[10%, Ιούλιος - Οκτώβριος 2010]
Μόλις έκλεισε τα 18 και τελείωσε την Γ΄ Λυκείου κι όμως έχει γυρίσει τη μισή Ευρώπη: Βουλγαρία, Κύπρο, Ιταλία, Ισπανία, Βέλγιο, Τσεχία, Αυστρία, Γερμανία, Τουρκία, και αλλού. Τα περισσότερα ταξίδια ήταν με τη χορωδία στην οποία συμμετέχει. Άλλα ήταν ιδιωτικά, για τουρισμό. Όπως και να έχει, κάθε φορά που ο Βαγγέλης Κ. επιστρέφει στη μικρή κωμόπολη όπου γεννήθηκε και μεγάλωσε, ασφυκτιά. Καθόλου γκέι ζωή, καθόλου γκέι φίλοι, καθόλου γκέι σκέτο. Φανεροί τουλάχιστον. Γι' αυτό κι αυτός δεν βλέπει την ώρα να ξαναφύγει. Αυτή τη φορά για τα καλά.
____________
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Χαλκιδική, σε μια μικροσκοπική κωμόπολη, από τις μικρότερες της Ελλάδας. Εδώ σχολείο, εδώ όλα. Οικτρά. Απρόσωπα. Ένα κακό μείγμα κουτσομπολίστικου χωριού και μουντής πόλης. Δεν υπάρχουν μέρη για έξοδο, αναγκαζόμαστε να περιοριζόμαστε σε κάποιες μικρές και ιδιαζόντως κακόγουστες καφετέριες. Δεν έχω πολλές παρέες - έχω λίγους και πολύ καλούς φίλους, που τους εμπιστεύομαι απόλυτα. Με τα περισσότερα παιδιά διατηρώ τυπικές σχέσεις. Για ελευθερία κινήσεων ούτε λόγος.
***
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στη Χαλκιδική, σε μια μικροσκοπική κωμόπολη, από τις μικρότερες της Ελλάδας. Εδώ σχολείο, εδώ όλα. Οικτρά. Απρόσωπα. Ένα κακό μείγμα κουτσομπολίστικου χωριού και μουντής πόλης. Δεν υπάρχουν μέρη για έξοδο, αναγκαζόμαστε να περιοριζόμαστε σε κάποιες μικρές και ιδιαζόντως κακόγουστες καφετέριες. Δεν έχω πολλές παρέες - έχω λίγους και πολύ καλούς φίλους, που τους εμπιστεύομαι απόλυτα. Με τα περισσότερα παιδιά διατηρώ τυπικές σχέσεις. Για ελευθερία κινήσεων ούτε λόγος.
***
Από 5-6 χρόνων ήξερα ότι θέλω αγοράκια και όχι κοριτσάκια. Έκανα παιδικές σχέσεις με κοριτσάκια, αλλά ήταν σε φάσεις που το έψαχνα ακόμα. Στα 12-13 μου κατάλαβα τι θέλω και το προσδιόρισα στο περίπου. Στα 15 μου το προσδιόρισα ακριβώς: γκέι. Αμφιβολίες υπήρξαν -μήπως περνάω φάση;- αλλά γρήγορα εξανεμίστηκαν. Ούτε τρόμαξα ούτε μου φάνηκε παράξενο. Απλά διαφορετικό. Κι όταν αργότερα γνώρισα άλλα γκέι άτομα, ηρέμησα και κατάλαβα ότι ανήκω σ' αυτόν τον κόσμο χωρίς όμως να διαφέρω από την ευρύτερη κοινωνία.
***
Ένας από τους λόγους που το είπα ήταν ότι βαρέθηκα την υποκρισία. Αποφάσισα να το πω πρώτα σε στενούς φίλους που είχα τότε, περίπου στα 16-17 μου. Αργότερα το είπα στον αδερφό μου και στη μητέρα μου. Ξεκάθαρα και χωρίς ενδοιασμούς. Τίποτα δεν έγινε βάσει σχεδίου. Δεν σκέφτηκα να το φέρω μαλακά ή ήρεμα. Δεν το είδα ποτέ σαν παιχνίδι. Απλά, όταν το έφερε μία συζήτηση, το είπα.
***
Οι φίλοι αντέδρασαν όλοι πολύ θετικά. Ιδίως η ξαδέρφη μου η Μ. που μου μιλάει και ωμά («Αντε τυχερέ, θα φας πάλι &^$*# απόψε, εγώ να δω πότε θα φάω» - ελπίζω να επιτρέπεται η λέξη «πούτσος», αλλιώς βάλε τελίτσες). Και οι συμμαθητές μου το πήραν πολύ ζεστά, τουλάχιστον μπροστά μου. Ούτε κρύο ούτε ζέστη. Ακριβώς δηλαδή όπως πρέπει. Με ξάφνιασε περισσότερο η αντίδραση του αδερφού μου. Ήταν ίσως η καλύτερη. Ούτε απορίες ούτε καμιά αντίδραση του τύπου «τι θα πει η κοινωνία. Χαλαρά. Η χειρότερη αντίδραση που είχα ήταν από τη μητέρα μου. Δεν θέλω να επεκταθώ. Μετά όμως ηρέμησε και, μπορώ να πω, το δέχτηκε. Κι όταν κάποιος γύρισε και της άφησε υπονοούμενα για μένα, εκείνη είπε μέσα της: «Τουλάχιστον τον έχω ζωντανό!. Αυτό είναι που με χαροποιεί περισσότερο.
***
Δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί να έχουν τέτοια θετική αντιμετώπιση από την οικογένειά τους. Αλλά οι δικοί μου δεν θέλουν να είμαι ανοιχτός προς τα έξω. Ειδικά η μάνα μου. Μου είπε χαρακτηριστικά: «Εδώ θέλουν παραμύθι. Τάισέ τους παραμύθι. Κανείς δεν είναι ώριμος να δεχτεί τέτοιες αλήθειες. Ίσως και να έχει δίκιο. Εδώ που είμαι, συζητιούνται οι πάντες. Κανένας από τους γκέι της πόλης που γνωρίζω δεν το δηλώνει ανοιχτά. Όλοι βρίσκονται στη φάση της άρνησης.
***
Εγώ πάλι δεν έχω πρόβλημα να το λέω παντού, αν το φέρει η συζήτηση. Τουλάχιστον σε όσους αισθάνομαι πραγματικά δικούς μου, είτε με δεχτούν είτε όχι. Αισθάνομαι υπερήφανος γι' αυτό που είμαι, ιδίως από τη στιγμή που οι δικοί μου άνθρωποι αισθάνονται υπερήφανοι για μένα. Βέβαια πιάνω τον εαυτό μου να φοβάται ακόμα την απόρριψη. Ξέρω όμως πια ότι δεν πρέπει να έρθω εγώ στα μέτρα των άλλων, αλλά οι άλλοι να προσαρμοστούν στα δικά μου.
***
Μια συζήτηση στην τάξη μου άφησε πολύ πικρή γεύση για τον βιολόγο μας. Γύρισε και είπε για τους γκέι ότι είναι «ασθενείς ψυχικά», ότι πρέπει οι μανάδες να προσέχουν τα παιδιά τους μη τους βγούνε «κουνιστρούλες», ότι ουσιαστικά είναι φταίξιμο των μανάδων, αφού τα αγόρια ταυτίζονται μαζί τους και δεν γίνονται ποτέ «άντρες», και πολλά ακόμα τέτοια. Ποιός τα έλεγε αυτά; Ένας βιολόγος, εγκεκριμένος, δεν γνωρίζω με ποια κριτήρια, από το Υπουργείο Παιδείας. Φυσικά, υπήρξαν τεράστιες αντιδράσεις από όλους στην τάξη. Εγώ τήρησα σιγήν ιχθύος. Αν μιλούσα ανοιχτά, θα αντιδρούσα πολύ. Είμαι μπροστάρης όσον αφορά τα δικαιώματά μου. Κανένας δεν θα μου τα στερήσει. Είναι μια υπόσχεση που έχω δώσει στον εαυτό μου: θα πολεμάω όσο πάει.
***
Ένας γκέι της επαρχίας, τουλάχιστον της δικής μου επαρχίας, δεν έχει τη δυνατότητα να συναντήσει ομοίους του. Για σχέση δεν τίθεται καν θέμα, εδώ δεν μπορούμε καλά-καλά να συναντήσουμε έναν άνθρωπο να κουβεντιάσουμε. Ο πιο κοντινός «φανερός» που βρήκα βρισκόταν σε ακτίνα δέκα χιλιομέτρων. Όσο για γκέι ζωή, αφού δεν υπάρχουν «φανεροί» ομοφυλόφιλοι, δεν υπάρχει και αυτή. Άμα έχεις γνωστούς στη Θεσσαλονίκη που έχουν χώρο να σε φιλοξενήσουν, πας εκεί. Αλλιώς, είσαι καμένο χαρτί... Νo life, δυστυχώς. Ούτε κρυφή ούτε φανερή. Κάποια στιγμή βέβαια συνηθίζεις. Αν όμως έχεις ζήσει, έστω και λίγο, σε μεγάλη πόλη, εκεί καταλαβαίνεις τη διαφορά και θέλεις να ξεφύγεις από τον κλοιό της κωμόπολης. Παίρνεις κουράγιο και ξεπερνάς εύκολα το άγχος που σου δημιουργείται όταν γνωρίζεις πότε θα φύγεις - γενικότερα όταν γνωρίζεις πότε θα γίνει κάτι που θέτεις εσύ στόχο.
-*-
