[4ESSERA, Φθινόπωρο 2007]
Η κατάθλιψη που πέρασε ο Κωνσταντίνος και όσα την ακολούθησαν οφείλεται στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Πριν δυο χρόνια το Κέντρο απέρριψε δυο προτάσεις του για ταινίες μικρού μήκους - τη μία γιατί τη βρήκε, οδηγώντας τη διαλεκτική στο όριό της, «ενδιαφέρουσα, αλλά βαρετή». Ο Κωνσταντίνος τα μάζεψε, έφυγε στην Αγγλία έξι μήνες να συνέλθει, και γύρισε έτοιμος. «Έτοιμος να τα γαμήσω όλα. Δεν μου δίνετε λεφτά; Έχω τα μηχανήματα, έχω την παρέα μου, γουστάρουμε όλοι. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα γαμοσύστημα».
Έστησε τη δική του εταιρεία κι έκανε παραγωγή σε ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και ταινίες. Εκεί που ψαχνόταν πώς να γιορτάσει τον ένα χρόνο λειτουργίας του μπλογκ του www.cpil.info και ν’ανεβάσει την επισκεψιμότητα «γιατί ήταν λίγο τέζα», του μπήκε η ιδέα να συνδυάσει μπλογκ και σινεμά. Φώναξε φίλους, γύρισαν το The Roof Scene, μια ταινία λίγων λεπτών βασισμένη σε ιστορία από μπλογκ, και την ανέβασε στο δικό του. Την πρώτη μέρα την είδαν 2.500 θεατές – περισσότεροι απ’ όσους είδαν την «Ψυχή στο Στόμα» τις πρώτες τέσσερις ημέρες προβολής. Ακολούθησαν άλλες έξι ταινίες που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό. Δύο απ’αυτές προβλήθηκαν στο Art Athina.
Το The Series γυρίζεται χωρίς ρεπεράζ, ντεκουπάζ, πρόβες, αλλά ο Κωνσταντίνος δεν κάνει home movies - κάνει σινεμά. Σινεμά στυλιζαρισμένο, με πλάνα που μεταδίδουν σιγουριά και φρεσκάδα. «Στο σινεμά», λέει, «το κάθε τι στο πλάνο έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης – αυτή είναι η διαφορά».
Το σινεμά είναι η ζωή του, λέει, κι έχει το βιογραφικό για να το αποδείξει. Από παιδί τριγυρνούσε στα πλατό του πατέρα του, του Νίκου Πιλάβιου, του γνωστού παραγωγού παιδικών εκπομπών. Επτά χρονών έπαιξε σε παιδική σειρά κι έμαθε τα πάντα για τα μηχανήματα. Στα εννιά απέκτησε την πρώτη του κάμερα κι άρχισε να φτιάχνει ταινίες με τους φίλους του. Πήγε Λύκειο σ’ένα εναλλακτικό στην Αγγλία, όπου αντί για μαθηματικά έκανε κινηματογράφο. Όταν γύρισε, στα 18, συμμετείχε στη Δράμα με το «Πέλμα του Πίθηκα» και δυο χρόνια μετά με το «ΚΟΝΥ».
Φέτος, στα 23, έστειλε στη Δράμα άλλη μια ταινία μικρού μήκους και, με τη φόρα που πήρε από το The Series, σχεδιάζει το μέλλον. «Έχω πει ότι θα κάνω δυο μεγάλου μήκους ταινίες κι άμα πάνε κι οι δύο άπατες, θα φύγω να κάνω την τύχη μου έξω. Αλλά πρώτα θέλω να φάω τα μούτρα μου εδώ. Άμα τα παιδιά που έχουν ταλέντο μένανε εδώ και κάνανε κάτι, η κατάσταση στην Ελλάδα θ΄άλλαζε».
Η κατάθλιψη που πέρασε ο Κωνσταντίνος και όσα την ακολούθησαν οφείλεται στο Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου. Πριν δυο χρόνια το Κέντρο απέρριψε δυο προτάσεις του για ταινίες μικρού μήκους - τη μία γιατί τη βρήκε, οδηγώντας τη διαλεκτική στο όριό της, «ενδιαφέρουσα, αλλά βαρετή». Ο Κωνσταντίνος τα μάζεψε, έφυγε στην Αγγλία έξι μήνες να συνέλθει, και γύρισε έτοιμος. «Έτοιμος να τα γαμήσω όλα. Δεν μου δίνετε λεφτά; Έχω τα μηχανήματα, έχω την παρέα μου, γουστάρουμε όλοι. Δεν έχουμε ανάγκη κανένα γαμοσύστημα».
Έστησε τη δική του εταιρεία κι έκανε παραγωγή σε ντοκιμαντέρ, διαφημιστικά και ταινίες. Εκεί που ψαχνόταν πώς να γιορτάσει τον ένα χρόνο λειτουργίας του μπλογκ του www.cpil.info και ν’ανεβάσει την επισκεψιμότητα «γιατί ήταν λίγο τέζα», του μπήκε η ιδέα να συνδυάσει μπλογκ και σινεμά. Φώναξε φίλους, γύρισαν το The Roof Scene, μια ταινία λίγων λεπτών βασισμένη σε ιστορία από μπλογκ, και την ανέβασε στο δικό του. Την πρώτη μέρα την είδαν 2.500 θεατές – περισσότεροι απ’ όσους είδαν την «Ψυχή στο Στόμα» τις πρώτες τέσσερις ημέρες προβολής. Ακολούθησαν άλλες έξι ταινίες που έγιναν δεκτές με ενθουσιασμό. Δύο απ’αυτές προβλήθηκαν στο Art Athina.
Το The Series γυρίζεται χωρίς ρεπεράζ, ντεκουπάζ, πρόβες, αλλά ο Κωνσταντίνος δεν κάνει home movies - κάνει σινεμά. Σινεμά στυλιζαρισμένο, με πλάνα που μεταδίδουν σιγουριά και φρεσκάδα. «Στο σινεμά», λέει, «το κάθε τι στο πλάνο έχει συγκεκριμένο λόγο ύπαρξης – αυτή είναι η διαφορά».
Το σινεμά είναι η ζωή του, λέει, κι έχει το βιογραφικό για να το αποδείξει. Από παιδί τριγυρνούσε στα πλατό του πατέρα του, του Νίκου Πιλάβιου, του γνωστού παραγωγού παιδικών εκπομπών. Επτά χρονών έπαιξε σε παιδική σειρά κι έμαθε τα πάντα για τα μηχανήματα. Στα εννιά απέκτησε την πρώτη του κάμερα κι άρχισε να φτιάχνει ταινίες με τους φίλους του. Πήγε Λύκειο σ’ένα εναλλακτικό στην Αγγλία, όπου αντί για μαθηματικά έκανε κινηματογράφο. Όταν γύρισε, στα 18, συμμετείχε στη Δράμα με το «Πέλμα του Πίθηκα» και δυο χρόνια μετά με το «ΚΟΝΥ».
Φέτος, στα 23, έστειλε στη Δράμα άλλη μια ταινία μικρού μήκους και, με τη φόρα που πήρε από το The Series, σχεδιάζει το μέλλον. «Έχω πει ότι θα κάνω δυο μεγάλου μήκους ταινίες κι άμα πάνε κι οι δύο άπατες, θα φύγω να κάνω την τύχη μου έξω. Αλλά πρώτα θέλω να φάω τα μούτρα μου εδώ. Άμα τα παιδιά που έχουν ταλέντο μένανε εδώ και κάνανε κάτι, η κατάσταση στην Ελλάδα θ΄άλλαζε».
-*-
