[Εψιλον, 6/4/08]
Στις 25 Νοεμβρίου το ΕΨΙΛΟΝ δημοσίευσε την ιστορία του Άλεξ, του Ιρανού πρόσφυγα που μια μέρα το 1999, περασμένα μεσάνυχτα, συνελήφθη στο σπίτι του στο Ιράν χωρίς εξηγήσεις, κλείστηκε στη φυλακή και βασανίστηκε άγρια. Κατάφερε να φυγαδευτεί από τη φυλακή, χρησιμοποιώντας την περιουσία και τις γνωριμίες της οικογένειάς του, και, με μια σύντομη στάση στην Κωνσταντινούπολη, έφτασε χαράματα στην Αθήνα, κρυμμένος στην καρότσα ενός φορτηγού.
Εδώ ξεκίνησε η δεύτερη Οδύσσειά του στους διαδρόμους της ελληνικής γραφειοκρατίας και των υπηρεσιών χορήγησης ασύλου, όπως την περιέγραψε στο Έψιλον μαζί με το Φοίβο, τον Ελληνα σύντροφό του, με τον οποίο ζουν μαζί κοντά επτά χρόνια.
Όπως συνηθίζεται, η αίτηση ασύλου που υπέβαλε ο Άλεξ στο ελληνικό κράτος απορρίφθηκε με συνοπτικές και πρόχειρες διαδικασίες, που η δικηγόρος του λέει ότι παραβιάζουν την ελληνική και διεθνή νομοθεσία. Οι επιτροπές αμφισβήτησαν ότι έχει υποστεί βασανιστήρια, παρότι τα πιστοποιούσε κατηγορηματικά το αρμόδιο Ιατρικό Κέντρο για την Αποκατάσταση των Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το σημαντικότερο, αρνήθηκαν ν’ασχοληθούν με το βασικό υπερασπιστικό επιχείρημα του Άλεξ, το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος και η ζωή του κινδυνεύει αν βρεθεί στο Ιράν. Λες και δεν είναι γνωστό ότι το Ιράν εφαρμόζει μια σκληροπυρηνική εκδοχή της σαρίας, που προβλέπει την τιμωρία των ομοφυλόφιλων με απαγχονισμό. Λες και δεν είναι γνωστές οι καταγγελίες διεθνών και ιρανικών οργανώσεων ότι εκατοντάδες Ιρανοί έχουν κρεμαστεί στις αγχόνες για το φρικαλέο έγκλημα του σοδομισμού. Μπροστά σε όλα αυτά, το ελληνικό κράτος δικαίου, παραλυμένο από τον πανικό μήπως κατακλυστεί με αιτήματα ασύλου, σφύριζε αδιάφορα, στερώντας τα νόμιμα δικαιώματα ανθρώπων καταδιωγμένων και συνυπογράφοντας την εκτέλεσή τους.
Μέχρι που την περασμένη εβδομάδα, αφού προηγήθηκαν μια δραστήρια εκστρατεία της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας για την ευαισθητοποίηση της ελληνικής και διεθνούς κοινής γνώμης, το δημοσίευμα του ΕΨΙΛΟΝ, ερωτήματα βουλευτών, κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο και παρέμβαση του ευρωπαίου επιτρόπου Φράνκο Φρατίνι, κάτι άλλαξε. Με απόφαση του υφυπουργού Εσωτερικών Παναγιώτη Χηνοφώτη, το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την ιδιότητα του πρόσφυγα στον Άλεξ, «καθώς συντρέχουν», λέει, «οι προϋποθέσεις» που προβλέπει η σύμβαση της Γενεύης. Λες και δεν συνέτρεχαν τόσα χρόνια ακριβώς οι ίδιες προϋποθέσεις κι έπρεπε δυο άνθρωποι να ζήσουν στο όριο της απελπισίας, ν’αναπτύξουν φοβίες και ψυχοσωματικά συμπτώματα, περιμένοντας μήπως η Ελλάδα δεήσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Έστω και τώρα, η απόφαση κατατάσσει την Ελλάδα στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών κρατών ως προς την πολιτική χορήγησης ασύλου σε ομοφυλόφιλους από χώρες που τιμωρούν την ομοφυλοφιλία.
«Δεν μπορούμε ακόμα να το πιστέψουμε», λένε ο Άλεξ με το Φοίβο σήμερα στο ΕΨΙΛΟΝ. «Κερδίσαμε τη ζωή μας. Ευχαριστούμε πολύ όλους όσους μας συνέτρεξαν όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια, μένει ένα γιατί. Γιατί όλη αυτή η ταλαιπωρία, από τη στιγμή που το κράτος είχε στη διάθεσή του εξαρχής τα ίδια ακριβώς στοιχεία; Το μόνο που ελπίζουμε είναι από δω και πέρα να σταματήσουν να γίνονται άλλες τέτοιες αδικίες».
Στις 25 Νοεμβρίου το ΕΨΙΛΟΝ δημοσίευσε την ιστορία του Άλεξ, του Ιρανού πρόσφυγα που μια μέρα το 1999, περασμένα μεσάνυχτα, συνελήφθη στο σπίτι του στο Ιράν χωρίς εξηγήσεις, κλείστηκε στη φυλακή και βασανίστηκε άγρια. Κατάφερε να φυγαδευτεί από τη φυλακή, χρησιμοποιώντας την περιουσία και τις γνωριμίες της οικογένειάς του, και, με μια σύντομη στάση στην Κωνσταντινούπολη, έφτασε χαράματα στην Αθήνα, κρυμμένος στην καρότσα ενός φορτηγού.
Εδώ ξεκίνησε η δεύτερη Οδύσσειά του στους διαδρόμους της ελληνικής γραφειοκρατίας και των υπηρεσιών χορήγησης ασύλου, όπως την περιέγραψε στο Έψιλον μαζί με το Φοίβο, τον Ελληνα σύντροφό του, με τον οποίο ζουν μαζί κοντά επτά χρόνια.
Όπως συνηθίζεται, η αίτηση ασύλου που υπέβαλε ο Άλεξ στο ελληνικό κράτος απορρίφθηκε με συνοπτικές και πρόχειρες διαδικασίες, που η δικηγόρος του λέει ότι παραβιάζουν την ελληνική και διεθνή νομοθεσία. Οι επιτροπές αμφισβήτησαν ότι έχει υποστεί βασανιστήρια, παρότι τα πιστοποιούσε κατηγορηματικά το αρμόδιο Ιατρικό Κέντρο για την Αποκατάσταση των Θυμάτων Βασανιστηρίων. Το σημαντικότερο, αρνήθηκαν ν’ασχοληθούν με το βασικό υπερασπιστικό επιχείρημα του Άλεξ, το γεγονός ότι είναι ομοφυλόφιλος και η ζωή του κινδυνεύει αν βρεθεί στο Ιράν. Λες και δεν είναι γνωστό ότι το Ιράν εφαρμόζει μια σκληροπυρηνική εκδοχή της σαρίας, που προβλέπει την τιμωρία των ομοφυλόφιλων με απαγχονισμό. Λες και δεν είναι γνωστές οι καταγγελίες διεθνών και ιρανικών οργανώσεων ότι εκατοντάδες Ιρανοί έχουν κρεμαστεί στις αγχόνες για το φρικαλέο έγκλημα του σοδομισμού. Μπροστά σε όλα αυτά, το ελληνικό κράτος δικαίου, παραλυμένο από τον πανικό μήπως κατακλυστεί με αιτήματα ασύλου, σφύριζε αδιάφορα, στερώντας τα νόμιμα δικαιώματα ανθρώπων καταδιωγμένων και συνυπογράφοντας την εκτέλεσή τους.
Μέχρι που την περασμένη εβδομάδα, αφού προηγήθηκαν μια δραστήρια εκστρατεία της Ελληνικής Ομοφυλοφιλικής Κοινότητας για την ευαισθητοποίηση της ελληνικής και διεθνούς κοινής γνώμης, το δημοσίευμα του ΕΨΙΛΟΝ, ερωτήματα βουλευτών, κινητοποίηση του ΣΥΡΙΖΑ στο Ευρωκοινοβούλιο και παρέμβαση του ευρωπαίου επιτρόπου Φράνκο Φρατίνι, κάτι άλλαξε. Με απόφαση του υφυπουργού Εσωτερικών Παναγιώτη Χηνοφώτη, το ελληνικό κράτος αναγνώρισε την ιδιότητα του πρόσφυγα στον Άλεξ, «καθώς συντρέχουν», λέει, «οι προϋποθέσεις» που προβλέπει η σύμβαση της Γενεύης. Λες και δεν συνέτρεχαν τόσα χρόνια ακριβώς οι ίδιες προϋποθέσεις κι έπρεπε δυο άνθρωποι να ζήσουν στο όριο της απελπισίας, ν’αναπτύξουν φοβίες και ψυχοσωματικά συμπτώματα, περιμένοντας μήπως η Ελλάδα δεήσει να τηρήσει τις δεσμεύσεις της.
Αλλά κάλιο αργά παρά ποτέ. Έστω και τώρα, η απόφαση κατατάσσει την Ελλάδα στην πρωτοπορία των ευρωπαϊκών κρατών ως προς την πολιτική χορήγησης ασύλου σε ομοφυλόφιλους από χώρες που τιμωρούν την ομοφυλοφιλία.
«Δεν μπορούμε ακόμα να το πιστέψουμε», λένε ο Άλεξ με το Φοίβο σήμερα στο ΕΨΙΛΟΝ. «Κερδίσαμε τη ζωή μας. Ευχαριστούμε πολύ όλους όσους μας συνέτρεξαν όλα αυτά τα χρόνια. Βέβαια, μένει ένα γιατί. Γιατί όλη αυτή η ταλαιπωρία, από τη στιγμή που το κράτος είχε στη διάθεσή του εξαρχής τα ίδια ακριβώς στοιχεία; Το μόνο που ελπίζουμε είναι από δω και πέρα να σταματήσουν να γίνονται άλλες τέτοιες αδικίες».
-*-
