[10%, 23/11/08]
«Η ελληνική Αριστερά, λ.χ., η εκτός του απολιθωμένου ΚΚΕ, μετά το σοκ του '89, αναλώθηκε σε μάχες χαρακωμάτων υπέρ μιας συγκεχυμένης κουλτούρας δικαιωμάτων, σε καταγγελίες και μικροέριδες, που αφορούσαν το φαντασιακό μορφωμένων αστικών μεσοστρωμάτων, και καθόλου την υλική συνθήκη τους, πόσω μάλλον την υλική συνθήκη των οικονομικά και μορφωτικά αδύναμων. Ο Συνασπισμός, το πιο ζωντανό και ενδιαφέρον μόρφωμα της Αριστεράς, μπορεί να δώσει όλες του τις δυνάμεις σε συμβολικές μάχες, για τη συμβίωση ομοφυλοφίλων, για το βιβλίο Ιστορίας, για το μάθημα Θρησκευτικών κ.λπ., και καλώς πράττει. Αλλά πόσες δυνάμεις διαθέτει για τη μητέρα όλων των πολιτικών μαχών; Πώς συνομιλεί με τα δοκιμαζόμενα πλήθη όταν απειλείταιόχι το συμβολικό, όχι το φαντασιακό, αλλά το υλικό, ο ζωτικός δημόσιος χώρος, η ήδη συρρικνωμένη ευημερία τους, η ίδια η ύπαρξή τους; Στην παρούσα χαοτική κατάσταση, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η αξία της πολιτικής, ο τρόπος που βλέπουμε τον πλανήτη και τους εαυτούς μας, δεν αρκεί η ευαισθησία για τα δικαιώματα και τις αποκλίνουσες συμπεριφορές, δεν αρκεί μια Αριστερά σε ρόλο Συνηγόρου του Πολίτη». Νίκος Ξυδάκης, «Τι λέει τώρα η Αριστερά;», Η Καθημερινή, 16/11/08.
Κατ'αρχάς να ευχαριστήσουμε τον κ. Ξυδάκη που αναγνωρίζει στην ελληνική Aριστερά πλην ΚΚΕ ότι «καλώς πράττει» που μάχεται στα χαρακώματα για τη «συμβίωση ομοφυλοφίλων». Πάντως, για λόγους ιστορικής ακρίβειας, πρέπει να επισημάνουμε ότι η μάχη, αν μπορούμε να μιλήσουμε για μάχη και στο βαθμό που δίνεται, δεν ξεκίνησε το '89, αλλά πρόσφατα, πολύ πρόσφατα - δηλαδή αργά, πολύ αργά. Ο κ. Ξυδάκης δεν θα μπορούσε βέβαια να κάνει διαφορετικά. Αυτό το «καλώς πράττει» τον διαφυλάσσει, στη συνείδησή του πρωτίστως, από την κατηγορία του αντιδραστικού - ανάθεμα για κάποιον που κόπτεται τόσο για την Αριστερά.
Ό,τι όμως ο κ. Ξυδάκης δίνει με το ένα χέρι, φροντίζει να το παίρνει με το άλλο. Όπως ο Καραγκιόζης που με το ένα χέρι υποβάλλει δια χειραψίας τα σέβη του στο συνομιλητή του και με το άλλο, το μεγάλο, σουφρώνει από την τσέπη του το πορτοφόλι. Για να το πετύχει, ο αρθρογράφος καταφεύγει σε μια βολική αυθαιρεσία. Κατατάσσει τη νομική αναγνώριση των ομόφυλων σχέσεων και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στο πεδίο του συμβολικού, αφαιρώντας τους, με το έτσι θέλω, την υλική υπόστασή τους.
Τον ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε. Παρά τα όσα βολεύονται να διατείνονται έξω από το χορό οι στρέιτ φίλοι μας, τα δικαιώματά μας δεν είναι το προοδευτικό κερασάκι στο αριστερό γλυκό της ευαισθησίας τους. Τα δικαιώματά μας αφορούν, αν δεν ορίζουν, την υλική συνθήκη της ύπαρξής μας. Έστω και μόνο διότι το κράτος, αρνούμενο να κατοχυρώσει νομικά τις σχέσεις μας, μας στερεί τις οικονομικές απολαβές του οικονομικού συνεταιρισμού που είναι πρωτίστως ο γάμος. Έστω και μόνο διότι, όπως δείχνει έρευνα του Πανεπιστημίου της Κρήτης, έχουμε μικρότερες πιθανότητες να προσληφθούμε στην αγορά εργασίας και λαμβάνουμε μικρότερες αμοιβές. Έστω και μόνο διότι στο «ρημαγμένο EΣΥ» κινδυνεύουμε να βρεθούμε όχι μόνο λόγω ασθένειας ή επειδή μας πάτησε αυτοκίνητο, αλλά και επειδή σε κάποιον νταγκλαρά στο Γκάζι δεν άρεσε ο τρόπος που κουνάμε τον ποπό μας. Έστω και μόνο επειδή στο «ξεχαρβαλωμένο σχολείο» οι ομοφυλόφιλοι μαθητές υποφέρουν διπλά και τρίδιπλα και οι αρμόδιοι φορείς σφυρίζουν αδιάφορα, αν δεν σιγοντάρουν. Έστω και μόνο διότι στον κατεξοχήν ζωτικό δημόσιο χώρο, τη Βουλή και τα μέσα ενημέρωσης, μας αναγκάζουν να κρυβόμαστε, δηλαδή να κάνουμε τους στρέιτ, υπό την απειλή διαπόμπευσης και εξοστρακισμού.
Αυτές οι καταστάσεις, και πολλές άλλες, απότοκο και δείγμα της στέρησης βασικών δικαιωμάτων μας, δεν είναι συμβολικές ούτε αφορούν μόνο το φαντασιακό των μορφωμένων αστικών μεσοστρωμάτων, στα οποία ανήκει ο κ. Ξυδάκης. Αφορούν ακριβώς την υλική μας συνθήκη, το ζωτικό δημόσιο χώρο μας, την ήδη συρρικνωμένη ευημερία μας, την ίδια την ύπαρξή μας. Εξαιτίας αυτών, η κρίση του συστήματος μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από ό,τι επηρεάζει τον κ. Ξυδάκη.
Από κει και πέρα, μπορεί κανείς να συζητήσει για το οικογενειακό δέντρο της πολιτικής, αναζητώντας τη μητέρα και το μπάσταρδο των πολιτικών μαχών, και ν' απαιτήσει περισσότερα από την Αριστερά και κάθε πολιτικό σχηματισμό. Η συζήτηση μας αφορά κι εμάς. Όχι όμως με κουτοπόνηρες αυθαιρεσίες. Όχι στην πλάτη μας.
(Και μια σημείωση για την ορολογία: σε προηγούμενο κείμενό του («Ομόφυλοι και γκέι», Η Καθημερινή, 8/6/08), ο κ. Ξυδάκης αναφέρει ότι ο όρος «γάμος ομοφύλων» είναι «ορθότερος γραμματικά και πολιτικά» του όρου «γάμος ομοφυλοφίλων» και κατατάσσει τον όρο«παρέκκλιση» στους «πιο συντηρητικούς χαρακτηρισμούς» της ομοφυλοφιλίας σε σχέση με τον όρο «επιλογή». Γράφοντας λοιπόν στο τελευταίο του κείμενο για «συμβίωση ομοφυλοφίλων» και για «αποκλίνουσες συμπεριφορές», επιλέγει να υιοθετήσει μια, κατά δήλωσή του, πιο συντηρητική και πολιτικά λαθεμένη εννοιολόγηση της ομοφυλοφιλίας. Φυσικά, οι αντιφάσεις και οι παλινδρομήσεις είναι δικαίωμα του καθενός. Θα περιμέναμε απλώς από ευαίσθητους και προοδευτικούς αρθρογράφους, αν η ευαισθησία και η προοδευτικότητά τους δεν ήταν προσχηματική, να λάβουν υπόψη τους, αν όχι να σεβαστούν, πώς αυτοπροσδιορίζονται οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι και πώς τοποθετούνται απέναντι στην στέρηση των δικαιωμάτων τους. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση θα περιμένουμε μάλλον πολύ).
«Η ελληνική Αριστερά, λ.χ., η εκτός του απολιθωμένου ΚΚΕ, μετά το σοκ του '89, αναλώθηκε σε μάχες χαρακωμάτων υπέρ μιας συγκεχυμένης κουλτούρας δικαιωμάτων, σε καταγγελίες και μικροέριδες, που αφορούσαν το φαντασιακό μορφωμένων αστικών μεσοστρωμάτων, και καθόλου την υλική συνθήκη τους, πόσω μάλλον την υλική συνθήκη των οικονομικά και μορφωτικά αδύναμων. Ο Συνασπισμός, το πιο ζωντανό και ενδιαφέρον μόρφωμα της Αριστεράς, μπορεί να δώσει όλες του τις δυνάμεις σε συμβολικές μάχες, για τη συμβίωση ομοφυλοφίλων, για το βιβλίο Ιστορίας, για το μάθημα Θρησκευτικών κ.λπ., και καλώς πράττει. Αλλά πόσες δυνάμεις διαθέτει για τη μητέρα όλων των πολιτικών μαχών; Πώς συνομιλεί με τα δοκιμαζόμενα πλήθη όταν απειλείταιόχι το συμβολικό, όχι το φαντασιακό, αλλά το υλικό, ο ζωτικός δημόσιος χώρος, η ήδη συρρικνωμένη ευημερία τους, η ίδια η ύπαρξή τους; Στην παρούσα χαοτική κατάσταση, όπου το διακύβευμα είναι η ίδια η αξία της πολιτικής, ο τρόπος που βλέπουμε τον πλανήτη και τους εαυτούς μας, δεν αρκεί η ευαισθησία για τα δικαιώματα και τις αποκλίνουσες συμπεριφορές, δεν αρκεί μια Αριστερά σε ρόλο Συνηγόρου του Πολίτη». Νίκος Ξυδάκης, «Τι λέει τώρα η Αριστερά;», Η Καθημερινή, 16/11/08.
Κατ'αρχάς να ευχαριστήσουμε τον κ. Ξυδάκη που αναγνωρίζει στην ελληνική Aριστερά πλην ΚΚΕ ότι «καλώς πράττει» που μάχεται στα χαρακώματα για τη «συμβίωση ομοφυλοφίλων». Πάντως, για λόγους ιστορικής ακρίβειας, πρέπει να επισημάνουμε ότι η μάχη, αν μπορούμε να μιλήσουμε για μάχη και στο βαθμό που δίνεται, δεν ξεκίνησε το '89, αλλά πρόσφατα, πολύ πρόσφατα - δηλαδή αργά, πολύ αργά. Ο κ. Ξυδάκης δεν θα μπορούσε βέβαια να κάνει διαφορετικά. Αυτό το «καλώς πράττει» τον διαφυλάσσει, στη συνείδησή του πρωτίστως, από την κατηγορία του αντιδραστικού - ανάθεμα για κάποιον που κόπτεται τόσο για την Αριστερά. Ό,τι όμως ο κ. Ξυδάκης δίνει με το ένα χέρι, φροντίζει να το παίρνει με το άλλο. Όπως ο Καραγκιόζης που με το ένα χέρι υποβάλλει δια χειραψίας τα σέβη του στο συνομιλητή του και με το άλλο, το μεγάλο, σουφρώνει από την τσέπη του το πορτοφόλι. Για να το πετύχει, ο αρθρογράφος καταφεύγει σε μια βολική αυθαιρεσία. Κατατάσσει τη νομική αναγνώριση των ομόφυλων σχέσεων και τα δικαιώματα των ομοφυλόφιλων στο πεδίο του συμβολικού, αφαιρώντας τους, με το έτσι θέλω, την υλική υπόστασή τους.
Τον ευχαριστούμε, αλλά δεν θα πάρουμε. Παρά τα όσα βολεύονται να διατείνονται έξω από το χορό οι στρέιτ φίλοι μας, τα δικαιώματά μας δεν είναι το προοδευτικό κερασάκι στο αριστερό γλυκό της ευαισθησίας τους. Τα δικαιώματά μας αφορούν, αν δεν ορίζουν, την υλική συνθήκη της ύπαρξής μας. Έστω και μόνο διότι το κράτος, αρνούμενο να κατοχυρώσει νομικά τις σχέσεις μας, μας στερεί τις οικονομικές απολαβές του οικονομικού συνεταιρισμού που είναι πρωτίστως ο γάμος. Έστω και μόνο διότι, όπως δείχνει έρευνα του Πανεπιστημίου της Κρήτης, έχουμε μικρότερες πιθανότητες να προσληφθούμε στην αγορά εργασίας και λαμβάνουμε μικρότερες αμοιβές. Έστω και μόνο διότι στο «ρημαγμένο EΣΥ» κινδυνεύουμε να βρεθούμε όχι μόνο λόγω ασθένειας ή επειδή μας πάτησε αυτοκίνητο, αλλά και επειδή σε κάποιον νταγκλαρά στο Γκάζι δεν άρεσε ο τρόπος που κουνάμε τον ποπό μας. Έστω και μόνο επειδή στο «ξεχαρβαλωμένο σχολείο» οι ομοφυλόφιλοι μαθητές υποφέρουν διπλά και τρίδιπλα και οι αρμόδιοι φορείς σφυρίζουν αδιάφορα, αν δεν σιγοντάρουν. Έστω και μόνο διότι στον κατεξοχήν ζωτικό δημόσιο χώρο, τη Βουλή και τα μέσα ενημέρωσης, μας αναγκάζουν να κρυβόμαστε, δηλαδή να κάνουμε τους στρέιτ, υπό την απειλή διαπόμπευσης και εξοστρακισμού.
Αυτές οι καταστάσεις, και πολλές άλλες, απότοκο και δείγμα της στέρησης βασικών δικαιωμάτων μας, δεν είναι συμβολικές ούτε αφορούν μόνο το φαντασιακό των μορφωμένων αστικών μεσοστρωμάτων, στα οποία ανήκει ο κ. Ξυδάκης. Αφορούν ακριβώς την υλική μας συνθήκη, το ζωτικό δημόσιο χώρο μας, την ήδη συρρικνωμένη ευημερία μας, την ίδια την ύπαρξή μας. Εξαιτίας αυτών, η κρίση του συστήματος μας επηρεάζει πολύ περισσότερο από ό,τι επηρεάζει τον κ. Ξυδάκη.
Από κει και πέρα, μπορεί κανείς να συζητήσει για το οικογενειακό δέντρο της πολιτικής, αναζητώντας τη μητέρα και το μπάσταρδο των πολιτικών μαχών, και ν' απαιτήσει περισσότερα από την Αριστερά και κάθε πολιτικό σχηματισμό. Η συζήτηση μας αφορά κι εμάς. Όχι όμως με κουτοπόνηρες αυθαιρεσίες. Όχι στην πλάτη μας.
(Και μια σημείωση για την ορολογία: σε προηγούμενο κείμενό του («Ομόφυλοι και γκέι», Η Καθημερινή, 8/6/08), ο κ. Ξυδάκης αναφέρει ότι ο όρος «γάμος ομοφύλων» είναι «ορθότερος γραμματικά και πολιτικά» του όρου «γάμος ομοφυλοφίλων» και κατατάσσει τον όρο«παρέκκλιση» στους «πιο συντηρητικούς χαρακτηρισμούς» της ομοφυλοφιλίας σε σχέση με τον όρο «επιλογή». Γράφοντας λοιπόν στο τελευταίο του κείμενο για «συμβίωση ομοφυλοφίλων» και για «αποκλίνουσες συμπεριφορές», επιλέγει να υιοθετήσει μια, κατά δήλωσή του, πιο συντηρητική και πολιτικά λαθεμένη εννοιολόγηση της ομοφυλοφιλίας. Φυσικά, οι αντιφάσεις και οι παλινδρομήσεις είναι δικαίωμα του καθενός. Θα περιμέναμε απλώς από ευαίσθητους και προοδευτικούς αρθρογράφους, αν η ευαισθησία και η προοδευτικότητά τους δεν ήταν προσχηματική, να λάβουν υπόψη τους, αν όχι να σεβαστούν, πώς αυτοπροσδιορίζονται οι ίδιοι οι ενδιαφερόμενοι και πώς τοποθετούνται απέναντι στην στέρηση των δικαιωμάτων τους. Αλλά στη συγκεκριμένη περίπτωση θα περιμένουμε μάλλον πολύ).
-*-
