλάζει πολύ, έπειτα από λίγο σε μαθαίνουν και δεν μπορείς να δουλέψεις όπως στην αρχή - τελείως άγνωστος και ελεύθερος. Εκείνη τη στιγμή φτάνεις σε αδιέξοδο.

Τεχνικά, η διαφοροποίηση αυτών των φωτογραφιών από τις συνήθεις κοσμικές απεικονίσεις επιτεύχθηκε με την επιλογή φιλμ μεσαίου φορμά, 6x6 εκατοστά, αντί για το μικρότερο φιλμ των 24x36 χιλιοστών που χρησιμοποιούνταν συνήθως. Σε σχέση με το κάθετο και το οριζόντιο φορμά, το μεσαίο φορμά επιτρέπει στο θέμα της φωτογραφίας να τοποθετείται στο κέντρο της. Επί πλέον, το μέγεθος του φιλμ δίνει τη δυνατότητα να τυπωθούν οι φωτογραφίες σε μεγάλο μέγεθος και -το σημαντικότερο- να αποτυπώσουν με μεγάλη καθαρότητα και την παραμικρή λεπτομέρεια.

«Ο συνδυασμός του φλας με τους φακούς της μηχανής και με το φιλμ που χρησιμοποιούσαμε έβγαζε μιαν απίστευτη οξύτητα στην εικόνα» λέει ο Γεράσιμος Δομένικος. Ολα "έγραφαν" τέλεια, και η παραμικρή ρυτίδα. Μερικές φορές, μάλιστα, τραβούσαμε και σλάιντς, που δημιουργούσαν ακόμη πιο σκληρή εικόνα, με πιο κορεσμένα χρώματα. Ηταν μια δήλωση προς το θεατή ότι αυτό που βλέπει δεν είναι η κλασική κοσμική φωτογραφία.

Πολλές από τις φωτογραφίες επιδέχονται πολλαπλές αναγνώσεις. Σε μία εικόνα η αντανάκλαση του φλας αντικατοπτρίζεται πάνω σ' έναν πίνακα του Νίκου Λύτρα, σβήνοντας το περιεχόμενό του. Σε κάποια άλλη, από την πίσω πόρτα μιας BMW με λασπωμένα λάστιχα βγαίνει μια γνωστή γκραντ νταμ της κοσμικής ζωής, η οποία προσπαθεί να ισορροπήσει με δυσκολία το τεράστιο καπέλο που κρύβει το πρόσωπό της.

Οι φωτογραφίες δημοσιεύονταν κάθε εβδομάδα στη στήλη Society του περιοδικού «Symbol», διευθυντής του οποίου είναι ο Στάθης Τσαγκαρουσιάνος, που συνέλαβε και την ιδέα. Η υπερβολή των κοσμικών εκδηλώσεων βρήκε το αντίστοιχό της στο στήσιμο της στήλης: οι φωτογραφίες έμπαιναν ολοσέλιδες και απλώνονταν σε πολλές από τις μπροστινές σελίδες.

Το αποτέλεσμα ξεπέρασε τις προσδοκίες. Οι φωτογραφίες συζητήθηκαν πολύ και γνώρισαν επίδοξους μιμητές. Σήμερα, σχεδόν δέκα χρόνια μετά, 26 από αυτές εκτίθενται με τον τίτλο «society» στην γκαλερί «Lightroom» (στο «Soul»), μια νέα γκαλερί αφιερωμένη αποκλειστικά στη φωτογραφία.

«Οι εικόνες δεν εκθέτουν ανθρώπους», γράφει στο κείμενο που συνοδεύει την έκθεση ο Δημήτρης Πολιτάκης, «αλλά στοιχεία προσωπικότητας αναγνωρίσιμα σε όλους μας, και συγκεντρωμένες μοιάζουν με ένα ιδιαίτερο "οικογενειακό άλμπουμ" της δυσλειτουργικής οικογένειας των "κοσμικών"... Ο φακός των δύο φωτογράφων ήταν εκεί: ως "outsider", όχι ως αυτόπτης μάρτυρας· διαπεραστικός αλλά όχι αδιάκριτος, εκλεκτικός αλλά όχι σνομπ, συγκρατημένος αλλά όχι απόμακρος.

Για την έκθεση «society», που συμμετέχει στη διοργάνωση «Athens Photo Festival '09», η επιμελήτρια Ρενάτα Κωνσταντίνου διάλεξε εικόνες που υπερβαίνουν την ενημερωτική αποστολή του φωτορεπορτάζ και μπορούν να σταθούν ανεξάρτητα, ως πολύ καλές φωτογραφίες.

«Οι αναγνώσεις είναι πάντα πολύ προσωπικές» λέει. Μία από τις φωτογραφίες δείχνει ένα γνωστό μοντέλο. Είναι πολύ έντονα βαμμένη, λευκή σαν πεθαμένη, κι έχει έ- να βλέμμα κακό, σαν να θέλει να επιβληθεί στο φωτογράφο. Την ίδια στιγμή έχει και μια τρομερή μελαγχολία. Αυτήν τη φωτογραφία πρέπει να τη δεις και να την ξαναδείς για να καταλάβεις τα διαφορετικά της επίπεδα. Μια άλλη φωτογραφία δείχνει μία κυρία με ένα πανέμορφο κίτρινο φουστάνι και κάτι νύχια ροζ τεράστια. Κρατάει ένα ποτήρι σαμπάνιας και θα μπορούσες να γελάσεις, γιατί είναι υπερβολικά φτιασιδωμένη. Την καταλαβαίνεις, όμως, γιατί έχει κάνει ό,τι καλύτερο μπορούσε για να βρεθεί εκεί.

____________

Στο παλιό «Soul»

* Η Ρενάτα Κωνσταντίνου θέλησε να δημιουργήσει στην γκαλερί «Lightroom» (στο «Soul») έναν χώρο αφιερωμένο αποκλειστικά στη φωτογραφία, που θα λειτουργεί όλο το χρόνο. Φέτος θα εκθέσει κυρίως δουλειές φωτογράφων που έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά. Υπάρχουν δουλειές που αξίζει να τις δούμε μ' έναν άλλο τρόπο» λέει. Μέχρι στιγμής τις βλέπαμε μέσα από τα περιοδικά· δεν είχαμε ευκαιρία να τις δούμε στον τοίχο. Από το περιοδικό στον τοίχο αλλάζουν τα μεγέθη, αλλάζουν και οι ποιότητες των εικόνων. Κάτι άλλο βλέπουμε τελικά.

* «Είναι πολύ σημαντικό για μας τους φωτογράφους των περιοδικών» λέει ο Γεράσιμος Δομένικος. Εχουμε φτάσει πια σε αδιέξοδο. Η δουλειά μας είναι αμιγώς φωτογραφική. Πρέπει να τη δεις μέσα από το πρίσμα της φωτογραφίας, όχι της σύγχρονης τέχνης. Οι περισσότερες γκαλερί βλέπουν τη φωτογραφία μ' έναν conceptual τρόπο, ως μέσο για να υπηρετήσουν κάτι άλλο.

* Το «Lightroom» απευθύνεται σε μια νέα αγορά τέχνης ή, μάλλον, φιλοδοξεί να τη δημιουργήσει. Οπως γίνεται στο εξωτερικό, παράλληλα με τις φωτογραφίες διαστάσεων 50x50, που κυκλοφορούν σε ελάχιστα αριθμημένα αντίτυπα και απευθύνονται κυρίως σε συλλέκτες, θα διατίθενται φωτογραφίες διαστάσεων 20x20, όλες τυπωμένες με τα ποιοτικότερα στάνταρ της αγοράς (η ποιότητα της εκτύπωσης και ο αριθμός των αντιτύπων καθορίζουν την αξία μιας φωτογραφίας στην αγορά τέχνης), που θα κυκλοφορούν σε περισσότερα αριθμημένα αντίτυπα και η τιμή τους δεν θα ξεπερνά τα 50 ευρώ.

* «Η ιδέα είναι να μπορεί κάποιος που αγαπά τη φωτογραφία να μπορεί να την έχει στο χώρο του ή να την κάνει δώρο σ' έναν φίλο, αντί του πάρει ένα βάζο» λέει η Ρενάτα Κωνσταντίνου. Μπορεί μια φωτογραφία να τη δεις και στο κομπιούτερ σου, αλλά είναι τελείως διαφορετικό το μέσο. Η διαφορά είναι σαν αυτή μεταξύ του θεάτρου και του κινηματογράφου.

-*-

Ο συνήγορός μας στο ελληνικό κράτος

[10%, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2009]

Ένα ιστορικό ταμπού του ελληνικού κράτους καταρρίφθηκε τον Ιούνιο στο Πράιντ, αν και με τους Γκλίτερμπάντιτς, τα μπαλόνια και τα κάθε λογής φλάιερ οι περισσότεροι δεν το πήραμε χαμπάρι. Και όμως, ανάμεσα στα φυλλάδια των ακτιβιστικών και πολιτικών οργανώσεων, διανεμήθηκε ένα με τίτλο «Περήφανοι κάθε μέρα!. Το υπέγραφε ο Συνήγορος του Πολίτη.

Δημήτρης Σπηλιώτης: Η γκέι ζωή δεν περιλαμβάνει μόνο την αδικία και τον αγώνα

[10%, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2009]

Γεννήθηκε στα τέλη του 1974 στην Αθήνα κι έξι μηνών ακολούθησε την οικογένειά του στο Ιράν, όπου έμεινε ως έξι χρονών. Ο εκπατρισμός του κατά την καθοριστική περίοδο της πρώτης παιδικής ηλικίας τον έκανε να βλέπει πάντα την Ελλάδα από απόσταση. Στην εφηβεία η ομοφοβία του περιβάλλοντός του τού έγινε ανυπόφορη. Έφυγε στη Βρετανία να σπουδάσει ψυχολογία και να βρει τον εαυτό του. Σήμερα, ο Δημήτρης Σπηλιώτης εξακολουθεί να ζει στη Βρετανία, όπου ως ψυχολόγος-ψυχοθεραπευτής βοηθάει κι άλλους να βρουν τον εαυτό τους και ν' αντιμετωπίσουν ένα περιβάλλον πολλές φορές εχθρικό, που επιτίθεται στη διαφορετικότητα συχνά με υπόγειους, αδιόρατους τρόπους.

Η εξουσία της γλώσσας και η γλώσσα της εξουσίας

[Εψιλον, 20/9/09]

Μας λένε κάποιοι, που δίνουν την εντύπωση ότι βρίσκονται σε κατάσταση μόνιμης ανησυχίας για την επιβίωση του ελληνικού έθνους, ότι η ελληνική γλώσσα κινδυνεύει να χαθεί. Και σπεύδουν να μας δώσουν παραδείγματα λαθών που ψάρεψαν στο δημόσιο λόγο, οικτίροντας τους αμαθείς που λένε «ανταπεξέρχομαι» αντί για το σωστό «αντεπεξέρχομαι», «απανέκαθεν» αντί «ανέκαθεν», «όλους όσους» αντί «όλους όσοι. Η γλωσσολογία τούς διαψεύδει. Η γλώσσα μας όχι μόνο δεν φαίνεται να χάνεται, αλλά συνεχίζει ακμαία την πορεία της στο χρόνο. Οπως κάθε γλώσσα, έτσι και η ελληνική εμπλουτίζεται, προσαρμόζεται και εξελίσσεται. Μας λέει, επίσης, η γλωσσολογία ότι το σωστό και το λάθος στη γλώσσα δεν είναι απόλυτες έννοιες και ότι η υπόδειξη του σωστού δεν είναι πάντα όσο αθώα φαίνεται. Συχνά η υπόδειξη του σωστού και ο στιγματισμός του λάθους λειτουργούν εξουσιαστικά, προάγοντας κοινωνικές ανισότητες.

Η γνώμη του 10%: Αλαν Τούρινγκ:Μια οφειλόμενη, καθυστερημένη συγγνώμη

[10%, 13/9/09]

Θεωρείται o πατέρας της επιστήμης των υπολογιστών, ο άνθρωπος που εξέλιξε την έννοια του αλγορίθμου και συνέλαβε τη λειτουργία μιας μηχανής που είναι ο πρόγονος των ηλεκτρονικών υπολογιστών. H μηχανή φέρει το όνομά του: Τούρινγκ. Κάθε ένας που πληκτρολογεί κάτι, ανοίγει ένα λογιστικό φύλλο ή έναν επεξεργαστή κειμένου, χειρίζεται μια υλοποιημένη μορφή της μηχανής Τούρινγκ», γράφει το περιοδικό Τάιμ το 1999 και κατατάσσει τον Άλαν Τούρινγκ (Alan Touring) στους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους του 20ού αιώνα.

Νεοελληνικές σπουδές στο εξωτερικό: Σε αναζήτηση ταυτότητας

[Εψιλον, 13/9/09]

Με σχεδόν υπαρξιακή αγωνία οι νεοελληνιστές του εξωτερικού αναζητούν τα τελευταία χρόνια την ταυτότητά τους. Τι είναι οι Νεοελληνικές Σπουδές και σε ποιους απευθύνονται; Είναι η διδασκαλία της γλώσσας και της λογοτεχνίας της σύγχρονης Ελλάδας, την οποία προσφέρουν σήμερα τα περισσότερα προγράμματα Νεοελληνικών Σπουδών; Ή μήπως, ακολουθώντας τις τάσεις του κλάδου των πολιτισμικών σπουδών, οι νεοελληνιστές πρέπει να διευρύνουν το γνωστικό τους πεδίο σε άλλα αντικείμενα, όπως η Ιστορία, η Ιστορία της Τέχνης και οι επιστήμες του χώρου; Ποιο είναι το κατάλληλο πρόγραμμα σπουδών που θα διαμορφώσει αποφοίτους ικανούς να απορροφηθούν από την αγορά εργασίας και θα προσελκύσει τον αναγκαίο αριθμό φοιτητών που θα δικαιολογεί τη συνέχιση των προγραμμάτων;

Σλίνκατσου: Ανθρωπάκια στους δρόμους

[Εψιλον, 2/8/09]

Ο Σλίνκατσου (Slinkachu) γεννήθηκε το 1979, αλλά παρέμεινε «ανενεργός» μέχρι το 2006. Ετσι γράφει στο βιογραφικό που ανάρτησε στην ιστοσελίδα του (www. slinkachu.co.uk), μαζί με την πληροφορία ότι έχει ύψος 1,80 και ότι «είναι όμορφος. Το 2006 άρχισε να τοποθετεί μικροσκοπικές ανθρώπινες φιγούρες στους δρόμους του Λονδίνου και να τις φωτογραφίζει. Ονόμασε τη δραστηριότητά του «The little people project», καρπός του οποίου είναι διάφορες εγκαταστάσεις και εκθέσεις και το βιβλίο «Little people in the city» (εκδ. Boxtree, 2008). Με τον καιρό οι εικόνες απέκτησαν περισσότερο νόημα και συναίσθημα και άρχισαν να διηγούνται ιστορίες από τη ζωή στην πόλη, η οποία -σ' αυτό το απρόσμενο και κατά καιρούς αστείο παιχνίδι αλλαγής της οπτικής γωνίας από το μικροσκοπικό στο τεράστιο- προβάλλει μάλλον απειλητική και απόκοσμη. Οπως και να 'χει, στο πρότζεκτ αυτό οφείλει την «ενεργοποίησή» του. Ως καλλιτέχνη ή ως ανθρώπου; Δεν το διευκρινίζει και φαίνεται ότι ταυτίζει τις δύο έννοιες - τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά την περίπτωσή του.

Διακοπές 2009: Η Σκιάθος του Παπαδιαμάντη

[Εψιλον, 14/6/09]

Έβαλε το νησί του στα περισσότερα διηγήματά του και το ύμνησε σε πολλά ποιήματα -αμμουδιές, όρμους, ξωκλήσια και μοναστήρια, κι ακόμα ήθη και έθιμα, λειτουργίες, αγρύπνιες και συμβάσεις του τόπου του- τόσο που δεν μπορείς να σκεφτείς τη Σκιάθο χωρίς τον Παπαδιαμάντη ούτε τον Παπαδιαμάντη χωρίς τη Σκιάθο. Και είναι ασφαλώς ταιριαστό που εδώ και χρόνια στις γιορτές των ξωκλησιών του νησιού, στα διαλείμματα της νυχτερινής αγρύπνιας, ο εφημέριος παπα-Γιώργης Σταματάς αφήνει για λίγο το εγκόλπιο και απαγγέλλει αποσπάσματα από διηγήματα του Παπαδιαμάντη.

Διακοπές 2009: Τήλος: Η προίκα των γάμων ομοφύλων

[Εψιλον, 14/6/09]

Έκανε την έκπληξη πέρυσι, συναγωνιζόμενη σε τουριστική άνοδο τη Σκόπελο, που εξαργύρωσε την επιτυχία της ταινίας «Mamma Mia. Οι γάμοι των ομόφυλων ζευγαριών που έγιναν πρώτη φορά στην Ελλάδα στο δημαρχείο της Τήλου από τον δήμαρχο Τάσο Αλιφέρη τον περσινό Ιούνιο έφεραν στο νησί περίπου 20% περισσότερους επισκέπτες. Η πληρότητα έφτασε το 95%, αντισταθμίζοντας τις απώλειες από το κλείσιμο ενός δραστήριου στην περιοχή άγγλου tour operator, που είχε ανησυχήσει τους ξενοδόχους.

Εν μέρει, υπεύθυνοι για την τουριστική άνοδο ήταν οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, ομοφυλόφιλοι ή υπέρμαχοι των γκέι και λεσβιακών δικαιωμάτων από την Ελλάδα και το εξωτερικό. Από την επομένη των γάμων επικοινώνησαν με το δήμο για να εκφράσουν τη συμπαράστασή τους, τηλεφώνησαν στα ξενοδοχεία σε ένδειξη συμπαράστασης και πολλοί έσπευσαν να γνωρίσουν από κοντά το νησί και να το στηρίξουν με την παρουσία τους.

Το πιο σημαντικό ήταν ότι το νησί μπήκε απρόσμενα στο χάρτη των Δωδεκανήσων. Εκεί που οι περισσότεροι άκουγαν Τήλος και μπερδεύονταν με την Τήνο, το νησί πρωταγωνίστησε σε δελτία ειδήσεων και εκπομπές, έγινε αναγνωρίσιμο, απέκτησε brand name. Τέτοια διαφήμιση δεν μπο- ρούσε να γίνει ποτέ» λέει ο ξενοδόχος του νησιού Ηλίας Χριστοφής. Κι αυτό, παρά το ότι εδώ και δύο δεκαετίες η Τήλος έχει επενδύσει στον περιβαλλοντικό τουρισμό με πολύ ικανοποιητικά αποτελέσματα.

Μπορεί το Πρωτοδικείο Ρόδου να κήρυξε τους γάμους ομοφύλων «άκυρους» και «ανυπόστατους» (τα ζευγάρια που παντρεύτηκαν θα εφεσιβάλουν την απόφαση, φτάνοντας, αν χρειαστεί, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων), ωστόσο τα τουριστικά οφέλη συνεχίζονται και φέτος. Σύμφωνα με ξενοδόχους του νησιού, η προτίμηση των ελλήνων επισκεπτών δεν έχει ιδιαιτέρως επηρεαστεί σε σχέση με πέρσι. Μάλιστα, φέτος οι κρατήσεις των Ελλήνων έχουν γίνει νωρίτερα, λέει ο ξενοδόχος Μ. Κυπραίος.

Εκεί που τα πράγματα δεν πηγαίνουν καλά είναι η αγορά του εξωτερικού. Ιδίως η κίνηση από την Αγγλία, που έχει πληγεί καίρια από την οικονομική κρίση, έχει πέσει σχεδόν στο μισό. Η αβεβαιότητα έχει μεταφερθεί στις κρατήσεις» λέει ο Ηλίας Χριστοφής, που μιλά για δύο χαμένους μήνες και αναμένει τη συνέχεια, πριν βγάλει ασφαλή συμπεράσματα. Κι αυτό διότι φέτος οι Αγγλοι έγιναν Ελληνες στον προγραμματισμό των διακοπών τους, αφήνοντας τις κρατήσεις για την τελευταία στιγμή. Ωστόσο, οι ξενοδόχοι συμφωνούν: χωρίς τη διαφήμιση που έφεραν οι γάμοι ομοφύλων πέρσι, η κατάσταση φέτος θα ήταν πολύ χειρότερη.

-*-

Η γνώμη του 10%: Citius, Altius, Fortius (Ευχαριστούμε, Αθήνα!)

[10%, 9/6/09]

Η αρχή έγινε πέρσι, με τους Glitterbanditz να δίνουν τον σωστό τόνο, με μεγαλύτερη συμμετοχή από ποτέ και με την επέκταση της πορείας μέχρι την Ομόνοια και το Δημαρχείο σε μια συμβολική διεκδίκηση όλου του κέντρου της Αθήνας. Αν τα πρώτα τρία πράιντ της νέας περιόδου (γιατί πράιντ είχαν γίνει και παλιότερα) είχαν έναν χαρακτήρα κάπως διερευνητικό, διστακτικό και φοβισμένο, το τέταρτο πράιντ, το περσινό, ξεπέρασε τις προσδοκίες και έβαλε τις βάσεις για μια διοργάνωση δυναμική, μαζική και σύγχρονη.

Σωκράτους 65: Ξενοφοβία στο παλιό Εφετείο

[Εψιλον, 17/5/09]

Δύο στενά κάτω από την Ομόνοια, στο τετράγωνο μεταξύ της Σωκράτους και της Μενάνδρου, υψώνεται γερασμένος ο όγκος ενός οκταώροφου κτηρίου από μπετόν, που ακόμη στην είσοδό του φέρει την επιγραφή «Εφετείο - Εισαγγελία Εφετών Αθηνών», παρότι το Εφετείο έχει φύγει από εκεί εδώ και 9 χρόνια. Την τελευταία διετία, όσοι περνούσαν έξω από το κτήριο έβλεπαν μια κίνηση στο προαύλιο που αυξανόταν με τον καιρό, μέχρι που πριν από μερικούς μήνες στα μπαλκόνια άρχισαν να εμφανίζονται απλωμένα ρούχα και μελαψοί νεαροί να καπνίζουν νωχελικά. Σχεδόν παράλληλα, από το χώρο άρχισε να αναδίδεται μια δυσάρεστη οσμή σκουπιδιών και περιττωμάτων, που γινόταν εντονότερη όσο αυξανόταν η ζέστη.

Μπέττυ: «Ο Ταχτσής ήθελε να είναι ο μόνος ομοφυλόφιλος συγγραφέας στην Ελλάδα»

[Εψιλον, 26/4/09]

Στις αρχές του '80 το αυτοβιογραφικό βιβλίο της «Μπέττυ - Καπετάνιος της ψυχής μου» (ξανακυκλοφόρησε το 2007) συγκέντρωσε τα φώτα της δημοσιότητας, μια μήνυση για παραβίαση του νόμου περί ασέμνων - και πολλούς αναγνώστες που το έφεραν πρώτο στη λίστα των πωλήσεων για μήνες. Η Μπέττυ - Ελισάβετ Βακαλίδου αφηγούνταν τα πρώτα της ερωτικά σκιρτήματα ως ομοφυλόφιλο αγόρι στην ελληνική επαρχία, την ηρωική έξοδο από την οικογένεια στα δεκαπέντε, τις περιπλανήσεις της στον κόσμο και στην Ελλάδα, τις περιπέτειές της στα πεζοδρόμια της Συγγρού και στους οίκους ανοχής της Αθήνας και της επαρχίας.

Αγγελος Χανιώτης: Τα συναισθήματα των αρχαίων

[Εψιλον, 12/4/09]

Ηταν για χρόνια καθηγητής Αρχαίας Ελληνικής Ιστορίας στο Πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης, το παλιότερο γερμανικό πανεπιστήμιο. Στη συνέχεια, ο Αγγελος Χανιώτης πήγε στο Πανεπιστήμιο της Νέας Υόρκης, όπου στην αρχή γοητεύτηκε από την πόλη και μετά κουράστηκε, γι' αυτό και επέ- στρεψε στη Χαϊδελβέργη, όπου έγινε αντιπρύτανης. Το επόμενο βήμα ήταν η Οξφόρδη και το μέλλον επιφυλάσσει μια θέση καθηγητή Αρχαίας Ιστορίας στο Ινστιτούτο Ανωτάτων Σπουδών στο Πρίνστον. Μια περιπλάνηση στην έρευνα, τη γνώση και τη διδασκαλία της αρχαίας Ελλάδας με το βλέμμα στο παρόν. Η Ελλάδα, βέβαια, αποτελεί τον τελικό του προορισμό, αλλά μόνο αφού βγει στη σύνταξη. Ως τότε βλέπει συχνά ελληνική τηλεόραση και μας έρχεται ως επισκέπτης.

Η γνώμη του 10%: «Welcome to Exarheia, ρε πουστάρες!»

[10%, 30/3/09]

Σε τι ωφελεί που σηκωνόμαστε κάθε τρεις και λίγο, μια στα δικαστήρια, μια στη Λυρική και μια στα Εξάρχεια, 100 - 150 άνθρωποι να φωνάζουμε για την ομοφοβία; Μια καλή απάντηση δίνει στο 10% η Κωνσταντίνα Μπίμπου, ιδιοκτήτρια του μπαρ Querido Coucou της πλατείας Εξαρχείων, που το Σάββατο δέχτηκε ομοφοβική επίθεση.

Η τέχνη εξεγείρεται: Έφοδος στα θέατρα - οι δρώντες, οι υποστηρικτές, οι πολέμιοι

[Εψιλον, 15/3/09]

 Μπήκαν σε όσα θέατρα του κέντρου της Αθήνας βρίσκονταν στο δρόμο τους, ανέβηκαν την ώρα της παράστασης στη σκηνή με πλακάτ, διάβασαν ένα κείμενο που καλούσε τους θεατές να ενεργοποιήσουν τις συνειδήσεις τους και αποχώρησαν αφήνοντας ηθοποιούς και θεατές απορημένους. Η ομάδα των σπουδαστών δραματικών σχολών αποτέλεσε με τις δράσεις της ένα ιδιαίτερο κεφάλαιο των γεγονότων του Δεκεμβρίου, διχάζοντας θεατρόφιλους, θεατρανθρώπους, δημοσιογράφους και διανοούμενους.

Η γνώμη του 10%: Τα φάλτσα της Λυρικής

[10%, 10/3/09]

Σε συζητήσεις στο Ιντερνετ κάποιοι αναρωτήθηκαν τι δουλειά είχαν το Σάββατο οι ακτιβιστές μέσα στην αίθουσα της Λυρικής. Είναι μια ερώτηση που θα μπορούσαν να απαντήσουν και οι ίδιοι, αρκεί να είχαν την ευελιξία να ρωτήσουν πρώτα τι δουλειά είχε σε μια αίθουσα τέχνης, και μάλιστα κρατική, η ομοφοβία και η λογοκρισία.

Τζόναθαν Γίο: Πορνό σε μουσαμά

[Εψιλον, 25/1/09]

Πριν από δύο χρόνια ο βρετανός ζωγράφος Τζόναθαν Γίο (Jonathan Yeo), γνωστός για πορτρέτα διασημοτήτων, όπως του μεγιστάνα των ΜΜΕ Ρούπερτ Μέρντοχ, του ηθοποιού Ντένις Χόπερ, του πρίγκιπα Φίλιππου, έκανε αίσθηση σ' όλο τον κόσμο με ένα διαφορετικό πορτρέτο του Τζορτζ Μπους. Συνέθεσε το πρόσωπο του απελθόντος αμερικανού προέδρου με αποκόμματα από φωτογραφίες πορνό. Η ιδέα άρεσε, και τη συνέχισε...

Η γνώμη του 10%: "Γκέι παντού" - όταν ο σοβαρός Τύπος τα είδε όλα

[10%, 17/12/08]

Σόδομα και Γόμμορα στη θεατρική Αθήνα; Έφτασε η εποχή του Στρέιτ Στόρι και δεν το πήραμε χαμπάρι; Ευτυχώς, υπάρχει ο Τύπος να μας ξυπνήσει, και μάλιστα όχι ο σκανδαλοθηρικός, αυτός που, για να πουλήσει, κατασκευάζει γαργαλιστικά σκάνδαλα και τα παρουσιάζει από την απόσταση μιας δήθεν σεμνοτυφίας, αλλά ο άλλος, ο και καλά σοβαρός και ενημερωτικός.

Μπρους Λα Μπρους: "Δε νοείται επανάσταση χωρίς σεξουαλική επανάσταση"

[Εψιλον, 7/12/08]

Παραφράζοντας τη φράση της Μαργκερίτ Ντιράς στον «Εραστή» («Πολύ νωρίς στη ζωή μου ήταν ήδη αργά»), πολύ αργά στη ζωή του Μπρους Λα Μπρους (Bruce LaBruce) είναι ακόμη νωρίς. Κάτοικος του Τορόντο, γεννημένος και μεγαλωμένος στην απομόνωση ενός αγροκτήματος λίγο έξω από την πόλη, ανακάλυψε το σεξ στα 22 του και είχε την πρώτη του σοβαρή σχέση στα 30. Εκτοτε, έχει κερδίσει με το παραπάνω τον χαμένο χρόνο: ήδη από το πανεπιστήμιο εξέδωσε μια σειρά πανκ γκέι φανζίν και γύρισε σε super 8 τις πρώτες ταινίες του (που, όπως λέει ο ίδιος, «βοήθησαν να δημιουργηθεί το λεγόμενο Homocore ή Queercore, κίνημα που διέφθειρε μια ολόκληρη νέα γενιά ομοφυλοφίλων»).

Η γνώμη του 10%: Τα δικαιώματα δεν είναι κερασάκι στο γλυκό ευαίσθητων προοδευτικών

[10%, 23/11/08]

«Η ελληνική Αριστερά, λ.χ., η εκτός του απολιθωμένου ΚΚΕ, μετά το σοκ του '89, αναλώθηκε σε μάχες χαρακωμάτων υπέρ μιας συγκεχυμένης κουλτούρας δικαιωμάτων, σε καταγγελίες και μικροέριδες, που αφορούσαν το φαντασιακό μορφωμένων αστικών μεσοστρωμάτων, και καθόλου την υλική συνθήκη τους, πόσω μάλλον την υλική συνθήκη των οικονομικά και μορφωτικά αδύναμων. Ο Συνασπισμός, το πιο ζωντανό και ενδιαφέρον μόρφωμα της Αριστεράς, μπορεί να δώσει όλες του τις δυνάμεις σε συμβολικές μάχες, για τη συμβίωση ομοφυλοφίλων, για το βιβλίο Ιστορίας, για το μάθημα Θρησκευτικών κ.λπ., και καλώς πράττει. Αλλά πόσες δυνάμεις διαθέτει για τη μητέρα όλων των πολιτικών μαχών; Πώς συνομιλεί με τα δοκιμαζόμενα πλήθη όταν απειλείταιόχι το συμβολικό, όχι το φαντασιακό, αλλά το υλικό, ο ζωτικός δημόσιος χώρος, η ήδη συρρικνωμένη ευημερία τους, η ίδια η ύπαρξή τους; Στην παρούσα χαοτική κατάσταση, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η αξία της πολιτικής, ο τρόπος που βλέπουμε τον πλανήτη και τους εαυτούς μας, δεν αρκεί η ευαισθησία για τα δικαιώματα και τις αποκλίνουσες συμπεριφορές, δεν αρκεί μια Αριστερά σε ρόλο Συνηγόρου του Πολίτη». Νίκος Ξυδάκης, «Τι λέει τώρα η Αριστερά;», Η Καθημερινή, 16/11/08.

Εθνικό Θέατρο Πράγας: Ο Ρωμαίος, η Ιουλιέτα και οι 3 «καταραμένοι»

[Εψιλον, 9/11/08]

Μερικά στενά νότια από τη γέφυρα του Καρόλου, την οποία διασχίζουν οι ορδές των τουριστών, περιφερόμενες αδιάκοπα κατά μήκος του τουριστικού άξονα που συνδέει το κάστρο στη μία πλευρά του ποταμού Μολδάβα με την πλατεία του Δημαρχείου και το διάσημο ρολόι του στην άλλη, ξεκινά η Οδός του Εθνους. Στην αρχή της, κοντά στο ποτάμι, υψώνεται επιβλητικό το κτήριο του Εθνικού Θεάτρου της Πράγας, το κατ' εξοχήν σύμβολο του τσέχικου εθνικισμού, το οποίο θεμελιώθηκε πανηγυρικά το 1868, πενήντα χρόνια πριν από την ανεξαρτησία της χώρας, ως ένα θέατρο όπου θα ακουγόταν επιτέλους αποκλειστικά η τσέχικη γλώσσα, όχι η γερμανική.

Η γνώμη του 10%: Τάμιλι κουλούμπα παλά

[10%, 22/10/08]

Διαβάζοντας τα πρακτικά της συζήτησης στη Βουλή για το Σύμφωνο Ελεύθερης Συμβίωσης την περασμένη εβδομάδα, μου ήρθε στο στόμα επανειλημμένως μια φράση που μας έλεγε στο Λύκειο ο καθηγητής στην Έκθεση, κάθε φορά που άκουγε μια πρόταση ακατανόητη, χωρίς ειρμό, σύνταξη και νόημα: «τάμιλι κουλούμπα παλά, τάμιλο τίμιλο παλά!». Δηλαδή, αρλούμπες!

Η γνώμη του 10%: Παιδεία για όλους (σχεδόν)

[10%, 13/10/08]

Εννιά στους δέκα LGBT μαθητές δηλώνουν ότι έχουν υποστεί παρενόχληση στο σχολείο στη διάρκεια ενός έτους εξαιτίας της σεξουαλικότητάς τους. Έξι στους δέκα δεν νιώθουν ασφαλείς στο σχολείο για τον ίδιο λόγο και ένας στους τρεις δεν πήγε στο σχολείο μία μέρα τον περασμένο μήνα, επειδή ένιωθε ότι δεν ήταν ασφαλής.

Φιλίπ Ντιάζ: Τη φτώχεια τη συντηρεί ο νεοφιλελευθερισμός του ΔΝΤ και της Παγκόσμιας Τράπεζας

[Εψιλον, 12/10/08]


Για τη φτώχεια ακούγονται διάφορες ερμηνείες. Φταίνε, λένε, οι γεωκλιματικές συνθήκες (το μεγάλο υψόμετρο της Βολιβίας) ή η ανθρώπινη φύση (η τεμπελιά των Αφρικανών) ή μια μεγάλη κακοτυχία (σεισμοί, καταποντισμοί). Και μπορεί, λένε, να αντιμετωπιστεί με λιπάσματα και τεράστιες κουνουπιέρες, απλωμένες στις καλλιέργειες του Τρίτου Κόσμου, ή με ιδιωτικοποιήσεις και με ξένες επενδύσεις που θα δημιουργήσουν δουλειές και θα βοηθήσουν να διαχυθεί ο πλούτος προς τα κάτω. Εξαρτάται ποιον ρωτάς.

Ντίνα Γκούμπερμαν: Όμορφοι εργαζόμενοι όμορφα καίγονται

[Εψιλον, 21/9/08]

Ενας στους δύο έλληνες εργαζομένους επιστρέφει στο σπίτι με πόνο στην πλάτη και άγχος. Αυτό ήταν ένα από τα ευρήματα της έρευνας του Ευρωπαϊκού Ιδρύματος για τη Βελτίωση των Συνθηκών Διαβίωσης Eurofound, που δημοσιοποιήθηκε στα μέσα Σεπτεμβρίου. Ενα άλλο εύρημα ήταν ότι οι Ελληνες δουλεύουν εβδομαδιαίως 7 ώρες παραπάνω από τον ευρωπαϊκό μέσον όρο, σε υψηλότερους ρυθμούς, με μικρές προθεσμίες, και έχουν περιορισμένη δυνατότητα να καθορίζουν οι ίδιοι το ωράριό τους. Και όχι μόνο αυτά, αλλά, ένεκα πληθωρισμού, η μέση πραγματική αύξηση των μισθών είναι μικρότερη από το μισό αυτής που έλαβαν οι Ευρωπαίοι. Δεν είναι ν' απορεί κανείς που, συγκριτικά με τους Ευρωπαίους, σχεδόν διπλάσιοι έλληνες εργαζόμενοι πιστεύουν ότι η εργασία έχει βλάψει την υγεία τους. Κοινώς, φαίνεται πως όλο και περισσότεροι Ελληνες βρίσκονται στα πρόθυρα της εξουθένωσης. Στα αγγλικά, ο όρος είναι burnout, και απαντά όλο και συχνότερα σε κείμενα που αναφέρονται στην εργασία. Στην καθομιλουμένη θα λέγαμε πως «το έχουν κάψει».

Η γνώμη του10%: Γκέι τουρίστες

[10%, 18/9/08]

Την Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2008, στο ένθετο Ταμπού και Ανεκτικότητα (Taboos and Tolerance) της βρετανικής εφημερίδας Τhe Independent, η Μύκονος φιγουράρει στη λίστα με τα Δέκα Καλύτερα Μέρη Να Είσαι Γκέι.

Η Γνώμη του 10%: Γκέι ψήφος

[10%, 30/8/08]

Η δήλωση του Μπαράκ Ομπάμα για τους ομοφυλόφιλους στην κεντρική του ομιλία στο συνέδριο των Δημοκρατικών τον Αύγουστο, όπου ανακηρύχτηκε επισήμως υποψήφιος του κόμματος για την προεδρία των ΗΠΑ, άφησε πολλούς με το στόμα ανοιχτό. Οι 84 χιλιάδες παρευρισκόμενοι του χάρισαν ένα από τα πιο παρατεταμένα χειροκροτήματα της ομιλίας του. Το αμερικανικό γκέι περιοδικό Advocate έγραψε για «ίσως την ισχυρότερη δήλωση υποστήριξης των γκέι και λεσβιών στην πολιτική ιστορία αυτής της χώρας» (Advocate.com: Obama Makes Gay History). Και ένας Έλληνας φίλος που παρακολουθούσε CNN από τον Πειραιά, ασυνήθιστος σε τέτοιες δηλώσεις από τους δικούς μας πολιτικούς, μου τηλεφώνησε ενθουσιασμένος. «Μακάρι να μπορούσα να ψηφίσω κι εγώ στην Αμερική», είπε.

Η Γνώμη του 10%: Πρόεδρος όλων;

[10%, 6/8/08]

Όταν πέρυσι, με αφορμή τις πυρκαγιές, η Προεδρία άνοιξε το προεδρικό Μέγαρο σε εκπροσώπους κάθε είδους οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών μέχρι και σε μπλόγκερ, κάποιοι θέλησαν να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα της συμβολικής, έστω, αναγνώρισης των αγώνων των γκέι, λεσβιών και τρανς για τη Δημοκρατία. Γιατί πώς μπορεί να νοηθεί μια Δημοκρατία που καταπατά δικαιώματα πολιτών και θεσπίζει διακρίσεις με κριτήριο το σεξουαλικό προσανατολισμό;

Τζέρεμι Ρίφκιν: Eνας προφήτης, μα τι προφήτης!

[Εψιλον, 13/7/08]

Οπως συμπεραίνει μια μελέτη στο «Rhetoric Review», όποιος διαβάζει βιβλία του Τζέρεμι Ρίφκιν (Jeremy Rifkin), αναλόγως αν συμφωνεί ή διαφωνεί με όσα διαβάζει, μένει με την εντύπωση ότι του απευθύνεται ένας προφήτης ή ένας αιρετικός. Πράγματι, στο λόγο του γκουρού διεθνούς αναλυτή, όπως είναι ο προσδιορισμός που συχνότερα συνοδεύει το όνομά του, πλανάται ένας τόνος Αποκάλυψης: ζούμε το τέλος του κόσμου, όπως τον ξέρουμε. Το φάντασμα του καινούριου κόσμου προβάλλει απειλητικό και δυσοίωνο, εκτός και αν ακολουθήσουμε, χωρίς χρονοτριβή, το όραμα του συγγραφέα.

Mamma Mia!: Στα παρασκήνια ενός τζάνκετ

[Εψιλον, 6/7/08]

Αριστερά μετά την είσοδο του «Captain's House» στο «Grand Resort Lagonissi» βρίσκεται το μπαρ, όπου προσφέρονται καλοδεχούμενα κούκις και ο πρώτος καφές ενός Σαββάτου που, μέχρι αργά το απόγευμα, προβλέπεται γεμάτο. Είναι περασμένες εννιά και οι περισσότεροι δημοσιογράφοι περιμένουν στο τραπέζι τους βαριεστημένοι, αγναντεύοντας από την τζαμαρία την προκλητική θάλασσα και την κίνηση στη βεράντα.

Μικ Κούπερ: Όχι στη "θετική σκέψη" - ναι στην εις βάθος σκέψη

[Εψιλον, 1/6/08]


Το βιογραφικό του Μικ Κούπερ (Mick Cooper) στην ιστοσελίδα του Πανεπιστημίου Strathclyde της Γλασκώβης, όπου είναι καθηγητής Συμβουλευτικής, τον περιγράφει ως «ηγετική αυθεντία παγκοσμίως στους τομείς των προσωποκεντρικών, εμπειρικών, υπαρξιακών και σχεσιακών θεραπειών». Ο ίδιος αρκείται να κρατά χαμηλούς τόνους.

Θέμης Κατσαγιάννης - Δημήτρης Τσαμπρούνης: Ο ασυνήθιστος γάμος του Δημήτρη και του Θέμη

[Εψιλον, 22/6/08]

Για τους δύο νεόνυμφους, ο μήνας που πέρασε ήταν ένας ασυνήθιστος μήνας του μέλιτος, με δηλώσεις στον τύπο, δυναμική παρουσία στο αθηναϊκό Pride, παρουσία στη δίκη για την απαγόρευση της χρήσης του ονόματος «λεσβία» από τις λεσβίες, τηλεφωνήματα γνωστών, φίλων και δημοσιογράφων. Αλλά και πάλι, ο γάμος του Δημήτρη Τσαμπρούνη και του Θέμη Κατσαγιάννη στην Τήλο στις αρχές Ιουνίου (και μαζί ο γάμος δύο γυναικών την ίδια ημέρα), δεν είναι ένας συνηθισμένος για την Ελλάδα γάμος. Όχι ακόμα τουλάχιστον.

Σύμφωνο συμβίωσης: Σύμφωνο διακρίσεων;

[Εψιλον, 13/4/08]

Στα τέλη Φεβρουαρίου διαβάσαμε έκπληκτοι ότι το υπουργείο Δικαιοσύνης αποφάσισε να ανασύρει από τη σκονισμένη αρχειοθήκη του ένα νομοσχέδιο που ρυθμίζει τις εξώγαμες σχέσεις, εισάγοντας στην Ελλάδα αυτό που, σύμφωνα με προ τετραετίας δηλώσεις του τότε υπουργού Δικαιοσύνης Αναστάση Παπαληγούρα (και προ οκταετίας του Κώστα Σημίτη), η ελληνική κοινωνία δεν ήταν ώριμη να δεχτεί: ένα σύμφωνο ελεύθερης συμβίωσης. Διαβάσαμε ότι το Σύμφωνο θα περιλαμβάνει ετερόφυλα και ομόφυλα ζευγάρια, στα οποία θα αναγνωρίζει δικαιώματα και υποχρεώσεις παρόμοια με αυτά του γάμου, μεταξύ των οποίων τη δυνατότητα υιοθεσίας.

H ξαφνική ωρίμανση της ελληνικής κοινωνίας μπορεί και να οφείλεται στη συγκλονιστική εμπειρία μιας απροσδόκητης απώλειας, εν προκειμένω της απώλειας του μακαριστού Αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου. Καθώς όμως, μετά τη διαρροή της είδησης, το φάντασμα του εκλιπόντος άρχισε να εμφανίζεται στις τηλεοπτικές οθόνες ζητώντας εκδίκηση, φαίνεται ότι η ελληνική κοινωνία επανήλθε στο προεφηβικό στάδιο. Γιατί, πριν κλείσει εβδομάδα, ο υπουργός Δικαιοσύνης Σωτήρης Χατζηγάκης έσπευσε να ξεκαθαρίσει ότι πρέπει να εναρμονιστεί η «σύγχρονη πραγματικότητα με τις παραδόσεις και τις ανάγκες της κοινωνίας μας» και συνεπώς το νομοσχέδιο δεν θα περιλαμβάνει τη δυνατότητα υιοθεσίας. Κυρίως, δεν θα περιλαμβάνει τα ομόφυλα ζευγάρια.

Τα διπλά μηνύματα του υπουργού, ο οποίος φαίνεται να παραπαίει ανάμεσα στο φόβο του για τα φαντάσματα και την έλλογη πεποίθηση ότι φαντάσματα δεν υπάρχουν, συνεχίστηκαν. Στα τέλη Μαρτίου, ενώ προηγήθηκαν μια συνάντηση του υπουργού με την Ομοφυλοφιλική και Λεσβιακή Κοινότητα Ελλάδας (ΟΛΚΕ) και μια επιστολή της Εθνικής Ενωσης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου (ΕΕΔΑ), ο υπουργός ανακοίνωσε ότι κάποια στιγμή, αδιευκρίνιστο πότε, θα συστήσει ομάδα εργασίας για να μελετήσει ξεχωριστά το θέμα της συμβίωσης των ομόφυλων ζευγαριών.

Διότι, κατά τον υπουργό, αυτό ειδικά το θέμα παρουσιάζει την εξής πρωτοτυπία: «είναι πολυδιάστατο και αφορά ένα πλήθος ζητημάτων (κληρονομικά, φορολογικά, ασφαλιστικά, υγειονομικά, συνταξιοδοτικά, προνοιακά, εργασιακά κ.λπ.), τα οποία χρειάζονται συνθετική μελέτη και είναι αρμοδιότητας πολλών άλλων υπουργείων». Καμία σχέση δηλαδή με κάθε άλλο νομοθέτημα, και ιδίως με αυτό που ρυθμίζει τη συμβίωση των ετερόφυλων ζευγαριών, τα οποία, όπως καταλαβαίνουμε, ακριβώς επειδή είναι ετερόφυλα, ούτε πολυδιάστατο θέμα δημιουργούν, ούτε συνθετική μελέτη χρειάζονται, ούτε απασχολούν αρμοδίως πολλά άλλα υπουργεία.

Δυστυχώς για τον υπουργό, το αδιάσειστο επιχείρημά του δεν έπεισε τους άμεσα ενδιαφερομένους. «Πρόκειται για βδέλυγμα», λέει ο Δημήτρης Τσαμπρούνης, εκπρόσωπος της επιτροπής διοργάνωσης του Athens Pride. «Δεν μπορείς να φτιάχνεις ένα νομοσχέδιο με το οποίο να φωτογραφίζεις μια συγκεκριμένη ομάδα πληθυσμού, από τη στιγμή που δεν υπάρχει καμία ανάγκη να τη διαχωρίσεις και από τη στιγμή που απαγορεύεται. Είναι καθαρά ρατσιστικό και άνευ προηγουμένου».

Η εκτίμηση που επικρατεί στις ομοφυλοφιλικές οργανώσεις είναι ότι ο αποκλεισμός των ομόφυλων ζευγαριών από το σύμφωνο συμβίωσης και η υπαγωγή τους σε ξεχωριστή μελλοντική νομοθετική ρύθμιση δεν στηρίζεται σε κανένα νομικό επιχείρημα. Αντιθέτως, παραβιάζει την συνταγματική αρχή της ίσης μεταχείρισης και μια σειρά άλλων διατάξεων, και γίνεται μόνο και μόνο για λόγους που θα ονομάζαμε «πρακτικούς». Κι ίσως οφείλεται σ’αυτούς τους πρακτικούς λόγους το γεγονός ότι διαβάσαμε σε συνεντεύξεις τον υπουργό Δικαιοσύνης να δηλώνει καλός χριστιανός, να υπενθυμίζει με σεμνότητα ότι έχει βραβευτεί από την Ελληνική Εταιρεία Χριστιανικών Γραμμάτων για τη μελέτη του με τον εύγλωττο τίτλο «Η ελληνική ταυτότητα στη Νέα Τάξη» και να ξοδεύει την αναπνοή του για να υπογραμμίσει ότι «με ιδιαίτερη προσοχή» λαμβάνει υπόψη του τις θέσεις και αντιδράσεις της Εκκλησίας. Αν στον Επιτάφιο τον δούμε ντυμένο παπαδάκι να δίνει με υπερηφάνεια το θυμιατό στον ιερέα, δεν θα είναι έκπληξη.

Η αντίρρηση των ομοφυλόφιλων είναι ότι ο υπουργός δεν φαίνεται να λαμβάνει υπόψη του με την ίδια ιδιαίτερη προσοχή τις θέσεις των ίδιων, που τυχαίνει να είναι αυτοί τους οποίους κατεξοχήν αφορά το νομοσχέδιο. «Ο υπουργός μέχρι σήμερα κώφευσε σε σχέση με τους ενδιαφερόμενους και απευθύνθηκε μόνο σε ανθρώπους τους οποίους εκ της θέσης τους δεν αφορά το θέμα», λέει ο Νίκος Χατζητρύφων, εκπρόσωπος της θεσσαλονικιώτικης οργάνωσης Σύμπραξη κατά της Ομοφυλοφοβίας. Πρόσφατα, η Σύμπραξη έστειλε επιστολή στον υπουργό, μαζί με το τεύχος των πρακτικών ενός συνεδρίου που είχε διοργανώσει για το θέμα το 2005 «για να μην έχει καμία έλλειψη πληροφόρησης, εφόσον βέβαια τον ενδιαφέρει να πληροφορηθεί», όπως λέει ο κ. Χατζητρύφων. Την απάντηση ακόμη την περιμένει, όπως περιμένει δεκαπέντε χρόνια το ελληνικό κράτος να σεβαστεί την τότε προτροπή του Ευρωκοινοβουλίου και να ρυθμίσει νομοθετικά τις ομόφυλες σχέσεις, συνεργαζόμενο με τους φορείς των ομοφυλόφιλων, προκειμένου να δοθεί λύση σε προβλήματά τους και να καταπολεμηθεί η ψυχική και σωματική βία που υφίστανται.

Το ερώτημα που απασχολεί τώρα τις ομοφυλοφιλικές οργανώσεις είναι τι στάση θα κρατήσουν απέναντι στην ομάδα εργασίας, εφόσον βέβαια προσκληθούν να μετάσχουν σ’αυτή, μια πρόσκληση καθόλου σίγουρη. Θα συμμετέχουν στην ομάδα, με κίνδυνο να τη νομιμοποιήσουν; «Πιστεύω ότι πρέπει να πάμε και να υποστηρίξουμε ότι δεν θέλουμε τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο από την πλήρη ισότητα στο νόμο, θεωρώντας ότι ένα ζευγάρι ομόφυλων και ένα ζευγάρι ετερόφυλων είναι απολύτως το ίδιο πράγμα. Και να πούμε, για να κάνουμε λίγο πλάκα, ότι δεν θα συναινέσουμε στη δημιουργία μιας ξεχωριστής προνοιακής ρύθμισης, ρατσιστικής σε βάρος των ετεροφυλόφιλων», λέει από την ΟΛΚΕ ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος. Συμμετοχή δηλώνει και η Σύμπραξη «για να μην έχει ο υπουργός κανένα πάτημα ότι δήθεν δεν γνωρίζει και για να πούμε ότι δεν επιτρέπεται να γίνονται διακρίσεις με οποιοδήποτε πρόσχημα». Μέχρι τότε, η οργάνωση πυκνώνει τις επαφές της με το ευρωπαϊκό τμήμα της Διεθνούς Λεσβιακής και Γκέι Ενωσης (ILGA) με σκοπό να ασκηθούν πιέσεις και από το εξωτερικό.

Εκτός των συνόρων κινείται κυρίως και μια ομάδα ιστολόγων που συνασπίστηκαν μόλις άκουσαν τα ευχάριστα. Με την υπογραφή Έλληνες Μπλόγκερ Εναντίον των Διακρίσεων ανέβασαν στα ιστολόγιά τους ένα μπάνερ σχεδιασμένο από τον Greek Gay Lolita κι ένα κείμενο γραμμένο από τον Gay Super Hero, μεταφρασμένο στ’αγγλικά, τα γαλλικά, τα ισπανικά και τα γερμανικά: «Στην Ελλάδα οι ομοφυλόφιλοι, οι λεσβίες και οι διαφυλικοί γνωρίζουν από διακρίσεις. Τις αντιμετωπίζουν καθημερινά στην οικογένεια, την κοινωνική ζωή και τον επαγγελματικό στίβο. Καμιά φορά όμως φτάνει μια σταγόνα για να ξεχειλίσει το ποτήρι. … Αυτό που ζητάμε είναι ίσα δικαιώματα για όλους. Τίποτα παραπάνω, τίποτα λιγότερο. Αυτή τη φορά δεν θα μείνουμε σιωπηλοί. Αυτή τη φορά δεν θα κάτσουμε με σταυρωμένα χέρια». Το κείμενο φέρει τις υπογραφές περίπου 250 ιστολόγων στην Ελλάδα και το εξωτερικό κι έχει δημοσιευτεί σε μερικές από τις μεγαλύτερες ιστοσελίδες ομοφυλοφιλικής θεματολογίας του εξωτερικού.

«Αυτό που μας σκανδάλισε», λέει ο Gay Super Hero, «ήταν ότι επιχειρείται άλλος ένας αποκλεισμός σε βάρος μιας ομάδας ανθρώπων, και μάλιστα σ’ένα νόμο που στις υπόλοιπες χώρες της Ευρώπης έχει θεσμοθετηθεί για να τους συμπεριλάβει. Δεν καταλαβαίνω, ως τι μας εξετάζει αυτή η ομάδα εργασίας; Δεν έχουμε ειδικές ανάγκες, έχουμε τις ανάγκες που έχουν όλοι. Αφήνουν το ζήτημα να πλανάται συγκεχυμένο γιατί θέλουν να μετρήσουν αντιδράσεις. Άρα οφείλουμε να τους παρέχουμε αντιδράσεις».

Αν τελικά, παρά τη διεθνή κινητοποίηση και τις πιέσεις στην Ελλάδα, το νομοσχέδιο κατατεθεί ως έχει, αποκλείοντας τα ομόφυλα ζευγάρια, οι οργανώσεις ήδη ετοιμάζονται για τις επόμενες κινήσεις: προσφυγές στο Συμβούλιο της Επικρατείας και, αν δεν δικαιωθούν, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο. «Αν έφτανε αυτό το σύμφωνο συμβίωσης στο Ευρωπαϊκό Δικαστηριο, η Ελλάδα θα καταδικαζόταν», λέει ο δικηγόρος Βασίλης Σωτηρόπουλος, που διατηρεί το ιστολόγιο elawyer. «Εγώ έχω ήδη πελάτες που μου έδωσαν εντολή, αν περάσει το νομοσχέδιο όπως έχει, να φτάσουμε μέχρι το Στρασβούργο. Από κει και πέρα, αν η Ελλάδα δεν αλλάξει το νομοσχέδιο, όποιος θεωρεί ότι θίγεται, θα πηγαίνει στο Στρασβούργο και θα διεκδικεί αποζημιώσεις».

Ακόμα και αν από ένα θαύμα οι ομόφυλες σχέσεις υπάγονταν σήμερα κιόλας στο προς επεξεργασία νομοσχέδιο, οι ομοφυλόφιλοι θεωρούν ότι θα αναπαρήγαγε πολλές ανισότητες. Η ομοφυλοφιλική κοινότητα ζητά πρόσβαση στο δικαίωμα της υιοθεσίας, αντλώντας παράδειγμα από την εμπειρία χωρών που αναγνωρίζουν σε ομόφυλα ζευγάρια το δικαίωμα της υιοθεσίας, παρουσιάζοντας έρευνες που δείχνουν ότι τα παιδιά που μεγαλώνουν σε ομόφυλα ζευγάρια δεν διαφέρουν από αυτά που μεγαλώνουν σε ετερόφυλα, κι επικαλούμενη την ελληνική νομοθεσία, που αναγνωρίζει δικαίωμα υιοθεσίας σε ένα μεμονωμένο άτομο. «Άρα όλη η φιλολογική και μαλιαρή συζήτηση περί προτύπων είναι περιττή», λέει ο Γρηγόρης Βαλλιανάτος. «Προφανώς ο νομοθέτης όταν δίνει τη δυνατότητα να υιοθετήσει ένας μόνο άνθρωπος, δεν εννοεί ότι αυτός ο ένας θα είναι και άνδρας και γυναίκα. Έχει πει δηλαδή ότι μια καλή γυναίκα ή ένας καλός άνδρας φτάνει».

Άλλο ζήτημα προς ρύθμιση είναι το θέμα της παροχής ιθαγένειας στους αλλοδαπούς υπηκόους που θα συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης με Έλληνες, καθώς δεν είναι λίγα τα ομόφυλα ζευγάρια Ελλήνων με πολίτες άλλων χωρών. Οι ομοφυλόφιλοι ζητούν να λαμβάνει αυτομάτως την ελληνική ιθαγένεια ο αλλοδαπός εταίρος της συμβίωσης, όπως συμβαίνει με το γάμο, έτσι ώστε να μην απειλούνται με διάλυση σχέσεις ζωής εξαιτίας του τυχαίου της γεωγραφίας.

Αυτά τα δύο ζητήματα, της υιοθεσίας και της ιθαγένειας, θα κληθούν να τα αντιμετωπίσουν και όσα ετερόφυλα ζευγάρια συνάψουν σύμφωνο συμβίωσης. Η διαφορά είναι ότι, μέχρι να θεσπιστεί και στην Ελλάδα το δικαίωμα πολιτικού γάμου για τα ομόφυλα ζευγάρια, όπως αγωνίζεται τελευταία η ομοφυλοφιλική κοινότητα παράλληλα με τη μάχη για το σύμφωνο, τα ομόφυλα ζευγάρια στερούνται κάθε άλλη διέξοδο.

«Ο στόχος είναι η ισότητα και η άρση των διακρίσεων παντού», λέει ο Δημήτρης Τσαμπρούνης από το Athens Pride. «Και στο θέμα του γάμου και στο θέμα της ελεύθερης συμβίωσης. Αν είναι να βγάζουμε χωριστά νομοσχέδια με κριτήριο τον σεξουαλικό προσανατολισμό του καθενός, προτείνω και γω να βγάλουμε ξεχωριστό νομοσχέδιο για λεσβιακά ζευγάρια, ξεχωριστό για γκέι, ξεχωριστό για αμφί, ξεχωριστό για τρανς. Ας βγάλουμε καμιά πενηνταριά νομοσχέδια γι’αυτό το θέμα».

-*-

Αλεξ και Φοίβος: Τέλος καλό...

[Εψιλον, 6/4/08]

Στις 25 Νοεμβρίου το ΕΨΙΛΟΝ δημοσίευσε την ιστορία του Άλεξ, του Ιρανού πρόσφυγα που μια μέρα το 1999, περασμένα μεσάνυχτα, συνελήφθη στο σπίτι του στο Ιράν χωρίς εξηγήσεις, κλείστηκε στη φυλακή και βασανίστηκε άγρια. Κατάφερε να φυγαδευτεί από τη φυλακή, χρησιμοποιώντας την περιουσία και τις γνωριμίες της οικογένειάς του, και, με μια σύντομη στάση στην Κωνσταντινούπολη, έφτασε χαράματα στην Αθήνα, κρυμμένος στην καρότσα ενός φορτηγού.

Ντανιέλ Μιτεράν: Αντίσταση στην επέλαση του νεοφιλελευθερισμού

[Εψιλον, 30/3/08]

Αν ο λόγος της μας αφορά, όταν ακόμη σήμερα, στα 84, δεν σταματά να τα βάζει με το νεοφιλελευθερισμό, τις διώξεις των Θιβετιανών, το εμπάργκο στην Κούβα ή την ιδιωτικοποίηση του νερού, είναι μεταξύ άλλων διότι η Ντανιέλ Μιτεράν (Danielle Mitterrand) δεν ήταν μια ακόμη συνηθισμένη σύζυγος ηγέτη. Στο Προεδρικό Μέγαρο του Φρανσουά Μιτεράν, ανέλαβε πολιτική δράση, συχνά αυτόνομη από του συζύγου της, και εννοούσε να ακολουθεί τις ιδέες της ακόμη κι αν χρειαζόταν να υπερβεί τα εσκαμμένα. Όπως όταν υποδέχτηκε στο Παρίσι το Δαλάι Λάμα, ανεπιθύμητο τότε στη Γαλλία, ή όταν, παραβιάζοντας το πρωτόκολλο, δέχτηκε τον ασπασμό του Κάστρο κατά την επίσκεψή του στο Μέγαρο των Ηλυσίων.

Αρης Κατζουράκης: Νέα δεδομένα για τον HIV

[Εψιλον, 24/2/08]


Το κύριο χαρακτηριστικό των λεντιιών, όπως προδίδει η λατινική ρίζα lent-, είναι ότι δρουν αργά. Tα πρώτα συμπτώματα κάνουν χρόνια να εμφανιστούν και, από τη στιγμή που εμφανίζονται, η ασθένεια εξελίσσεται σταδιακά και σε βάθος χρόνου. Ο ΗΙV, ο ιός που προκαλεί το AIDS, ανήκει σ’αυτή την κατηγορία. Ως τώρα, οι επιστήμονες πίστευαν ότι οι λεντιιοί δεν προσβάλλουν τα κύτταρα του αναπαραγωγικού συστήματος, τα ωάρια ή το σπέρμα στα αρχικά στάδια του εμβρύου, και άρα δεν μεταφέρονται από γενιά σε γενιά μέσω των γονιδίων – είναι εξωγενείς, όχι ενδογενείς. Πίστευαν ακόμη ότι οι λεντιιοί δεν εμφανίστηκαν παρά πρόσφατα στην εξέλιξη των ειδών, όχι νωρίτερα από περίπου 100 χιλιάδες χρόνια πριν. Μέχρι που την άνοιξη, ένας τριαντάχρονος Έλληνας εξελικτικός βιολόγος στην Οξφόρδη και συνεργάτες του στις ΗΠΑ και τη Μεγάλη Βρετανία δημοσίευσαν τα αποτελέσματα μιας έρευνας, που το περιοδικό New Yorker αποκάλεσε «βόμβα» στη μελέτη της εξέλιξης των ιών.

Ψάχνοντας σε περισσότερα από 40 είδη τους αποκρυπτογραφημένους κώδικες των γονιδιωμάτων τους, ο Άρης Κατζουράκης και οι συνεργάτες του ανακάλυψαν ότι, πριν 7 εκατομμύρια χρόνια, το ευρωπαϊκό κουνέλι είχε αναπτύξει έναν λεντιιό παρόμοιο με τον HIVστο ίδιο του το γονιδίωμα. Τον ονόμασε RELIK (Rabbit Endogenous Lentivirus Type K), ανοίγοντας νέους δρόμους στην έρευνα κατά του ΑΙDS.

Νίκος Δρυδάκης: Αν είσαι γκέι, τον πούλο...

[10%, Φεβρουάριος 2008]

Ο Νίκος Δρυδάκης, επιστημονικός συνεργάτης του τμήματος Οικονομικών του Πανεπιστημίου Κρήτης και Επιστημονικά Υπεύθυνος Πειραματικών Οικονομικών του εργαστηρίου B.E.NE.TeC. του ίδιου πανεπιστημίου, έκανε ένα πείραμα, το πρώτο στην Ελλάδα, θέλοντας να δει αν οι οδηγίες της ΕΕ για την αγορά εργασίας, που απαγορεύουν, μεταξύ άλλων, τις διακρίσεις με βάση το σεξουαλικό προσανατολισμό, εφαρμόζονται στη χώρα μας. Σε 1.714 επιχειρήσεις που προσέφεραν εργασία, έστειλε τα βιογραφικά δύο υποτιθέμενων εργαζομένων. Στο ένα, ο εργαζόμενος σημείωνε ότι έχει εργαστεί εθελοντικά σε μια γκέι οργάνωση. Παρουσιάζει το πείραμα στο 10% και εξηγεί πώς δημιουργούνται τα στερεότυπα για την ομοφυλοφιλία και γιατί, για να πάψουν οι διακρίσεις, δεν φτάνουν οι ευρωπαϊκές οδηγίες.

Σταύρος Θεοδωράκης: «Για τους ανθρώπους που δεν προχωρούν στην κεντρική λεωφόρο»

[10%, Φεβρουάριος 2008 - συνέντευξη στο Δημήτρη Αγγελίδη και το Λύο Καλοβυρνά]


Η ομοφυλοφιλία επανέρχεται στη θεματολογία του: συχνές συνεντεύξεις με ανθρώπους που «δεν προχωρούν στην κεντρική λεωφόρο» της σεξουαλικότητας κι όταν βρεθεί απέναντι σε πολιτικούς, συχνά θα ρωτήσει τις θέσεις τους για το γάμο ομοφύλων και την υιοθεσία. Επιχειρώντας ν’ αποδείξει ότι μπορείς να ανακατεύεσαι με τα πίτουρα της τηλεόρασης χωρίς να σε τρώνε οι κότες, ο Σταύρος Θεοδωράκης μιλά στο 10% και ζητά από τους ομοφυλόφιλους να κόψουν την ψυχολογία θύματος.

Μπέττυ: "Πες πες, κάτι αλλάζει"

[10%, Φεβρουάριος 2008]

Όταν η αυτοβιογραφία της πρωτοεκδόθηκε, το 1981, είχε κάνει την Ελλάδα να παραμιλά, πουλώντας 35.000 αντίτυπα μέχρι τη στιγμή που καταδικάστηκε ως άσεμνο βιβλίο για τις τολμηρές περιγραφές του κόσμου των ομοφυλόφιλων και των τραβεστί. Πέρυσι επανακυκλοφόρησε αναθεωρημένη με τίτλο Μπέττυ - Καπετάνιος της ψυχής μου (εκδόσεις Τυπωθήτω), σε μια έκδοση που περιλαμβάνει μία από τις επιστολές του Jean Genet, επίμετρο από το Γρηγόρη Βαλλιανάτο και την ομώνυμη ταινία του Δημήτρη Σταύρακα σε DVD. Η Μπέτυ, που πέρσι βραβεύτηκε ως ελληνικό πρόσωπο της χρονιάς για το ευρωπαϊκό έτος ίσων ευκαιριών, εξηγεί στο 10% γιατί το να διασκεδάζουμε σήμερα στο Γκάζι χωρίς το φόβο της αστυνομίας ούτε φτάνει ούτε είναι δεδομένο.

Άλεξ και Φοίβος: Η περιπέτεια ενός Ιρανού ομοφυλόφιλου πρόσφυγα στην Ελλάδα

[Εψιλον, 25/11/07]

1.

Τη νύχτα το φως στην κρεβατοκάμαρά τους μένει ανοιχτό κι ο Άλεξ θέλει να νιώθει το χέρι του Φοίβου να τον αγκαλιάζει, αλλιώς ξυπνά αγριεμένος. Ακόμη κι έτσι, συχνά τον ύπνο του ταράζουν εφιάλτες και παραμιλητά, φράσεις στ’ αγγλικά, τα ελληνικά και τα φαρσί, τη μητρική του γλώσσα, που μάταια προσπαθεί με το Φοίβο να βάλει σε σειρά την επομένη. Την ημέρα ο φόβος βρίσκει άλλους τρόπους να εκδηλωθεί. Μια επίσκεψη σε αστυνομικό τμήμα φτάνει να του προξενήσει δυσεντερία και στην ιδέα μιας συνάντησης με δημοσιογράφους ψυχοσωματικά συμπτώματα κάνουν την εμφάνισή τους. Λίγο πριν τους επισκεφτώ στο διαμέρισμα, ο δεξιός του ώμος είχε παραλύσει.

Βανέσα Γρηγοριάδη: «Κατά κάποιο τρόπο η Νέα Υόρκη είναι πολύ επαρχιώτικη»

[4ESSERA, Φθινόπωρο 2007]

Tης αναγνωρίζουν ότι με τα διεισδυτικά πορτρέτα διασημοτήτων και τα ρεπορτάζ από την κοσμική ζωή της Νέας Υόρκης ξαναέδωσε πνοή, φρεσκάδα και κυκλοφορίες στο New York Magazine. Φέτος το άρθρο της για τον Καρλ Λάγκερφελντ πήρε το βραβείο καλύτερου πορτρέτου στα αμερικανικά βραβεία περιοδικού τύπου. Συνεργάζεται επίσης με το Rolling Stone, όπου καταπιάνεται με πιο κοινωνικά θέματα, από τις μεθόδους του οικολογικού κινήματος μέχρι την εμπορική χρήση της μαριχουάνας. Ίσως η αλλαγή οφείλεται στο ότι πρόσφατα μετακόμισε από τη Νέα Υόρκη στο Λος Αντζελες. Λέγεται Βανέσα Γρηγοριάδη (Vanessa Grigoriadis). Nαι, οι γονείς της είναι Έλληνες.

Κωνσταντίνος Πιλάβιος: Ο σκηνοθέτης που φτιάχνει ταινίες από blogs

[4ESSERA, Φθινόπωρο 2007]

Η κατάθλιψη που πέρασε ο Κωνσταντίνος και όσα την ακολούθησαν οφείλεται στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Πριν δυο χρόνια το Κέντρο απέρριψε δυο προτάσεις του για ταινίες μικρού μήκους - τη μία γιατί τη βρήκε, οδηγώντας τη διαλεκτική στο όριό της, «ενδιαφέρουσα, αλλά βαρετή». Ο Κωνσταντίνος τα μάζεψε, έφυγε στην Αγγλία έξι μήνες να συνέλθει, και γύρισε έτοιμος. «Έτοιμος να τα γαμήσω όλα. Δεν μου δίνετε λεφτά; Έχω τα μηχανήματα, έχω την παρέα μου, γουστάρουμε όλοι. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα γαμοσύστημα».

Erva Cidreira: Ομοφυλοφιλικός πολιτισμός

[10%, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2007]

Erva Cidreira σημαίνει μελισσόχορτο στα πορτογαλικά – ένα ταπεινό φυτό στο οποίο αποδίδονται αφροδισιακές ιδιότητες. Με αυτό το ψευδώνυμο, ο ιστολόγος του Απέναντι Πεζοδρομίου δημοσίευσε το πρώτο ποστ το καλοκαίρι του 2005. Από τότε το Απέναντι Πεζοδρόμιο έχει εξελιχτεί σε ιστολόγιο αναφοράς για τη λοατ ιστολογική κοινότητα. Κάτι σαν πρακτορείο ειδήσεων και βήμα ιδεών μαζί – «A Gay Reader’s Digest», όπως είναι ο υπότιτλος, ή, για να παραφράσουμε το μότο των New York Times, «All the gay news that’s fit to post».

Μίρο Πασκάλεβ: «Δεν το διαφημίζω. Δεν το κρύβω»

[10%, Οκτώβριος - Δεκέμβριος 2007]

Μεγάλωσε στη Βουλγαρία, σε μια εποχή που τα γκέι μπαρ δεν επιτρέπονταν και το Διαδίκτυο δεν υπήρχε με τη σημερινή του μορφή. Στην Ελλάδα ήρθε ως διπλωμάτης στο μορφωτικό τμήμα της βουλγάρικης πρεσβείας το ’90. Δεν άντεξε το ασφυκτικό περιβάλλον του διπλωματικού σώματος πάνω από τέσσερα χρόνια κι έπιασε δουλειά ως υπεύθυνος βαλκανικών χωρών σε μια βελγική εταιρεία εισαγωγών, γεγονός που του επέτρεπε να πηγαινοέρχεται μεταξύ Αθήνας, όπου ζούσε με τη σχέση του, και Βρυξελλών. Τα τελευταία χρόνια ήταν υπεύθυνος μάρκετινγκ σε εταιρεία ειδών σπιτιού κι όταν αυτή έκλεισε, άνοιξε ένα gay-friendly μαγαζί, το Tit. Δεν διαφημίζει τη σεξουαλικότητα του αλλά δεν την κρύβει κιόλας.

Έιμι Γκούντμαν: «Να πάρουμε τα μίντια πίσω»

[Εψιλον, 30/9/07]

Στο Δελτίο Πολέμου και Ειρήνης που επιμελείται και παρουσιάζει καθημερινά από το στούντιο του DemocracyNow!, του ραδιοσταθμού που διευθύνει στην Τσάινατάουν της Νέας Υόρκης, η Έιμι Γκούντμαν (Amy Goodman) ερευνά θέματα που φέρνουν το Πεντάγωνο σε δύσκολη θέση, δίνει φωνή στους διαφωνούντες και στριμώχνει τους υψηλούς προσκεκλημένους της.

π. Αβέρκιος Εκκλησιάρχης: "Χωρίς τους ομοφυλόφιλους κληρικούς και πιστούς, πώς θα επιβίωνε η Εκκλησία;"

[Εψιλον, 10/6/07]

Πολλοί αναρωτήθηκαν ποιος βρίσκεται πίσω από το ψευδώνυμο «πατέρας Αβέρκιος Εκκλησιάρχης», όπως είναι γνωστός ο δημιουργός του ιστολογίου «Κληρικοί Αδελφοποιημένοι» (www.adelfopoiemenoi.blogspot.com) που έχει αναστατώσει πιστούς και ιερωμένους μιλώντας ανοιχτά για τις σχέσεις της Εκκλησίας με την ομοφυλοφιλία.

Χριστίνα Νεοφώτιστου: "Η επέμβαση δεν σε κάνει περισσότερο γυναίκα απ'ό,τι ήδη είσαι"

[10%, Ιούνιος 2007]

Σε όσους απορούν που βλέπουν στην ταυτότητά της αντρικό όνομα, η Χριστίνα εξηγεί ότι είναι «μια γυναίκα με διαφορετική γυναικεία εμπειρία». Και σε όσους απορούν που τη βλέπουν ζευγάρι με τη Μαρία, μια σχέση σχεδόν επτά χρόνων, απαντά ότι το φύλο δεν υπαγορεύει σεξουαλικές προτιμήσεις ούτε υπαγορεύεται από αυτές.

Γιώργος Μαρνελάκης: Η αρχιτεκτονική της σεξουαλικότητας

[10%, Ιούνιος 2007]

Αντί να σχεδιάζει πλακόστρωτα ή να δίνει διαλέξεις για την επίδραση του Πικιώνη στο αστικό τοπίο της Αθήνας, ο Γιώργος Μαρνελάκης προτίμησε ν’ ασχοληθεί στην πανεπιστημιακή του σταδιοδρομία μ’ ένα θέμα που ξαφνιάζει: τη σχέση του χώρου με τη σεξουαλικότητα. Όπως εξηγεί ο ίδιος στο 10%, ούτε ο χώρος είναι ουδέτερος, ούτε η σεξουαλικότητα είναι φυσική - συνδέονται στενά, κι αυτό έχει ευρύτερη σημασία τόσο για τον χώρο όσο και για τη σεξουαλική ταυτότητα.

Βαγγέλης Π.: "Παρά φύσει είναι να κάνω ότι δεν είμαι ομοφυλόφιλος"

[10%, Ιούνιος 2007]

Μπορεί να τον δεις να χορεύει στο Sodade ή να προσεύχεται σε μια εκκλησία της γειτονιάς του. Εξομολογείται, επισκέπτεται τακτικά το Αγιο Ορος, και νηστεύει. «Μπορεί να ακουστεί γελοίο», λέει, «αλλά θα το πω όπως το νιώθω: είναι ο δικός μου τρόπος να βγάζω το καπέλο σ’ αυτά που πέρασε ο Χριστός». Ο Βαγγέλης Π., 34, διαφημιστής, γνωστός και ως provato από το μπλογκ του (www.provato.gr), εξηγεί στο 10% πώς συνδυάζει την πίστη με την ομοφυλοφιλία.

____________

Τι είναι η πίστη για σένα;

Είναι δύσκολο να μπει σε λόγια, δεν εκλογικεύεται. Η πίστη μου είναι περισσότερο βίωμα. Οι Γραφές μας λένε κάποια πράγματα κι εγώ επιλέγω να σταθώ θετικά απέναντί τους. Πιστεύω ότι έγιναν. Αλλά δεν μπορώ να σου εξηγήσω γιατί. Αυτό είναι και το νόημα της Ορθοδοξίας. Σε αφήνει ελεύθερο - αν θέλεις, πιστεύεις.

Αν δεν θέλεις, θα καείς στην Κόλαση. Περισσότερο σαν εκβιασμός δεν ακούγεται;

Δεν σε αναγκάζει κανείς να πιστέψεις στην ύπαρξη της Κόλασης. Εγώ δεν ευελπιστώ ούτε στη μέλλουσα ζωή ούτε στον Παράδεισο. Τι θα γίνει μετά, δεν το ξέρει κανένας. Η πίστη η δική μου έχει να κάνει με τη ζωή μου εδώ. Με βοηθά να έχω εμπιστοσύνη, χαλαρότητα και ηρεμία στις αποφάσεις μου.

Εξομολογείσαι;

Έχω τον πνευματικό μου στο Άγιον Όρος και όταν τον επισκέπτομαι, εξομολογούμαι. Όταν λέμε στο αυτί του Θεού πράγματα που μας απασχολούν, φωτίζουμε λίγο τη ζωή μας, την κάνουμε πιο ξεκάθαρη. Η λύπη που μοιράζεται γίνεται μισή, η χαρά που μοιράζεται γίνεται διπλάσια.

Πώς αντιμετωπίζει ο πνευματικός σου την ομοφυλοφιλία;

Την καταδικάζει, αλλά όχι με άσχημο τρόπο. Δεν μου έχει πει ότι θα πάω στην Κόλαση ή τίποτα τέτοιο. Έχει όμως πει ότι είναι κάτι έξω από τη φύση κι ότι ίσως πρέπει να παλέψω να δω τι πάει στραβά και τι πρέπει να αλλάξω.

Συμφωνείς;

Δεν συμφωνώ καθόλου. Σέβομαι αυτό που λέει, αλλά εγώ είμαι εγώ. Υπάρχει μια διαδικασία που με έκανε αυτόν που είμαι και δεν θέλω να την ανατρέψω. Θεωρώ έλλειψη σεβασμού στο Θεό και μεγάλη αμαρτία να προσπαθείς να γίνεις κάτι άλλο. Άλλο να βελτιώνεσαι, άλλο να γίνεσαι κάτι που δεν είσαι. Στη δεύτερη περίπτωση πηγαίνεις ενάντια στη φύση σου. Για μένα παρά φύσει δεν είναι η ομοφυλοφιλία, είναι να κάνω ότι δεν είμαι ομοφυλόφιλος.

Πώς όμως συμβαδίζει η ομοφυλοφιλία με τα διδάγματα της Εκκλησίας;

Ένα μου μέρος δέχεται τη θρησκεία και την Ορθοδοξία, αλλά μπορώ να φτάσω μέχρι ένα σημείο. Να γίνω λιγότερο εγωιστής, ναι. Είναι άλλο το μέγεθος της παρέμβασης στην προσωπικότητά μου και είναι δεδομένο ότι το αποτέλεσμα θα είναι προς το καλό. Να αλλάξω τη σεξουαλικότητά μου, όμως, όχι. Αφενός είναι τιτάνιο έργο, αφετέρου δεν νομίζω ότι έτσι θα γίνω καλύτερος άνθρωπος. Αντιθέτως, θα γίνω νευρικός, δυστυχής και με απωθημένα. Θα το ήθελε αυτό ο Θεός;

Δεν ξέρω τι θα απαντούσαν σ’ αυτό οι πιο συντηρητικοί Χριστιανοί.

Δες όμως: όταν είπα στον πνευματικό μου για μια σχέση μου που μου έκανε πολύ καλό, μου είπε ότι, αν και η ομοφυλοφιλία δεν είναι κάτι που μπορεί να εγκρίνει, δεν μπορεί και να μου πει να σταματήσω μια σχέση που έχει τόσο θετική επίδραση πάνω μου. Πολύ σωστός.

Είχες ποτέ ενοχές για την ομοφυλοφιλία;

Σε συνειδητό επίπεδο, όχι. Ίσως πάλι η σκέψη ότι το σεξ δεν εγκρίνεται από την πίστη μας να σχετίζεται με το ότι προσπαθώ τις σχέσεις μου να τις θέσω σε ένα πλαίσιο λίγο πιο σοβαρό. Για να το πω απλά, δεν είμαι ο άνθρωπος του one night stand. Από την άλλη, για να το αντιστρέψω, για να βιώσεις το μεγαλείο του έρωτα, θέλεις λίγο περισσότερο χρόνο από το οκτάωρο μιας βραδιάς. Οπότε υπάρχει και μια πρακτική αλήθεια σ’ αυτό, όπως σε πολλά διδάγματα της Εκκλησίας.

Τι σκέφτεσαι όταν ακούς τον αρχιεπίσκοπο να μιλάει για «κουσούρι»;

Νιώθω ότι δεν με αφορούν οι μαλακίες περί κουσουριού. Καταρχήν, ουδείς ακουσούρωτος. Όλοι οι άνθρωποι, μηδενός εξαιρουμένου, για κάτι, ας το πούμε έτσι, ντρεπόμαστε. Ποιος καθορίζει τι είναι αυτό; Η Εκκλησία; Αν η επίσημη Εκκλησία θεωρεί ότι έχω κουσούρι, με γεια της με χαρά της. Αυτό δεν επηρεάζει τη θρησκευτικότητά μου. Για να το πω αλλιώς, αν εξαφανίζονταν ξαφνικά κάθε ναός και ιερέας από τον κόσμο, εγώ θα συνέχιζα να είμαι πιστός. Πηγαίνω στην εκκλησία γιατί αποτελεί έναν χώρο όπου μπορώ να εκφράσω την πίστη μου, αλλά δεν μου είναι αναγκαία για να πιστεύω.

Τι σε κάνει να πηγαίνεις τακτικά στο Άγιον Όρος;

Εκεί η ιδεατή εικόνα μου, αυτό που για μένα είναι ο «καλός Βαγγέλης», γίνεται πολύ πιο ξεκάθαρη και πολύ πιο εφικτή. Δεν εννοώ μ’ αυτό κάτι έξω από τη φύση μου. Δεν πηγαίνω στο Άγιον Όρος για να γίνω κάποιος που δεν είμαι, αλλά για να γίνω η καλύτερη εκδοχή μου. Ο καλός Βαγγέλης δεν είναι ένας στρέιτ Βαγγέλης με οικογένεια. Είναι ένας γκέι Βαγέλης που βιώνει τις σχέσεις του με σεβασμό προς το κορμί, την ψυχή και τα συναισθήματα τα δικά του και των άλλων.

Πώς αντιδρούν όσοι μαθαίνουν για την πίστη σου;

Πολλοί σοκάρονται. Και μάλιστα πολλοί ομοφυλόφιλοι, που υποτίθεται ότι είναι πιο ανοιχτόμυαλοι, σ’ αυτό το θέμα αντιδρούν περίεργα. Αν το φέρει να τους πω ότι νηστεύω ή ότι πηγαίνω στην εκκλησία ή αν τύχει να δουν στο σπίτι κάποιες εικόνες που έχω, νιώθω σαν να κάνω κάμινγκ άουτ. Δέχονται η κοινωνία μας να ενισχύει σε τέτοιο βαθμό τον καταναλωτισμό, αλλά στην πίστη αντιδρούν. Ίσως γιατί έχουν ταυτίσει τον πιστό με την εικόνα της Λουκά, με κάποιον που κάνει κήρυγμα και καταδικάζει την ομοφυλοφιλία.

Εσύ κάνεις κήρυγμα;

Όχι, καμία σχέση. Δεν θέλω να πείσω κανέναν για τίποτα. Δεν μπαίνω καν στη λογική ότι η δική μας θρησκεία είναι η καλύτερη. Δεν θέλω ν’ ακουστώ σχετικιστής, αλλά θα έλεγα ότι η πίστη μου στην Ορθοδοξία έχει να κάνει και με το ότι γεννήθηκα εδώ. Φαντάζομαι ότι αν είχα γεννηθεί στη Σαουδική Αραβία, μπορεί να ήμουν πιστός μουσουλμάνος.

Υπάρχουν πάντως πολλοί φανατικοί στην Εκκλησία.

Πράγματι, πολλοί άνθρωποι της Εκκλησίας δείχνουν στενομυαλιά και αυστηρότητα, έννοιες που δεν συμβαδίζουν με την ελευθερία στην πίστη. Για μένα ο ιδανικός πιστός είναι χαλαρός, θετικός προς τους άλλους και αποφεύγει να καταδικάζει. Αν πιστεύεις, φτιάξε τον κόσμο σου και άσε τους άλλους να ζουν στον δικό τους. Θα βρούμε άλλα σημεία επαφής.

-*-

Τόμας Φρίντμαν: Ο επίπεδος κόσμος του νεοφιλελευθερισμού

[Εψιλον, 29/4/07]

Χωρίς καλά καλά να το καταλάβουμε, ο κόσμος έγινε, ή τουλάχιστον γίνεται, επίπεδος, λέει ο Τόμας Φρίντμαν (Thomas Friedman_  στο τελευταίο του πόνημα («Ο κόσμος είναι επίπεδος», εκδ. Ωκεανίδα). Οι ερμηνείες του φαινομένου διαφέρουν. Για κάποιους, φταίει ότι πάνω στον κόσμο προελαύνει ο οδοστρωτήρας του νεοφιλελευθερισμού. Για άλλους, φταίει η ισοπεδωτική λογική και ρητορεία του πιο γνωστού αρθρογράφου εξωτερικής πολιτικής της πιο γνωστής εφημερίδας της Αμερικής. Για τους τελευταίους, που μεταξύ άλλων δεν συγχωρούν την υποστήριξη του Φρίντμαν στον πόλεμο στο Ιράκ με το επιχείρημα του εκδημοκρατισμού της περιοχής, τα τρία Πούλιτζερ που πήρε ο αρθρογράφος για τη στήλη του στους Νιου Γιορκ Τάιμς συνηγορούν όχι για την αξία του αλλά για την απαξία των Πούλιτζερ και το επίπεδο στο οποίο έχει κατέβει ο δημόσιος λόγος στην Αμερική. Απόψεις.

Βικτόρια Χίσλοπ: Η απρόσμενη γαλήνη μιας πρώην αποικίας λεπρών

[Εψιλον, 15/4/07]

Ήταν η έκπληξη της χρονιάς στα εκδοτικά πράγματα της Αγγλίας. Το πρώτο της μυθιστόρημα με τίτλο «Το Νησί» έμεινε για καιρό στην πρώτη θέση των πωλήσεων, ξεπερνώντας τα 800.000 αντίτυπα. Πριν λίγες ημέρες η Βικτόρια Χίσλοπ (Victoria Hislop), που γράφει σε περιοδικά άρθρα με τις περιπέτειές της από τα ταξίδια που πραγματοποιεί μανιωδώς, κέρδισε το βραβείο του πρωτοεμφανιζόμενου συγγραφέα στα Βρετανικά Βραβεία Βιβλίου, γνωστότερα ως Nibbies, ένας θεσμός που είναι για τη βρετανική βιομηχανία βιβλίου ό,τι είναι τα Όσκαρ για τον αμερικανικό κινηματογράφο. Όλα αυτά με ένα μυθιστόρημα που λαμβάνει χώρα στην Ελλάδα, και μάλιστα όχι σε τουριστικό θέρετρο, αλλά στο νησάκι της Σπιναλόγκα στην Κρήτη, μια αποικία λεπρών μέχρι τα μέσα του περασμένου αιώνα.

Εμβόλιμο δευτερόλεπτο: Ρολόγια εναντίον Γης

[Εψιλον, 25/3/07]

Την παραμονή της Πρωτοχρονιάς του 2006, λίγο πριν τα ρολόγια του κόσμου σημάνουν μεσάνυχτα, στα εργαστήρια μέτρησης της ώρας στην Ελλάδα και τον κόσμο οι ειδικοί έσπαγαν το κεφάλι τους πώς θα ρυθμίσουν τα εξαιρετικής ακρίβειας ρολόγια τους ένα δευτερόλεπτο μπροστά. H Γη είχε καθυστερήσει να ολοκληρώσει την περιστροφή της γύρω από τον ήλιο ένα δευτερόλεπτο (μια καθυστέρηση δικαιολογημένη από τα εμπόδια που συνάντησε στην πορεία της - διαστημική σκόνη, παλίρροιες, μετατόπιση του κέντρου βάρους της λόγω των πάγων που λιώνουν στο Βόρειο Πόλο) και τα ρολόγια έπρεπε να προσαρμοστούν. Δεν ήταν η πρώτη φορά που η Γη καθυστερεί και οι ειδικοί τρέχουν να κάνουν τις αναγκαίες αλλαγές. Ίσως όμως ήταν η τελευταία.

Ραλφ Ανσπαχ: To μονοπώλιο της Monopoly

[Εψιλον, 18/03/07]

1.

Αν βάλει κάτι στο μυαλό του, δεν του το βγάζεις ο κόσμος να χαλάσει. Το προσπάθησε η Πάρκερ Μπράδερς, η εταιρεία που παράγει τη Monopoly, το πιο επιτυχημένο επιτραπέζιο του κόσμου, και βρήκε το μπελά της. Σε μια πολύκροτη δίκη, που κράτησε κοντά δέκα χρόνια και κρίθηκε στο Ανώτατο Δικαστήριο των ΗΠΑ, ο Ραλφ Άνσπαχ (Ralph Anspach)  όχι μόνο κέρδισε το δικαίωμα να κυκλοφορήσει την Anti-Monopoly, ένα παιχνίδι δικής του έμπνευσης που παίζεται αντίστροφα από τη Monopoly (κερδίζει όποιος διαλύει τα μονοπώλια), αλλά και έδειξε ότι η τεράστια επιτυχία της Monopoly οφείλεται σ'ένα ψέμα.

Αρης Μπατσιούλας: Με τον Πόθο θέλαμε να κάνουμε τον κόσμο να καυλώσει

[10%, Φεβρουάριος - Μάρτιος 2007]

Στα μέσα των ’90s κυκλοφόρησε στη Θεσσαλονίκη ένα φρι γκέι περιοδικό, «ο Πόθος». Γλώσσα στακάτη, στήσιμο κομψοτέχνημα, αναλύσεις και σχόλια ανατρεπτικά, φωτογραφίες καυλωτικότατες. Το έβγαζε μια παρέα 5-6 ανθρώπων, που αποτελούσαν την ΟΠΟΘ (Ομάδα Πρωτοβουλίας Ομοφυλόφιλων Θεσσαλονίκης). Ήταν φοιτητές ή άνεργοι που είχαν μια εκπομπή για το δικαίωμα στην ομοφυλοφιλία στο Ράδιο Κιβωτός, έναν αντιεξουσιαστικό σταθμό της Θεσσαλονίκης. Όταν έφυγαν από το σταθμό, θέλησαν να κάνουν κάτι που θα τους κρατά σε εγρήγορση, θα τους δίνει ένα στόχο. Έτσι γεννήθηκε «Ο Πόθος». Το πρώτο τεύχος είχε 8 σελίδες, κόστισε 20 χιλιάδες δραχμές (υπέρογκο το ποσό για την ομάδα) και κυκλοφόρησε σε χίλια αντίτυπα. Σκέφτονταν ότι είναι πολλά – ποιος θα διάβαζε ένα γκέι περιοδικό στη Θεσσαλονίκη, όπου τα μη-γκέι φρι περιοδικά είχαν τιράζ 10 χιλιάδες τεύχη; Τελικά το διάβασαν πολλοί –σε δυο εβδομάδες το τεύχος εξαντλήθηκε. Σύντομα μπήκαν διαφημίσεις, οι σελίδες αυξήθηκαν, το τιράζ έφτασε τα 5 χιλιάδες αντίτυπα. «Ο Πόθος» έγινε το περιοδικό των ψαγμένων της συμπρωτεύουσας και, μέσω ίντερνετ, όλης της Ελλάδας.

Στέφανος Κ.: Η αξία ενός κουμπιού που κάνει τη νύχτα μέρα

[10%, Φεβρουάριος - Μάρτιος 2007]

Κοντεύει χρόνο στην Αθήνα, αλλά τα μόνα έπιπλα στο διαμέρισμα είναι το κρεβάτι και μια πλαστική καρέκλα, που για την περίσταση μετατρέπεται σε τραπέζι για το τασάκι και τη μπίρα. Αυτά προς το παρόν του φτάνουν. Έχει ζήσει σε χειρότερες συνθήκες, κι άλλωστε τα έπιπλα κάπως δεσμεύουν. Eυκολότερα την κάνεις από ένα άδειο διαμέρισμα παρά από ένα επιπλωμένο. Κι ο Στέφανος, 34 ετών, θέλει να μπορεί να την κάνει. Όπως την έκανε πάντα. Μεγάλωσε σ’ ένα χωριό στις Σέρρες, έφυγε για σπουδές στη Θεσσαλονίκη, κι από κει για τη Ζάμπια και τη Νότια Αφρική με μια Μη Κυβερνητική Οργάνωση. Γύρισε πέρσι, φέρνοντας μαζί του εικόνες από έναν κόσμο διαφορετικό. Θέλει να ξαναπάει για να βοηθήσει ν’ αλλάξει αυτός ο κόσμος. Μέχρι τότε, συμμετέχει στη διοργάνωση του γκέι πράιντ στην Αθήνα, μήπως αλλάξουν μερικά πράγματα εδώ.

Σέμινολ: Ινδιάνικες μπίζνες

[Εψιλον, 7/1/07]

Εκτός από την προσευχή του μάγου και τα πολύχρωμα ρούχα των παρισταμένων, τη μεγαλύτερη εντύπωση στη συνέντευξη τύπου των Σέμινολ (Seminoles) στο Χαρντ Ροκ Καφέ της Τάιμς Σκουέαρ το Δεκέμβριο έκανε μια φράση του εκπροσώπου του Συμβουλίου της φυλής. «Οι πρόγονοί μας», είπε ο Μαξ Οσιόλα, «πούλησαν το Μανχάταν για ψίχουλα. Θα το πάρουμε πίσω χάμπουργκερ το χάμπουργκερ». Μου επαναλαμβάνει τη φράση ύστερα από λίγες ημέρες στο τηλέφωνο σκασμένος στα γέλια κι έπειτα σταματά να γελά. «Ήταν ένα αστείο», λέει, «αλλά έχει μια δόση αλήθειας. Οι Ινδιάνοι κατοικούσαν εδώ μέχρι που ήρθαν οι Ευρωπαίοι κι έφεραν την ιδέα της ιδιοκτησίας και των τίτλων γης. Επομένως, ό,τι μπορούμε να πάρουμε πίσω, το παίρνουμε. Ίσως τώρα ο τροχός γυρίζει».