[10%, 30/3/09]
Σε τι ωφελεί που σηκωνόμαστε κάθε τρεις και λίγο, μια στα δικαστήρια, μια στη Λυρική και μια στα Εξάρχεια, 100 - 150 άνθρωποι να φωνάζουμε για την ομοφοβία; Μια καλή απάντηση δίνει στο 10% η Κωνσταντίνα Μπίμπου, ιδιοκτήτρια του μπαρ Querido Coucou της πλατείας Εξαρχείων, που το Σάββατο δέχτηκε ομοφοβική επίθεση.
«Όταν είδα τη συγκέντρωση, μπήκα μέσα κι έκλαψα», λέει. Εκεί που νιώθαμε τελείως μόνοι μας και βιασμένοι, ξαφνικά είδαμε ότι υπάρχετε. Είναι πολύ σημαντικό για μας, αλήθεια σου λέω. Ξέρεις ότι αντιδρά ο κόσμος, ότι υπάρχει, ότι δεν είναι "ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή" σ'αυτή τη γαμοχώρα. Θ'αργήσουν να φτιάξουν τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια παρουσία, μια κίνηση.
Όπως περιγράφει η ίδια τα γεγονότα, περίπου στις 3 τα ξημερώματα της Κυριακής, 22 Μαρτίου, ενώ στο μπαρ δινόταν ένα sunrise party, τρεις νεαροί μπήκαν κρατώντας μπίρες. Έξω περίμεναν άλλοι δέκα. Στη σύσταση που τους έκανε η Κωνσταντίνα να πιουν τις μπίρες και ν'αποχωρήσουν για να μη δημιουργηθούν προβλήματα, αυτοί ζήτησαν ένα μπουκάλι τεκίλα «για να μην τα κάνουμε πουτάνα όλα στο βρωμοκυριλοπουστράδικό σου.
Κι ενώ σε ένδειξη καλής διάθεσης το μπαρ ετοιμάστηκε να τους κεράσει σφηνάκια, «το μπατιρντί είχε αρχίσει», λέει η Κωνσταντίνα. Επιτέθηκαν σε δύο άνδρες που χόρευαν, έσπασαν στο ξύλο έναν που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί, αναποδογύρισαν τραπέζια κι απείλησαν ν'ανέβουν στο πατάρι να πετάξουν τους καναπέδες στο δρόμο. Welcome to Exarheia, ρε πουστάρες, θα σας κάνουμε κομμάτια», φώναξαν, για να μη μείνει καμία αμφιβολία για τον ομοφοβικό χαρακτήρα της επίθεσης.
Η αστυνομία έλαμψε και πάλι διά της απουσίας της. Επτά κλήσεις έκανε μόνη η Κωνσταντίνα, την τελευταία γονατισμένη στο πάτωμα και φωνάζοντας «θα μας σκοτώσουν, το καταλαβαίνετε;. Το ΕΚΑΒ δεν ήρθε ποτέ, παρά τα τηλεφωνήματα για σπασμένες μύτες και μώλωπες από το ξύλο. Τελικά, τη φασαρία αντιλήφθηκε διπλανό μαγαζί που φώναξε ενισχύσεις και τα πράγματα ηρέμησαν.
Και η Κωνσταντίνα, που δεν ήθελε μέχρι τότε να βάλει προστασία, γιατί «νιώθαμε ότι μπορούμε να υπάρχουμε παντού και ειδικά σε μια περιοχή που είναι open-minded, όπως τα Εξάρχεια», αναγκάστηκε να πάρει τα μέτρα της από την επομένη. Δεν το ρισκάρω πια», λέει, «να ξαναέχουμε τρομαγμένο κόσμο και φίλους κλεισμένους στην κουζίνα ή άλλους χτυπημένους με αίματα και σπασμένες μύτες.
Την επομένη, άνθρωποι του λεγόμενου αναρχικού χώρου της πλατείας την έπιασαν και της εγγυήθηκαν «ότι θα βρουν και θα τιμωρήσουν» τους δράστες. Όμως η ίδια αναρωτιέται πού ήταν όλοι αυτοί στις 3:15 τα ξημερώματα, με την πλατεία γεμάτη κόσμο. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά. Έχουν ξαναρθεί δυο τρεις φορές ντόπια παιδιά, μεθυσμένα, που φωνάζουν «γαμώ τις πουστάρες εδώ μέσα»», λέει, αλλά χάρη στην επέμβαση των ψυχραιμότερων αποφεύχθηκαν τα επεισόδια.
Το ζήτημα δεν είναι να χαρακτηρίσουμε συλλήβδην ομοφοβικό έναν ολόκληρο ιδεολογικό χώρο και το υποτιθέμενο κέντρο του, τα Εξάρχεια. Δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε και να μη καταγγείλουμε την ομοφοβία, όταν εμφιλοχωρεί σε αυτούς τους χώρους που υποτίθεται ότι προασπίζονται την ελευθερία. Ο ριζοσπαστικός αντιεξουσιαστικός χώρος μπορεί να είναι εξίσου ομοφοβικός και σεξιστικός όσο και το κατεστημένο στο οποίο εναντιώνεται. Εύστοχα έχουν γράψει σχετικά στο 10% η Χριστίνα Αντουανέτα Νεοφώτιστου για τα σεξιστικά και ομοφοβικά συνθήματα του Δεκέμβρη και o gay super hero για την ομοφοβία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και μάλλον ισχνή και συμβολική ήταν η παρουσία μη-λόατ ατόμων του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου ανάμεσα στους περισσότερους από 100 συγκεντρωμένους στην πλατεία Εξαρχείων το Σάββατο.
Αλλά γι'αυτό ακριβώς είχε σημασία η συγκέντρωση. Για να συμπαρασταθούμε σε όσους έμειναν την κρίσιμη στιγμή χωρίς στήριξη και για να δείξουμε ότι υπάρχουμε όπου θέλουμε και όπως θέλουμε. Όπως έλεγε σε συνέντευξή του στο 10% ο Γιώργος Μαρνελάκης, «η ταυτότητά μας συνδέεται αναπόσπαστα με τον χώρο. [...] Όταν βγαίνω στον δρόμο και διεκδικώ να είμαι ορατός, στην πραγματικότητα διεκδικώ τη δυνατότητα να υπάρχω σ' ένα χώρο με τους δικούς μου όρους, να τον οικειοποιούμαι έστω και προσωρινά. Με άλλα λόγια, η απάντηση στο «welcome to Exarheia» είναι «καλώς σας βρήκαμε.
Το λέει καλύτερα η Κωνσταντίνα: «Ήταν επιλογή τα Εξάρχεια, άποψη! Ένα μαγαζί που παίρνει θέση κατά της ομοφοβίας και γενικότερα κατά του ρατσισμού, πού θα μπορούσε να ανοίξει αν όχι εδώ; Πρέπει να πάμε όλοι στο εμπορευματοποιημένο Γκάζι και στο Κολωνάκι ή να πάμε να κρυφτούμε στα στενά του Μεταξουργείου για να μπορούμε να υπάρχουμε;".
Σε τι ωφελεί που σηκωνόμαστε κάθε τρεις και λίγο, μια στα δικαστήρια, μια στη Λυρική και μια στα Εξάρχεια, 100 - 150 άνθρωποι να φωνάζουμε για την ομοφοβία; Μια καλή απάντηση δίνει στο 10% η Κωνσταντίνα Μπίμπου, ιδιοκτήτρια του μπαρ Querido Coucou της πλατείας Εξαρχείων, που το Σάββατο δέχτηκε ομοφοβική επίθεση.«Όταν είδα τη συγκέντρωση, μπήκα μέσα κι έκλαψα», λέει. Εκεί που νιώθαμε τελείως μόνοι μας και βιασμένοι, ξαφνικά είδαμε ότι υπάρχετε. Είναι πολύ σημαντικό για μας, αλήθεια σου λέω. Ξέρεις ότι αντιδρά ο κόσμος, ότι υπάρχει, ότι δεν είναι "ό,τι του φανεί του Λολοστεφανή" σ'αυτή τη γαμοχώρα. Θ'αργήσουν να φτιάξουν τα πράγματα, αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια παρουσία, μια κίνηση.
Όπως περιγράφει η ίδια τα γεγονότα, περίπου στις 3 τα ξημερώματα της Κυριακής, 22 Μαρτίου, ενώ στο μπαρ δινόταν ένα sunrise party, τρεις νεαροί μπήκαν κρατώντας μπίρες. Έξω περίμεναν άλλοι δέκα. Στη σύσταση που τους έκανε η Κωνσταντίνα να πιουν τις μπίρες και ν'αποχωρήσουν για να μη δημιουργηθούν προβλήματα, αυτοί ζήτησαν ένα μπουκάλι τεκίλα «για να μην τα κάνουμε πουτάνα όλα στο βρωμοκυριλοπουστράδικό σου.
Κι ενώ σε ένδειξη καλής διάθεσης το μπαρ ετοιμάστηκε να τους κεράσει σφηνάκια, «το μπατιρντί είχε αρχίσει», λέει η Κωνσταντίνα. Επιτέθηκαν σε δύο άνδρες που χόρευαν, έσπασαν στο ξύλο έναν που τόλμησε να διαμαρτυρηθεί, αναποδογύρισαν τραπέζια κι απείλησαν ν'ανέβουν στο πατάρι να πετάξουν τους καναπέδες στο δρόμο. Welcome to Exarheia, ρε πουστάρες, θα σας κάνουμε κομμάτια», φώναξαν, για να μη μείνει καμία αμφιβολία για τον ομοφοβικό χαρακτήρα της επίθεσης. Η αστυνομία έλαμψε και πάλι διά της απουσίας της. Επτά κλήσεις έκανε μόνη η Κωνσταντίνα, την τελευταία γονατισμένη στο πάτωμα και φωνάζοντας «θα μας σκοτώσουν, το καταλαβαίνετε;. Το ΕΚΑΒ δεν ήρθε ποτέ, παρά τα τηλεφωνήματα για σπασμένες μύτες και μώλωπες από το ξύλο. Τελικά, τη φασαρία αντιλήφθηκε διπλανό μαγαζί που φώναξε ενισχύσεις και τα πράγματα ηρέμησαν.
Και η Κωνσταντίνα, που δεν ήθελε μέχρι τότε να βάλει προστασία, γιατί «νιώθαμε ότι μπορούμε να υπάρχουμε παντού και ειδικά σε μια περιοχή που είναι open-minded, όπως τα Εξάρχεια», αναγκάστηκε να πάρει τα μέτρα της από την επομένη. Δεν το ρισκάρω πια», λέει, «να ξαναέχουμε τρομαγμένο κόσμο και φίλους κλεισμένους στην κουζίνα ή άλλους χτυπημένους με αίματα και σπασμένες μύτες.
Την επομένη, άνθρωποι του λεγόμενου αναρχικού χώρου της πλατείας την έπιασαν και της εγγυήθηκαν «ότι θα βρουν και θα τιμωρήσουν» τους δράστες. Όμως η ίδια αναρωτιέται πού ήταν όλοι αυτοί στις 3:15 τα ξημερώματα, με την πλατεία γεμάτη κόσμο. Δεν ήταν άλλωστε η πρώτη φορά. Έχουν ξαναρθεί δυο τρεις φορές ντόπια παιδιά, μεθυσμένα, που φωνάζουν «γαμώ τις πουστάρες εδώ μέσα»», λέει, αλλά χάρη στην επέμβαση των ψυχραιμότερων αποφεύχθηκαν τα επεισόδια. Το ζήτημα δεν είναι να χαρακτηρίσουμε συλλήβδην ομοφοβικό έναν ολόκληρο ιδεολογικό χώρο και το υποτιθέμενο κέντρο του, τα Εξάρχεια. Δεν μπορούμε όμως να μην επισημάνουμε και να μη καταγγείλουμε την ομοφοβία, όταν εμφιλοχωρεί σε αυτούς τους χώρους που υποτίθεται ότι προασπίζονται την ελευθερία. Ο ριζοσπαστικός αντιεξουσιαστικός χώρος μπορεί να είναι εξίσου ομοφοβικός και σεξιστικός όσο και το κατεστημένο στο οποίο εναντιώνεται. Εύστοχα έχουν γράψει σχετικά στο 10% η Χριστίνα Αντουανέτα Νεοφώτιστου για τα σεξιστικά και ομοφοβικά συνθήματα του Δεκέμβρη και o gay super hero για την ομοφοβία της ριζοσπαστικής Αριστεράς. Και μάλλον ισχνή και συμβολική ήταν η παρουσία μη-λόατ ατόμων του ευρύτερου ριζοσπαστικού χώρου ανάμεσα στους περισσότερους από 100 συγκεντρωμένους στην πλατεία Εξαρχείων το Σάββατο.
Αλλά γι'αυτό ακριβώς είχε σημασία η συγκέντρωση. Για να συμπαρασταθούμε σε όσους έμειναν την κρίσιμη στιγμή χωρίς στήριξη και για να δείξουμε ότι υπάρχουμε όπου θέλουμε και όπως θέλουμε. Όπως έλεγε σε συνέντευξή του στο 10% ο Γιώργος Μαρνελάκης, «η ταυτότητά μας συνδέεται αναπόσπαστα με τον χώρο. [...] Όταν βγαίνω στον δρόμο και διεκδικώ να είμαι ορατός, στην πραγματικότητα διεκδικώ τη δυνατότητα να υπάρχω σ' ένα χώρο με τους δικούς μου όρους, να τον οικειοποιούμαι έστω και προσωρινά. Με άλλα λόγια, η απάντηση στο «welcome to Exarheia» είναι «καλώς σας βρήκαμε. Το λέει καλύτερα η Κωνσταντίνα: «Ήταν επιλογή τα Εξάρχεια, άποψη! Ένα μαγαζί που παίρνει θέση κατά της ομοφοβίας και γενικότερα κατά του ρατσισμού, πού θα μπορούσε να ανοίξει αν όχι εδώ; Πρέπει να πάμε όλοι στο εμπορευματοποιημένο Γκάζι και στο Κολωνάκι ή να πάμε να κρυφτούμε στα στενά του Μεταξουργείου για να μπορούμε να υπάρχουμε;".
-*-
