[10%, 18/9/08]
Την Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2008, στο ένθετο Ταμπού και Ανεκτικότητα (Taboos and Tolerance) της βρετανικής εφημερίδας Τhe Independent, η Μύκονος φιγουράρει στη λίστα με τα Δέκα Καλύτερα Μέρη Να Είσαι Γκέι.
Είναι η μοναδική τοποθεσία της λίστας που δεν αποτελεί πρωτεύουσα, διοικητική ή πολιτιστική, όπως οι υπόλοιπες εννιά: Βερολίνο, Παρίσι, Άμστερνταμ, Βαρκελώνη, Κοπεγχάγη, Λονδίνο, Σίδνεϊ, Σαν Φρανσίσκο,Νέα Υόρκη.
Και, τι περίεργο, είναι η μοναδική τοποθεσία που δικαιολογεί την ένταξή της στη λίστα όχι λόγω των δικαιωμάτων και της ποιότητας ζωής που απολαμβάνουν οι γκέι κάτοικοί της, αλλά λόγω του party fun που προσφέρει στους γκέι τουρίστες της. Διαβάζουμε, λοιπον, για «το μικρό νησί του Αιγαίου» που τη δεκαετία του '60 προσέφερε στους γκέι «ανεκτικότητα και ζωντανή νυχτερινή ζωή» και «ακόμη προσελκύει ορδές γκέι τουριστών που απολαμβάνουν την γκέι ατμόσφαιρα των κλαμπ και των ακτών της».
Καμία αναφορά εδώ στην ενσωμάτωση των γκέι στην τοπική ζωή, όπως, για παράδειγμα, στη Νέα Υόρκη, όπου «οι λεσβίες και οι γκέι άνδρες κάθε ηλικίας και φυλής είναι τόσο ενσωματωμένοι στην εργασιακή και πολιτική κουλτούρα που η σεξουαλικότητά τους είναι συχνά το λιγότερο σημαντικό πράγμα πάνω τους».
Μάλιστα, η μόνη αναφορά σε κατοχυρωμένα δικαιώματα είναι η νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας (1951) και της ανδρικής πορνείας(2006) στην Ελλάδα. Ζηλεύει κανείς όταν διαβάζει το κείμενο για τη Βαρκελώνη, όπου ισχύουν «κάποιοι από τους πιο προοδευτικούς νόμους στον κόσμο για τα ομόφυλα ζευγάρια».
Έτσι λοιπόν. Οι άλλοι ενσωμάτωση και προοδευτικούς νόμους, εμείς κλαμπ και ακτές. Θα είχε ενδιαφέρον μια έρευνα που θα έδειχνε πόσο ανοιχτή είναι η Μύκονος για αυτούς που δεν αποτελούν «τις ορδές των τουριστών», πώς είναι να μεγαλώνει κανείς ως γκέι και λεσβία στη Μύκονο, τι μαθαίνει στο σχολείο, τι αντιμετωπίζει από γονείς, συμμαθητές, συναδέλφους, πώς ζει όταν έρχεται ο χειμώνας και οι ορδές επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και το Άμστερνταμ και τη Βαρκελώνη και τα άλλα μέρη με τους προοδευτικούς νόμους και τους θεσμούς για μια στοιχειώδη ποιότητα γκέι ζωής. Όπως βέβαια θα είχε ενδιαφέρον μια ανάλογη έρευνα για κάθε μέρος της Ελλάδας, χωριό, κωμόπολη ή πρωτεύουσα.
Καλή η Μύκονος και τα κλαμπ και οι ακτές και η ζωντανή νυχτερινή ζωή. Αλλά δεν φτάνουν. Γκέι δεν είμαστε μόνο όταν κάνουμε τουρισμό.
Την Τετάρτη, 17 Σεπτεμβρίου 2008, στο ένθετο Ταμπού και Ανεκτικότητα (Taboos and Tolerance) της βρετανικής εφημερίδας Τhe Independent, η Μύκονος φιγουράρει στη λίστα με τα Δέκα Καλύτερα Μέρη Να Είσαι Γκέι. Είναι η μοναδική τοποθεσία της λίστας που δεν αποτελεί πρωτεύουσα, διοικητική ή πολιτιστική, όπως οι υπόλοιπες εννιά: Βερολίνο, Παρίσι, Άμστερνταμ, Βαρκελώνη, Κοπεγχάγη, Λονδίνο, Σίδνεϊ, Σαν Φρανσίσκο,Νέα Υόρκη.
Και, τι περίεργο, είναι η μοναδική τοποθεσία που δικαιολογεί την ένταξή της στη λίστα όχι λόγω των δικαιωμάτων και της ποιότητας ζωής που απολαμβάνουν οι γκέι κάτοικοί της, αλλά λόγω του party fun που προσφέρει στους γκέι τουρίστες της. Διαβάζουμε, λοιπον, για «το μικρό νησί του Αιγαίου» που τη δεκαετία του '60 προσέφερε στους γκέι «ανεκτικότητα και ζωντανή νυχτερινή ζωή» και «ακόμη προσελκύει ορδές γκέι τουριστών που απολαμβάνουν την γκέι ατμόσφαιρα των κλαμπ και των ακτών της».
Καμία αναφορά εδώ στην ενσωμάτωση των γκέι στην τοπική ζωή, όπως, για παράδειγμα, στη Νέα Υόρκη, όπου «οι λεσβίες και οι γκέι άνδρες κάθε ηλικίας και φυλής είναι τόσο ενσωματωμένοι στην εργασιακή και πολιτική κουλτούρα που η σεξουαλικότητά τους είναι συχνά το λιγότερο σημαντικό πράγμα πάνω τους».
Μάλιστα, η μόνη αναφορά σε κατοχυρωμένα δικαιώματα είναι η νομιμοποίηση της ομοφυλοφιλίας (1951) και της ανδρικής πορνείας(2006) στην Ελλάδα. Ζηλεύει κανείς όταν διαβάζει το κείμενο για τη Βαρκελώνη, όπου ισχύουν «κάποιοι από τους πιο προοδευτικούς νόμους στον κόσμο για τα ομόφυλα ζευγάρια».
Έτσι λοιπόν. Οι άλλοι ενσωμάτωση και προοδευτικούς νόμους, εμείς κλαμπ και ακτές. Θα είχε ενδιαφέρον μια έρευνα που θα έδειχνε πόσο ανοιχτή είναι η Μύκονος για αυτούς που δεν αποτελούν «τις ορδές των τουριστών», πώς είναι να μεγαλώνει κανείς ως γκέι και λεσβία στη Μύκονο, τι μαθαίνει στο σχολείο, τι αντιμετωπίζει από γονείς, συμμαθητές, συναδέλφους, πώς ζει όταν έρχεται ο χειμώνας και οι ορδές επιστρέφουν στη Νέα Υόρκη και το Λονδίνο και το Άμστερνταμ και τη Βαρκελώνη και τα άλλα μέρη με τους προοδευτικούς νόμους και τους θεσμούς για μια στοιχειώδη ποιότητα γκέι ζωής. Όπως βέβαια θα είχε ενδιαφέρον μια ανάλογη έρευνα για κάθε μέρος της Ελλάδας, χωριό, κωμόπολη ή πρωτεύουσα.
Καλή η Μύκονος και τα κλαμπ και οι ακτές και η ζωντανή νυχτερινή ζωή. Αλλά δεν φτάνουν. Γκέι δεν είμαστε μόνο όταν κάνουμε τουρισμό.
-*-
