[10%, Φεβρουάριος - Μάρτιος 2006]
Για επτά χρόνια, ο Βέρνερ Ντερμπισέρ διατηρούσε στις Βρυξέλλες μια σχέση ζωής κι ένα γκέι εστιατόριο. Το Φελίνι είχε ψαγμένη ιταλική κουζίνα και γέμιζε κάθε βράδυ με γκέι και στρέιτ, σελέμπριτι και μη. Το λάθος έγινε όταν ο Βέρνερ έβαλε τον άνθρωπο της ζωής του συνεταίρο. Προστριβές στα επαγγελματικά έφεραν προστριβές στη σχέση . οι προστριβές έφεραν το τέλος. Το 1999 ο Βέρνερ άφησε το Βέλγιο και ήρθε στην Ελλάδα να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
"Οι στρέιτ στην Ελλάδα δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα με τους γκέι· τουλάχιστον όχι περισσότερο απ’ ό,τι αλλού. Στην Αθήνα αισθάνομαι πιο ασφαλής απ’ ό,τι στις Βρυξέλλες. Αυτοί που έχουν πρόβλημα είναι οι γκέι. Φοβούνται την οικογένειά τους, φοβούνται να κρατήσουν το χέρι του φίλου τους, φοβούνται να δείξουν τη σεξουαλικότητά τους, φοβούνται τα πάντα. Είσαι γκέι. Και λοιπόν; Κανείς δεν θα σου πει τίποτα. Κι αν σου πει, να πάει να γαμηθεί. Δηλαδή, και τι έγινε αν σε κράξει κάποιος; Δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο. Είμαστε στην Ευρώπη, όχι στο Ιράν. Πριν 20 χρόνια στο Βέλγιο οι γκέι δεν μπορούσαν να βγουν στο δρόμο και να εκδηλωθούν. Τώρα μπορούν, διότι ενώθηκαν και δεν ντρέπονται να βγάλουν προς τα έξω τη σεξουαλικότητά τους".
"Στην αρχή είχα απελπιστεί ότι δεν θα βρω γκόμενο στην Ελλάδα. Όλοι ήθελαν ένα γρήγορο πήδημα. Βρίσκεις πανεύκολα κάποιον στο δρόμο, στο πάρκο, στα Λιμανάκια, παντού. Εκτός από τα μπαρ, γιατί εκεί ο κόσμος δεν μιλά. Και βέβαια υπάρχει το Ίντερνετ. Ήμουν στο gaydar για ενάμιση χρόνο, αλλά όπως γίνεται στην Ελλάδα δεν μου αρέσει. Οι περισσότεροι δεν βάζουν δική τους φωτογραφία ή βάζουν κάποια πολύ παλιά· φοβούνται να δείξουν πρόσωπο μήπως τους πάρει κανένα μάτι. Ενώ στο Βέλγιο δεν τους νοιάζει να τους δουν".
"Η πρώτη μου σχέση στην Ελλάδα κράτησε 2 χρόνια. Αυτός ήταν 32 χρονών. Πολύ καλό παιδί και είμαστε ακόμα καλοί φίλοι. Αλλά τα τρία τέταρτα του χρόνου τα περνούσα στο σπίτι περιμένοντας. Δεν μπορούσε να έρθει νωρίς μην τον δει και τον ακούσει κανείς. Στο σινεμά έπρεπε πάντα να περιμένουμε τη βραδινή προβολή. Εγώ όταν είμαι ερωτευμένος, είμαι πιστός και δίνομαι στον άλλο. Έμενα συνέχεια σπίτι. Ε, κάποια στιγμή, είπα «Συγγνώμη, δεν μπορώ να ζω συνέχεια έτσι, παραπάει»".
"Η δεύτερη σχέση μου ήταν μ’ ένα στρατιωτικό, 26 χρονών. Εξίσου καλό παιδί, αλλά είχε κόλλημα με τη θρησκεία, τη μαμά του κι όλα αυτά. Κάθε τρεις και λίγο μου έλεγε ότι δεν ξέρει αν μπορεί να συνεχίσει, ότι πρέπει να παντρευτεί για χάρη του πατέρα του και να κάνει παιδιά, ότι η θρησκεία του δεν δέχεται τους γκέι, μπλα μπλα μπλα. Το ’πε μια, το ’πε δυο, ε, μετά από 6 μήνες δεν άντεξα".
"Τώρα είμαι με κάποιον εδώ και 8 μήνες και περνάμε τέλεια. Είναι πολύ ανοιχτός, δεν είναι καθόλου κομπλεξικός. Βέβαια κάποιες ελληνικές ιδιαιτερότητες υπάρχουν. The mama story. Η οικογένειά του γνωρίζει, φυσικά, αλλά δεν το συζητούν. Στο σπίτι του δεν πηγαίνω, είναι νωρίς ακόμη. Έρχεται αυτός σε μένα. Τα Χριστούγεννα τα περάσαμε στο Βέλγιο. Μείναμε στους δικούς μου, γνώρισε τους θείους μου, περάσαμε καταπληκτικά. Και μου είπε ότι τον στενοχωρεί που δεν μπορούμε να εκφραστούμε με τον ίδιο τρόπο στην Ελλάδα. Αλλά πρέπει να δώσεις χρόνο".
"Το μόνο που έχω μετανιώσει στην Ελλάδα είναι που διαφήμισα την Τρελή Πάπια ως γκέι εστιατόριο. Ήταν μεγάλο λάθος. Νόμιζα ότι θα άρεσε στον κόσμο, ότι θα ένιωθαν ελεύθεροι να έρθουν να φάνε μαζί σ’ ένα ζεστό χώρο με διαφορετικό φαγητό. Γιατί η Πάπια είναι εστιατόριο για εραστές. Κάθε τραπέζι έχει κεριά, ο φωτισμός είναι χαμηλός, η εξυπηρέτηση πολύ προσωπική και ζεστή. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη γι’ αυτό. Αν πεις ότι ένα εστιατόριο είναι γκέι, ο κόσμος το αποφεύγει. Ίσως για ένα μπαρ ή ένα κλαμπ να είναι διαφορετικά, αλλά για εστιατόριο δεν είναι καλό. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Στο Βέλγιο όταν ανοίγει ένα γκέι μαγαζί, όλη η κοινότητα το υποστηρίζει. Το εστιατόριο που είχα 7 χρόνια στις Βρυξέλλες ήταν γεμάτο με μια πολύ καλή αναλογία στρέιτ και γκέι, ανδρών και γυναικών. Εδώ φοβούνται να πουν ότι πάνε σε γκέι μέρος. Το 60% των ανθρώπων που έρχονται είναι στρέιτ. Από τους υπόλοιπους, το 70% είναι λεσβίες και μόνο το 30% γκέι άνδρες. Και ακούω κάτι περίεργες διαδόσεις τελευταία, ότι είμαστε ακριβοί και τέτοια. Μα μπορείς να έχεις ένα πλήρες μενού με 25 ευρώ το άτομο και να μείνεις όση ώρα θέλεις σ’ ένα πολύ οικείο περιβάλλον! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι οι πελάτες μου είναι σταθεροί, έρχονται και ξαναέρχονται και φέρνουν φίλους. Και μου λένε ότι πρέπει να συνεχίσω. Έχω τη γκέι σημαία στο μαγαζί. Είμαι γκέι, οι περισσότεροι στο προσωπικό είναι γκέι, θα συνεχίσω να διαφημίζομαι γι’ αυτό που είμαι. Δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος, είμαι ακόμα εδώ”.
-*-
Για επτά χρόνια, ο Βέρνερ Ντερμπισέρ διατηρούσε στις Βρυξέλλες μια σχέση ζωής κι ένα γκέι εστιατόριο. Το Φελίνι είχε ψαγμένη ιταλική κουζίνα και γέμιζε κάθε βράδυ με γκέι και στρέιτ, σελέμπριτι και μη. Το λάθος έγινε όταν ο Βέρνερ έβαλε τον άνθρωπο της ζωής του συνεταίρο. Προστριβές στα επαγγελματικά έφεραν προστριβές στη σχέση . οι προστριβές έφεραν το τέλος. Το 1999 ο Βέρνερ άφησε το Βέλγιο και ήρθε στην Ελλάδα να ξαναφτιάξει τη ζωή του.
Όταν τουλάχιστον το 10% των Ελλήνων σκέφτονται ν’αφήσουν την Ελλάδα για να φτιάξουν τη ζωή τους αλλού, ακόμα και στο Βέλγιο, η κίνηση του Βέρνερ ακούγεται τρέλα. Φταίνε οι διακοπές που είχε περάσει στα ελληνικά νησιά, φταίει που ο καλύτερός του φίλος στις Βρυξέλλες ήταν Έλληνας, και φταίει που η Αθήνα φαινόταν ιδανική για ένα εστιατόριο που λέει ότι είναι γκέι και το καμαρώνει - επειδή δεν είχε κανένα.
Στην Αθήνα ο Βέρνερ ανέλαβε το κέιτερινγκ εταιρειών και πρεσβειών, και πριν δυο χρόνια άνοιξε την Τρελή Πάπια, όνομα που οφείλεται στην αγάπη του για τα κόμικς. Θα μπορούσε να το ονομάσει Ιστορίες καθημερινής τρέλας: the Athens gay version. Ευτυχώς, είναι πεισματάρηδες αυτοί οι Φλαμανδοί . παρά τις μαύρες σκέψεις που κάνει κατά καιρούς, ο Βέρνερ έχει σκοπό να μείνει για τα καλά στην Αθήνα. Άλλωστε, οι Έλληνες τον παίδεψαν, αλλά φαίνεται ότι κατάφερε να βρει μια σχέση ζωής. Χτυπήστε ξύλο μην τον βάλει συνεταίρο.
____________
"Οι στρέιτ στην Ελλάδα δεν έχουν ιδιαίτερο πρόβλημα με τους γκέι· τουλάχιστον όχι περισσότερο απ’ ό,τι αλλού. Στην Αθήνα αισθάνομαι πιο ασφαλής απ’ ό,τι στις Βρυξέλλες. Αυτοί που έχουν πρόβλημα είναι οι γκέι. Φοβούνται την οικογένειά τους, φοβούνται να κρατήσουν το χέρι του φίλου τους, φοβούνται να δείξουν τη σεξουαλικότητά τους, φοβούνται τα πάντα. Είσαι γκέι. Και λοιπόν; Κανείς δεν θα σου πει τίποτα. Κι αν σου πει, να πάει να γαμηθεί. Δηλαδή, και τι έγινε αν σε κράξει κάποιος; Δεν μπορεί να κάνει τίποτα περισσότερο. Είμαστε στην Ευρώπη, όχι στο Ιράν. Πριν 20 χρόνια στο Βέλγιο οι γκέι δεν μπορούσαν να βγουν στο δρόμο και να εκδηλωθούν. Τώρα μπορούν, διότι ενώθηκαν και δεν ντρέπονται να βγάλουν προς τα έξω τη σεξουαλικότητά τους".
"Στην αρχή είχα απελπιστεί ότι δεν θα βρω γκόμενο στην Ελλάδα. Όλοι ήθελαν ένα γρήγορο πήδημα. Βρίσκεις πανεύκολα κάποιον στο δρόμο, στο πάρκο, στα Λιμανάκια, παντού. Εκτός από τα μπαρ, γιατί εκεί ο κόσμος δεν μιλά. Και βέβαια υπάρχει το Ίντερνετ. Ήμουν στο gaydar για ενάμιση χρόνο, αλλά όπως γίνεται στην Ελλάδα δεν μου αρέσει. Οι περισσότεροι δεν βάζουν δική τους φωτογραφία ή βάζουν κάποια πολύ παλιά· φοβούνται να δείξουν πρόσωπο μήπως τους πάρει κανένα μάτι. Ενώ στο Βέλγιο δεν τους νοιάζει να τους δουν".
"Η πρώτη μου σχέση στην Ελλάδα κράτησε 2 χρόνια. Αυτός ήταν 32 χρονών. Πολύ καλό παιδί και είμαστε ακόμα καλοί φίλοι. Αλλά τα τρία τέταρτα του χρόνου τα περνούσα στο σπίτι περιμένοντας. Δεν μπορούσε να έρθει νωρίς μην τον δει και τον ακούσει κανείς. Στο σινεμά έπρεπε πάντα να περιμένουμε τη βραδινή προβολή. Εγώ όταν είμαι ερωτευμένος, είμαι πιστός και δίνομαι στον άλλο. Έμενα συνέχεια σπίτι. Ε, κάποια στιγμή, είπα «Συγγνώμη, δεν μπορώ να ζω συνέχεια έτσι, παραπάει»".
"Η δεύτερη σχέση μου ήταν μ’ ένα στρατιωτικό, 26 χρονών. Εξίσου καλό παιδί, αλλά είχε κόλλημα με τη θρησκεία, τη μαμά του κι όλα αυτά. Κάθε τρεις και λίγο μου έλεγε ότι δεν ξέρει αν μπορεί να συνεχίσει, ότι πρέπει να παντρευτεί για χάρη του πατέρα του και να κάνει παιδιά, ότι η θρησκεία του δεν δέχεται τους γκέι, μπλα μπλα μπλα. Το ’πε μια, το ’πε δυο, ε, μετά από 6 μήνες δεν άντεξα".
"Τώρα είμαι με κάποιον εδώ και 8 μήνες και περνάμε τέλεια. Είναι πολύ ανοιχτός, δεν είναι καθόλου κομπλεξικός. Βέβαια κάποιες ελληνικές ιδιαιτερότητες υπάρχουν. The mama story. Η οικογένειά του γνωρίζει, φυσικά, αλλά δεν το συζητούν. Στο σπίτι του δεν πηγαίνω, είναι νωρίς ακόμη. Έρχεται αυτός σε μένα. Τα Χριστούγεννα τα περάσαμε στο Βέλγιο. Μείναμε στους δικούς μου, γνώρισε τους θείους μου, περάσαμε καταπληκτικά. Και μου είπε ότι τον στενοχωρεί που δεν μπορούμε να εκφραστούμε με τον ίδιο τρόπο στην Ελλάδα. Αλλά πρέπει να δώσεις χρόνο".
"Το μόνο που έχω μετανιώσει στην Ελλάδα είναι που διαφήμισα την Τρελή Πάπια ως γκέι εστιατόριο. Ήταν μεγάλο λάθος. Νόμιζα ότι θα άρεσε στον κόσμο, ότι θα ένιωθαν ελεύθεροι να έρθουν να φάνε μαζί σ’ ένα ζεστό χώρο με διαφορετικό φαγητό. Γιατί η Πάπια είναι εστιατόριο για εραστές. Κάθε τραπέζι έχει κεριά, ο φωτισμός είναι χαμηλός, η εξυπηρέτηση πολύ προσωπική και ζεστή. Αλλά η Ελλάδα δεν είναι έτοιμη γι’ αυτό. Αν πεις ότι ένα εστιατόριο είναι γκέι, ο κόσμος το αποφεύγει. Ίσως για ένα μπαρ ή ένα κλαμπ να είναι διαφορετικά, αλλά για εστιατόριο δεν είναι καλό. Δεν μπορώ να το καταλάβω. Στο Βέλγιο όταν ανοίγει ένα γκέι μαγαζί, όλη η κοινότητα το υποστηρίζει. Το εστιατόριο που είχα 7 χρόνια στις Βρυξέλλες ήταν γεμάτο με μια πολύ καλή αναλογία στρέιτ και γκέι, ανδρών και γυναικών. Εδώ φοβούνται να πουν ότι πάνε σε γκέι μέρος. Το 60% των ανθρώπων που έρχονται είναι στρέιτ. Από τους υπόλοιπους, το 70% είναι λεσβίες και μόνο το 30% γκέι άνδρες. Και ακούω κάτι περίεργες διαδόσεις τελευταία, ότι είμαστε ακριβοί και τέτοια. Μα μπορείς να έχεις ένα πλήρες μενού με 25 ευρώ το άτομο και να μείνεις όση ώρα θέλεις σ’ ένα πολύ οικείο περιβάλλον! Το μόνο που με παρηγορεί είναι ότι οι πελάτες μου είναι σταθεροί, έρχονται και ξαναέρχονται και φέρνουν φίλους. Και μου λένε ότι πρέπει να συνεχίσω. Έχω τη γκέι σημαία στο μαγαζί. Είμαι γκέι, οι περισσότεροι στο προσωπικό είναι γκέι, θα συνεχίσω να διαφημίζομαι γι’ αυτό που είμαι. Δεν με νοιάζει τι λέει ο κόσμος, είμαι ακόμα εδώ”.
-*-
