[Εψιλον, 24/7/05]
Στο τμήμα πορνό του μεγαλύτερου σεξ σοπ της Βοστόνης, του Amazing, το ράφι με τα ευρωπαϊκά είναι περικυκλωμένο από τα ράφια με τα ασιατικά και τα λατινοαμερικάνικα. Βλέπω με την άκρη του ματιού στ’αριστερά τον τίτλο «Πέρλες της Άπω Ανατολής» και στα δεξιά το «Νέο κύμα από Λατίνες». Μπροστά μου, στα ευρωπαϊκά, γυναικεία στήθη με ονόματα Claire, Monique και Dominica με κοιτούν υπαινικτικά, και διαβάζω στην τύχη τον τίτλο «Ιbiza Taboo». Οι σεξουαλικές φαντασιώσεις έχουν γεωγραφικές συντεταγμένες.
Ψάχνω απεγνωσμένα κάτι που να θυμίζει Ελλάδα και το βλέμμα μου πέφτει σ’ένα γνώριμο συνδυασμό λευκού με γαλάζιο, πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε, που λέει ο ποιητής του Αιγαίου. Παίρνω στα χέρια μου το εξώφυλλο και βλέπω με συγκίνηση, εκτός από μια ξανθιά με μαύρες ρίζες και γαλάζιο παρεό, άσπρα σπίτια με μπλε παράθυρα, ένα λευκό καμπαναριό, κι ένα στρογγυλό τραπέζι κυκλαδίτικου καφενείου, που πάνω του λιάζεται ένα τσαμπί σταφύλι. «Paradise Hot Mykonos 2», λέει ο τίτλος, και ο υπότιτλος επεξηγεί: «Από την Αθήνα στη Μύκονο, μια πολυτελής κρουαζιέρα ακραίας ηδονής». Μαζί με το «Superparadise», το νούμερο 1 της σειράς, που βρίσκω πιο πέρα, είναι οι μοναδικές παραγωγές στρέιτ πορνό που έχουν γυριστεί στην Ελλάδα –η μία το 2003, αλλά φετινής κυκλοφορίας, η άλλη το 2002 με περσινή κυκλοφορία. Η γαλλική εταιρεία Marc Dorcel που υπογράφει την παραγωγή είναι εγγύηση. «Πολυτέλεια, εκλέπτυνση, αισθητική», είναι το μότο της, και στην ιστορία της υπερηφανεύεται για το πρώτο ευρωπαϊκό πορνό που γυρίστηκε σε βίντεο.
Γυρίζω στο σπίτι με έξαψη δεκαπεντάχρονου που ετοιμάζεται για τις πρώτες του διακοπές στις Κυκλάδες και στο δρόμο θυμάμαι το κήρυγμα του πατέρα μου ένα πρωινό πολύ παλιά καθ’οδόν προς το φροντιστήριο, όταν στο σπίτι ανακάλυψαν τη σακούλα με τις τσόντες. «Εμ, βέβαια», κατέληξε πριν με αφήσει στην Κάνιγγος. «Αυτά βλέπετε, μετά ερεθίζεστε, και μετά αποβλακώνεστε». Αλλά μια καλή παραγωγή πορνό, σκέφτομαι, δεν είναι μόνο σεξ, όπως οι Ολυμπιακοί δεν είναι μόνο τα αθλήματα -αν και πάντα υπάρχουν κάποιοι που αρέσκονται να παρακολουθούν με τις ώρες πινγκ πονγκ σε κλειστό χώρο. Μια ταινία είναι πάνω απ’όλα το μέρος όπου έχει γυριστεί –η βόρεια Ελλάδα για το Τοπίο στην Ομίχλη, το Τόκιο για το Χαμένοι στη Μετάφραση, το Μανχάταν για τον Ταξιτζή, και η Μύκονος για το Paradise Hot Mykonos 2. Το γνωρίζει μέχρι και ο Αβραμόπουλος που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε στούντιο του Χόλιγουντ για να προσελκύσει τουρίστες. Μόνο που κάθε χρόνο οι Αμερικανοί ξοδεύουν για πορνό όσα και για να πάνε σινεμά -πάνω από 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με το περιοδικό Adult Video News, οι ενοικιάσεις βίντεο και DVD πορνό στην Αμερική ξεπερνούν τα 800 εκατομμύρια. Αν η Ελλάδα δάνειζε τις φυσικές ομορφιές της σε παραγωγές πορνό, δεν θα είχε οφέλη παρόμοια των Ολυμπιακών και της Eurovision, χωρίς το κόστος και χωρίς να μετακινηθούν αδέσποτα και άστεγοι;
Βάζω το DVD και υπέροχη μουσική αρμονίου ξεχύνεται στο δωμάτιο. Την οθόνη γεμίζει η Αθήνα -το Θησείο, η Ακρόπολη, και το χάος των πολυκατοικιών της ειδωμένο από ψηλά. Ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει εγκαινιάσει ακόμη το καλοκαιρινό πρόγραμμα υπαίθριων πολιτιστικών εκδηλώσεων με αποτέλεσμα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου να κυκλοφορούν όλες κι όλες δυο τουρίστριες που προσπαθούν να διαβάσουν ένα χάρτη με ύφος κάποιου που προσπαθεί να διαβάσει αρχαιοελληνική επιτύμβια επιγραφή στον Κεραμεικό. Ένα ζευγάρι εμφανίζεται και τις βοηθά να βρουν στο χάρτη τη Μύκονο. Χωρίς υπαίθριες πολιτιστικές εκδηλώσεις, τι να κάνουν στην Αθήνα;
Ο σκηνοθέτης αποφασίζει να δείξει με σύντομα πλάνα τη διαδρομή προς το νησί. Να η Πειραιώς, πήχτρα στην κίνηση, να το λιμάνι του Πειραιά και το κατάστρωμα του πλοίου, όπου πιάνουν θέση τα ζευγάρια για να χαρούν τη θέα: τους γλάρους, τα πλοία που περνούν, το Φάληρο, τη Γλυφάδα και τη Βουλιαγμένη με τον Υμηττό στο βάθος, και τέλος την πιο χαρακτηριστική εικόνα καλοκαιρινών διακοπών, τον αφρό από τις προπέλες που αφήνει στο διάβα του το πλοίο πίσω από την ελληνική σημαία που κυματίζει. Είμαι έτοιμος να βγάλω εισιτήριο για την Ελλάδα. Τι ήθελα εγώ με τέτοια ζέστη μες στους ουρανοξύστες;
Από τα νερά που αφρίζουν, μεταφερόμαστε, κάπως απότομα, στο λιακωτό μιας βίλας, όπου μια ημίγυμνη Αφροδίτη ανάσκελη χαίρεται την αυγή των πραγμάτων, που θα’λεγε ο ποιητής του Αιγαίου. Από τη θάλασσα ανεβαίνει ένας κομψός Ιταλός που αμέσως βγάζει τα Armani και καταλαβαίνουμε ότι είναι ο θεός Πάνας μεταμφιεσμένος. Φιλιούνται με πάθος που θυμίζει το φιλί στο Breakfast at Tiffany’s, μόνο που αυτό έχει γυριστεί στο Μανχάταν, και κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει στην ηχητική υπόκρουση: το αρμόνιο εμπλουτίζεται με κοφτά αχ και βαχ, που σταδιακά μεγαλώνουν σε ένταση και διάρκεια, ξαναρχίζουν την ανάπτυξη με παραλλαγές του βασικού θέματος με κοντραπούντο και μονοφωνίες, οδηγούνται σε μικρά κρεσέντο, ξαναηρεμούν, ξαναδυναμώνουν, και μια μακρόσυρτη ιαχή κορυφώνει το πάθος, σαν χορδή βιολιού που πάλλεται απ’το δοξάρι στις πιο ψηλές της νότες. Το ζεύγος έχει ανέβει στο πεζούλι του λιακωτού, που είναι περισσότερο άβολο, αλλά προσφέρει καλύτερη θέα στο πέλαγος. Μαγεία.
Δεν ήξερα ότι στη Μύκονο οι πισίνες είναι περισσότερες από τα σπίτια, αλλά στην ταινία φαίνεται ξεκάθαρα. Βλέπω πισίνες με τζακούτζι, πισίνες με φοίνικες, πισίνες με θέα το λιμάνι, πισίνες με θέα παραλίες, πισίνες με θέα άλλες πισίνες, και όλες τους προξενούν μια ακατανίκητη σεξουαλική διέγερση στους λουόμενους. Για αλλαγή, όταν οι λουόμενοι δεν το κάνουν στις πισίνες, το κάνουν καταμεσίς στο δρόμο μες στο νοικιασμένο τζιπάκι, στις ξερολιθιές, και στην παραλία, χωρίς να φοβούνται μην τους πάρει κανένα μάτι, αφού κανείς δεν είναι έξω –όλοι βρίσκονται στις πισίνες.
Ζέστη, υγρασία, νερά, παραλίες, στήθη, κοιλιακοί, ιδρώτας, και μια αιθέρια ύπαρξη μου ψιθυρίζει κάτι στ’αυτί, με σηκώνει απαλά, και μαζί πετάμε έξω από το δωμάτιο, πάνω από τη Βοστόνη, τον Ατλαντικό, τις Άλπεις, να η Κέρκυρα, ο Ισθμός, η Ακρόπολη, η καλδέρα της Σαντορίνης, κι έξαφνα ένα μελτέμι μας σπρώχνει ψηλά, πολύ ψηλά, η Γη από κάτω μια μπάλα κι ένας τεράστιος κρατήρας της Σελήνης είναι έτοιμος να μας καταπ - ξυπνώ κάθιδρος. Στο βάθος της οθόνης βλέπω τις απολαυστικές καμπύλες ενός όρμου και μπροστά τα οπίσθια μιας ξανθιάς που έχει πέσει μπρούμυτα και ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά σαν να κάνει πουσάπς. Μάλλον θα είναι η νέα καλοκαιρινή κασέτα της Ελένης Πετρουλάκη, σκέφτομαι, και κατευθύνομαι στο μπάνιο να φρεσκαριστώ. Όταν γυρίζω, η Ελένη Πετρουλάκη δεν βρίσκεται εκεί, βίσκονται όμως δυο πελεκάνοι, μετά τρεις ανεμόμυλοι, και μετά η Ελένη Πετρουλάκη εμφανίζεται με δυο φίλες της να βολτάρουν στη Μικρή Βενετία και τα στενά της Μυκόνου, ενώ σουρουπώνει και στο νησί ανάβουν τα φώτα.
Είναι ωραία στον Παράδεισο, αλλά αυτό είναι όλο; Αποφασίζω να επισκεφτώ το μεγαλύτερο gay βίντεο κλαμπ της Βοστόνης. Κάτι η Μύκονος, κάτι η αύρα των αρχαιοελληνικών αγαλμάτων, καμιά δεκαριά gay πορνό έχουν γυριστεί στην Ελλάδα. Όμως, ο υπάλληλος του βίντεο κλαμπ δεν έχει ιδέα και του δίνω τους τίτλους των δυο μεγαλύτερων παραγωγών, το Out of Athens (της Falcon, της αμερικανικής εταιρείας κολοσσού στο gay πορνό) και το Greek Holidays (της Bel Ami, μιας φιλόδοξης ευρωπαϊκής εταιρείας με ειδίκευση στα νεαρά μοντέλα από την ανατολική Ευρώπη). «Α, ναι», λέει ο υπάλληλος. «Δεν είχα καταλάβει ότι έχουν γυριστεί στην Ελλάδα». Χαλόου! Φέρνει τις ταινίες και τον ρωτώ πώς πάνε από κίνηση. Μου λέει ότι πριν 4 χρόνια που βγήκε το Out of Athens πήγε πολύ καλά, αλλά τελευταία έχει πέσει. Και ότι το Greek Holidays, που βγήκε πέρυσι, το νοικιάζουν πολλοί (αυτό το μήνα, η ταινία βρίσκεται στη θέση 16 των τσαρτς gay πορνό του Adult Video News). Ρωτώ αν μετρά για τον κόσμο ότι οι ταινίες έχουν γυριστεί στην Ελλάδα. «Μπα, το μόνο που τους νοιάζει είναι τούτο δω», λέει και δείχνει στο εξώφυλλο κάτι που μοιάζει με τον Κινγκ Κονγκ σε στύση αλλά χωρίς τον Κινγκ Κονγκ. «Δεν δίνουν δεκάρα πού έχουν γυριστεί οι ταινίες». Δεν πτοούμαι. Και στο Tomb Raider 2 όλοι για την Αngelina Jolie πήγαν, αλλά τα πλάνα με τη Σαντορίνη στην αρχή τα είδαν.
Βάζω το Greek Holidays, γυρισμένο το πρώτο μέρος στην Κεφαλονιά και τη Ζάκυνθο, και το δεύτερο -πού αλλού;- στη Μύκονο. Κάνω λάθος, ή είναι μπουζούκι αυτό που ακούγεται; Δεν κάνω λάθος. Μια ορχηστρική βερσιόν του “Σήκω χόρεψε συρτάκι» πλημμυρίζει το δωμάτιο, σαν από δίσκο του Γιώργου Κατσαρού, μόνο πιο μπιτ και χωρίς σαξόφωνο, κι είμαι έτοιμος να φέρω μια γυροβολιά, αλλά την προσοχή μου τραβά το πλοίο της γραμμής προς Ιόνιο. Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι, ας με συγχωρέσει ο ποιητής, και στο κατάστρωμα έχουν πάρει θέση ένας ξανθός Απόλλωνας και ένας μελαχρινός Ήφαιστος. Ο Ήφαιστος πηγαίνει, λέει, ν’αγοράσει ένα άρωμα απ’ το κατάστημα του πλοίου για να σκανδαλίσει τον Απόλλωνα, και ο ναύτης, που τόση ώρα τους παρατηρεί, βρίσκει την ευκαιρία να παρασύρει τον Απόλλωνα στην καμπίνα του για ναυτικές και άλλες επιδείξεις. Μια χαρά οι καμπίνες και, κυρίως, πρακτικές. Τι ξεροσταλιάζω τόσο καιρό μόνος στα καταστρώματα;
Έχω πολλά χρόνια να πάω στο Ιόνιο και, αν είναι όπως το βλέπω, θα πάω με την πρώτη ευκαιρία. Παραλίες; Νερά; Θέα; Η ταινία δεν αφήνει τίποτα ανεκμετάλλευτο. Ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος, και άλλοι καμιά δεκαπενταριά φίλοι τους, επισκέπτονται το Κάστρο της Κεφαλονιάς, το κάνουν στων βράχων το απλησίαστο –συγγνώμη και πάλι-, δοκιμάζουν καπέλα στο Φισκάρδο, τρώνε δίπλα στο κύμα, παίζουν βόλεϊ στο Ναυάγιο της Ζακύνθου, πετούν με αλεξίπτωτο και βουτούν με τις ώρες στο πέλαγος απ’το βατήρα του καϊκιού που τους μεταφέρει στη Μύκονο. Εκεί πάλι δεν χάνουν την ώρα τους σε πισίνες. Περιπλανιούνται στα σοκάκια, μπαίνουν σε κοσμηματοπωλεία και καταστήματα ειδών δώρου, και σχολιάζουν τα πάντα με ατάκες βγαλμένες από το Καφέ της Χαράς: βλέποντας τη θέα στον Άσο: «θα είναι ένα πήδημα με θέα»* θαυμάζοντας τη στύση ενός σατύρου σε μια καρτ ποστάλ: «θα μπορούσε να κάνει μεγάλη ζημιά»* παίρνοντας ιδέες από τις σεξουαλικές αναπαραστάσεις ενός αμφορέα: «ενδιαφέρουσα στάση, αυτό θα δοκιμάσουμε σήμερα»* μετά το ξενύχτι στη Μύκονο: «μυρίζεις το σεξ στον αέρα» - «οι άνθρωποι ψωνίζονται όλη μέρα» - «θα ξαναρθούμε του χρόνου;» - «δε βλέπω την ώρα». Και γω.
Αν το Greek Holidays είναι μια ανάλαφρη κομεντί, το Out of Athens είναι ψυχολογικό θρίλερ. Το καταλαβαίνουμε αμέσως από τη μουσική με επιρροές από John Williams, από το φλουταρισμένο πλάνο που χρησιμοποιεί ο auteur κάθε φορά που θέλει να δείξει υποκειμενική οπτική γωνία, και από την εισαγωγική σκηνή πριν τους τίτλους: μια παρέα αποφοίτων του Χάρβαρντ δεν δέχονται στην παρέα τους τον πρωταγωνιστή, ο οποίος μπορεί να μην έχει πάει στο Χάρβαρντ, αλλά πολύ θα ήθελε να βάλει στο βιογραφικό του ένα όργιο με τους αποφοίτους του. Η απόρριψη τον τραυματίζει βαθιά και αποφασίζει να ζήσει το μύθο του στην Ελλάδα, όπου οι απόφοιτοι οργανώνουν reunion. Ήδη στο πλοίο συναντά κάποιον που φορά μπλουζάκι Harvard Crew. Τον παρασύρει στην καμπίνα, τον εξαντλεί σωματικά, και όση ώρα αυτός κοιμάται, του κλέβει το μπλουζάκι. Ίσως οι καμπίνες να μην είναι τόσο καλή ιδέα τελικά.
Αν ήθελα ψυχολογικά τραύματα, έπαιρνα το Απέραντο Γαλάζιο. Αποφασίζω να αγνοήσω την υπόθεση και να επικεντρωθώ σε επιμέρους στοιχεία της ταινίας, όπως τον υπέροχα φωτογραφημένο σταθμό του τραίνου στον Πειραιά. Εκεί ο πρωταγωνιστής συναντά έναν Έλληνα -το καταλαβαίνουμε επειδή τον λένε Νίκο και επειδή με 35 βαθμούς θερμοκρασία φορά μαύρα παπούτσια, μαύρο παντελόνι με ζώνη, και μαύρο τι σερτ μέσα από το παντελόνι- και μαζί ανακαλύπτουν την Αθήνα. Ακολουθεί διαφήμιση του ΕΟΤ: ανεβαίνουν στην Ακρόπολη, επισκέπτονται το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου αποφασίζουν να κάνουν ένα φιλικό σπριντ, φιλιούνται στο Λυκαβητό με θέα τον Παρθενώνα, και περπατούν στα στενά της Πλάκας, όπου βρίσκουν την ευκαιρία για μια πιο ουσιαστική, αν και φευγαλέα, γνωριμία στα όρθια. Το μέρος επιτέλους εμπνέει το Νίκο να πετάξει τα μαύρα, και συνειδητοποιώ ότι κάτι μου θυμίζει. Χμ… Αυτός δεν ήταν στο εξώφυλλο που μου έδειξε ο υπάλληλος του βίντεο κλαμπ;
Η συνέχεια επιφυλάσσει μια σκηνή στα σκαλοπάτια της Σύρου –ευτυχώς που η ταινία αναφέρει τα μέρη σε υπότιτλους -, βόλτες στα Φηρά με θέα την Καλδέρα, και φυσικά Μύκονο, εκεί που καταλήγουν όλοι. Ακόμη και ο απόφοιτος του Χάρβαρντ που έχασε το μπλουζάκι του και το αναζητά, δίνοντας στο σκηνοθέτη την ευκαιρία να ξαναδημιουργήσει στα σοκάκια της Μυκόνου τη διάσημη σκηνή του κυνηγητού στα στενά του Μαρακές από τον Άνθρωπο που γνώριζε πολλά του Χίτσκοκ. Κορυφαίο.
Δεν θα αποκαλύψω τι γίνεται στο τέλος γιατί δεν το είδα. Τόση αδρεναλίνη δεν αντέχει ούτε ο πιο αμετανόητος θαυμαστής του Χίτσκοκ. Προχώρησα κατευθείαν στους τίτλους του τέλους, και κει με περίμενε μια έκπληξη. Στα ονόματα των συντελεστών είχε προστεθεί η κατάληξη «–opolis» κι ένα μήνυμα. «Σκηνοθεσία: John Rutherford-opolis» (o επί χρόνια πρόεδρος της Φάλκον και βραβευμένος σκηνοθέτης περισσότερων από 280 ταινιών πορνό) «Efcharisto! (Thank you!)».
Ψάχνω απεγνωσμένα κάτι που να θυμίζει Ελλάδα και το βλέμμα μου πέφτει σ’ένα γνώριμο συνδυασμό λευκού με γαλάζιο, πολύ γαλάζιο που αγαπήσαμε, που λέει ο ποιητής του Αιγαίου. Παίρνω στα χέρια μου το εξώφυλλο και βλέπω με συγκίνηση, εκτός από μια ξανθιά με μαύρες ρίζες και γαλάζιο παρεό, άσπρα σπίτια με μπλε παράθυρα, ένα λευκό καμπαναριό, κι ένα στρογγυλό τραπέζι κυκλαδίτικου καφενείου, που πάνω του λιάζεται ένα τσαμπί σταφύλι. «Paradise Hot Mykonos 2», λέει ο τίτλος, και ο υπότιτλος επεξηγεί: «Από την Αθήνα στη Μύκονο, μια πολυτελής κρουαζιέρα ακραίας ηδονής». Μαζί με το «Superparadise», το νούμερο 1 της σειράς, που βρίσκω πιο πέρα, είναι οι μοναδικές παραγωγές στρέιτ πορνό που έχουν γυριστεί στην Ελλάδα –η μία το 2003, αλλά φετινής κυκλοφορίας, η άλλη το 2002 με περσινή κυκλοφορία. Η γαλλική εταιρεία Marc Dorcel που υπογράφει την παραγωγή είναι εγγύηση. «Πολυτέλεια, εκλέπτυνση, αισθητική», είναι το μότο της, και στην ιστορία της υπερηφανεύεται για το πρώτο ευρωπαϊκό πορνό που γυρίστηκε σε βίντεο.
Γυρίζω στο σπίτι με έξαψη δεκαπεντάχρονου που ετοιμάζεται για τις πρώτες του διακοπές στις Κυκλάδες και στο δρόμο θυμάμαι το κήρυγμα του πατέρα μου ένα πρωινό πολύ παλιά καθ’οδόν προς το φροντιστήριο, όταν στο σπίτι ανακάλυψαν τη σακούλα με τις τσόντες. «Εμ, βέβαια», κατέληξε πριν με αφήσει στην Κάνιγγος. «Αυτά βλέπετε, μετά ερεθίζεστε, και μετά αποβλακώνεστε». Αλλά μια καλή παραγωγή πορνό, σκέφτομαι, δεν είναι μόνο σεξ, όπως οι Ολυμπιακοί δεν είναι μόνο τα αθλήματα -αν και πάντα υπάρχουν κάποιοι που αρέσκονται να παρακολουθούν με τις ώρες πινγκ πονγκ σε κλειστό χώρο. Μια ταινία είναι πάνω απ’όλα το μέρος όπου έχει γυριστεί –η βόρεια Ελλάδα για το Τοπίο στην Ομίχλη, το Τόκιο για το Χαμένοι στη Μετάφραση, το Μανχάταν για τον Ταξιτζή, και η Μύκονος για το Paradise Hot Mykonos 2. Το γνωρίζει μέχρι και ο Αβραμόπουλος που θέλει να μετατρέψει την Ελλάδα σε στούντιο του Χόλιγουντ για να προσελκύσει τουρίστες. Μόνο που κάθε χρόνο οι Αμερικανοί ξοδεύουν για πορνό όσα και για να πάνε σινεμά -πάνω από 10 δισεκατομμύρια δολάρια. Σύμφωνα με το περιοδικό Adult Video News, οι ενοικιάσεις βίντεο και DVD πορνό στην Αμερική ξεπερνούν τα 800 εκατομμύρια. Αν η Ελλάδα δάνειζε τις φυσικές ομορφιές της σε παραγωγές πορνό, δεν θα είχε οφέλη παρόμοια των Ολυμπιακών και της Eurovision, χωρίς το κόστος και χωρίς να μετακινηθούν αδέσποτα και άστεγοι;
Βάζω το DVD και υπέροχη μουσική αρμονίου ξεχύνεται στο δωμάτιο. Την οθόνη γεμίζει η Αθήνα -το Θησείο, η Ακρόπολη, και το χάος των πολυκατοικιών της ειδωμένο από ψηλά. Ο Δήμος Αθηναίων δεν έχει εγκαινιάσει ακόμη το καλοκαιρινό πρόγραμμα υπαίθριων πολιτιστικών εκδηλώσεων με αποτέλεσμα στη Διονυσίου Αεροπαγίτου να κυκλοφορούν όλες κι όλες δυο τουρίστριες που προσπαθούν να διαβάσουν ένα χάρτη με ύφος κάποιου που προσπαθεί να διαβάσει αρχαιοελληνική επιτύμβια επιγραφή στον Κεραμεικό. Ένα ζευγάρι εμφανίζεται και τις βοηθά να βρουν στο χάρτη τη Μύκονο. Χωρίς υπαίθριες πολιτιστικές εκδηλώσεις, τι να κάνουν στην Αθήνα;
Ο σκηνοθέτης αποφασίζει να δείξει με σύντομα πλάνα τη διαδρομή προς το νησί. Να η Πειραιώς, πήχτρα στην κίνηση, να το λιμάνι του Πειραιά και το κατάστρωμα του πλοίου, όπου πιάνουν θέση τα ζευγάρια για να χαρούν τη θέα: τους γλάρους, τα πλοία που περνούν, το Φάληρο, τη Γλυφάδα και τη Βουλιαγμένη με τον Υμηττό στο βάθος, και τέλος την πιο χαρακτηριστική εικόνα καλοκαιρινών διακοπών, τον αφρό από τις προπέλες που αφήνει στο διάβα του το πλοίο πίσω από την ελληνική σημαία που κυματίζει. Είμαι έτοιμος να βγάλω εισιτήριο για την Ελλάδα. Τι ήθελα εγώ με τέτοια ζέστη μες στους ουρανοξύστες;
Από τα νερά που αφρίζουν, μεταφερόμαστε, κάπως απότομα, στο λιακωτό μιας βίλας, όπου μια ημίγυμνη Αφροδίτη ανάσκελη χαίρεται την αυγή των πραγμάτων, που θα’λεγε ο ποιητής του Αιγαίου. Από τη θάλασσα ανεβαίνει ένας κομψός Ιταλός που αμέσως βγάζει τα Armani και καταλαβαίνουμε ότι είναι ο θεός Πάνας μεταμφιεσμένος. Φιλιούνται με πάθος που θυμίζει το φιλί στο Breakfast at Tiffany’s, μόνο που αυτό έχει γυριστεί στο Μανχάταν, και κάτι ενδιαφέρον συμβαίνει στην ηχητική υπόκρουση: το αρμόνιο εμπλουτίζεται με κοφτά αχ και βαχ, που σταδιακά μεγαλώνουν σε ένταση και διάρκεια, ξαναρχίζουν την ανάπτυξη με παραλλαγές του βασικού θέματος με κοντραπούντο και μονοφωνίες, οδηγούνται σε μικρά κρεσέντο, ξαναηρεμούν, ξαναδυναμώνουν, και μια μακρόσυρτη ιαχή κορυφώνει το πάθος, σαν χορδή βιολιού που πάλλεται απ’το δοξάρι στις πιο ψηλές της νότες. Το ζεύγος έχει ανέβει στο πεζούλι του λιακωτού, που είναι περισσότερο άβολο, αλλά προσφέρει καλύτερη θέα στο πέλαγος. Μαγεία.
Δεν ήξερα ότι στη Μύκονο οι πισίνες είναι περισσότερες από τα σπίτια, αλλά στην ταινία φαίνεται ξεκάθαρα. Βλέπω πισίνες με τζακούτζι, πισίνες με φοίνικες, πισίνες με θέα το λιμάνι, πισίνες με θέα παραλίες, πισίνες με θέα άλλες πισίνες, και όλες τους προξενούν μια ακατανίκητη σεξουαλική διέγερση στους λουόμενους. Για αλλαγή, όταν οι λουόμενοι δεν το κάνουν στις πισίνες, το κάνουν καταμεσίς στο δρόμο μες στο νοικιασμένο τζιπάκι, στις ξερολιθιές, και στην παραλία, χωρίς να φοβούνται μην τους πάρει κανένα μάτι, αφού κανείς δεν είναι έξω –όλοι βρίσκονται στις πισίνες.
Ζέστη, υγρασία, νερά, παραλίες, στήθη, κοιλιακοί, ιδρώτας, και μια αιθέρια ύπαρξη μου ψιθυρίζει κάτι στ’αυτί, με σηκώνει απαλά, και μαζί πετάμε έξω από το δωμάτιο, πάνω από τη Βοστόνη, τον Ατλαντικό, τις Άλπεις, να η Κέρκυρα, ο Ισθμός, η Ακρόπολη, η καλδέρα της Σαντορίνης, κι έξαφνα ένα μελτέμι μας σπρώχνει ψηλά, πολύ ψηλά, η Γη από κάτω μια μπάλα κι ένας τεράστιος κρατήρας της Σελήνης είναι έτοιμος να μας καταπ - ξυπνώ κάθιδρος. Στο βάθος της οθόνης βλέπω τις απολαυστικές καμπύλες ενός όρμου και μπροστά τα οπίσθια μιας ξανθιάς που έχει πέσει μπρούμυτα και ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά σαν να κάνει πουσάπς. Μάλλον θα είναι η νέα καλοκαιρινή κασέτα της Ελένης Πετρουλάκη, σκέφτομαι, και κατευθύνομαι στο μπάνιο να φρεσκαριστώ. Όταν γυρίζω, η Ελένη Πετρουλάκη δεν βρίσκεται εκεί, βίσκονται όμως δυο πελεκάνοι, μετά τρεις ανεμόμυλοι, και μετά η Ελένη Πετρουλάκη εμφανίζεται με δυο φίλες της να βολτάρουν στη Μικρή Βενετία και τα στενά της Μυκόνου, ενώ σουρουπώνει και στο νησί ανάβουν τα φώτα.
Είναι ωραία στον Παράδεισο, αλλά αυτό είναι όλο; Αποφασίζω να επισκεφτώ το μεγαλύτερο gay βίντεο κλαμπ της Βοστόνης. Κάτι η Μύκονος, κάτι η αύρα των αρχαιοελληνικών αγαλμάτων, καμιά δεκαριά gay πορνό έχουν γυριστεί στην Ελλάδα. Όμως, ο υπάλληλος του βίντεο κλαμπ δεν έχει ιδέα και του δίνω τους τίτλους των δυο μεγαλύτερων παραγωγών, το Out of Athens (της Falcon, της αμερικανικής εταιρείας κολοσσού στο gay πορνό) και το Greek Holidays (της Bel Ami, μιας φιλόδοξης ευρωπαϊκής εταιρείας με ειδίκευση στα νεαρά μοντέλα από την ανατολική Ευρώπη). «Α, ναι», λέει ο υπάλληλος. «Δεν είχα καταλάβει ότι έχουν γυριστεί στην Ελλάδα». Χαλόου! Φέρνει τις ταινίες και τον ρωτώ πώς πάνε από κίνηση. Μου λέει ότι πριν 4 χρόνια που βγήκε το Out of Athens πήγε πολύ καλά, αλλά τελευταία έχει πέσει. Και ότι το Greek Holidays, που βγήκε πέρυσι, το νοικιάζουν πολλοί (αυτό το μήνα, η ταινία βρίσκεται στη θέση 16 των τσαρτς gay πορνό του Adult Video News). Ρωτώ αν μετρά για τον κόσμο ότι οι ταινίες έχουν γυριστεί στην Ελλάδα. «Μπα, το μόνο που τους νοιάζει είναι τούτο δω», λέει και δείχνει στο εξώφυλλο κάτι που μοιάζει με τον Κινγκ Κονγκ σε στύση αλλά χωρίς τον Κινγκ Κονγκ. «Δεν δίνουν δεκάρα πού έχουν γυριστεί οι ταινίες». Δεν πτοούμαι. Και στο Tomb Raider 2 όλοι για την Αngelina Jolie πήγαν, αλλά τα πλάνα με τη Σαντορίνη στην αρχή τα είδαν.
Βάζω το Greek Holidays, γυρισμένο το πρώτο μέρος στην Κεφαλονιά και τη Ζάκυνθο, και το δεύτερο -πού αλλού;- στη Μύκονο. Κάνω λάθος, ή είναι μπουζούκι αυτό που ακούγεται; Δεν κάνω λάθος. Μια ορχηστρική βερσιόν του “Σήκω χόρεψε συρτάκι» πλημμυρίζει το δωμάτιο, σαν από δίσκο του Γιώργου Κατσαρού, μόνο πιο μπιτ και χωρίς σαξόφωνο, κι είμαι έτοιμος να φέρω μια γυροβολιά, αλλά την προσοχή μου τραβά το πλοίο της γραμμής προς Ιόνιο. Στο πιο ψηλό κατάρτι του ο ναύτης ανεμίζει ένα τραγούδι, ας με συγχωρέσει ο ποιητής, και στο κατάστρωμα έχουν πάρει θέση ένας ξανθός Απόλλωνας και ένας μελαχρινός Ήφαιστος. Ο Ήφαιστος πηγαίνει, λέει, ν’αγοράσει ένα άρωμα απ’ το κατάστημα του πλοίου για να σκανδαλίσει τον Απόλλωνα, και ο ναύτης, που τόση ώρα τους παρατηρεί, βρίσκει την ευκαιρία να παρασύρει τον Απόλλωνα στην καμπίνα του για ναυτικές και άλλες επιδείξεις. Μια χαρά οι καμπίνες και, κυρίως, πρακτικές. Τι ξεροσταλιάζω τόσο καιρό μόνος στα καταστρώματα;
Έχω πολλά χρόνια να πάω στο Ιόνιο και, αν είναι όπως το βλέπω, θα πάω με την πρώτη ευκαιρία. Παραλίες; Νερά; Θέα; Η ταινία δεν αφήνει τίποτα ανεκμετάλλευτο. Ο Απόλλωνας, ο Ήφαιστος, και άλλοι καμιά δεκαπενταριά φίλοι τους, επισκέπτονται το Κάστρο της Κεφαλονιάς, το κάνουν στων βράχων το απλησίαστο –συγγνώμη και πάλι-, δοκιμάζουν καπέλα στο Φισκάρδο, τρώνε δίπλα στο κύμα, παίζουν βόλεϊ στο Ναυάγιο της Ζακύνθου, πετούν με αλεξίπτωτο και βουτούν με τις ώρες στο πέλαγος απ’το βατήρα του καϊκιού που τους μεταφέρει στη Μύκονο. Εκεί πάλι δεν χάνουν την ώρα τους σε πισίνες. Περιπλανιούνται στα σοκάκια, μπαίνουν σε κοσμηματοπωλεία και καταστήματα ειδών δώρου, και σχολιάζουν τα πάντα με ατάκες βγαλμένες από το Καφέ της Χαράς: βλέποντας τη θέα στον Άσο: «θα είναι ένα πήδημα με θέα»* θαυμάζοντας τη στύση ενός σατύρου σε μια καρτ ποστάλ: «θα μπορούσε να κάνει μεγάλη ζημιά»* παίρνοντας ιδέες από τις σεξουαλικές αναπαραστάσεις ενός αμφορέα: «ενδιαφέρουσα στάση, αυτό θα δοκιμάσουμε σήμερα»* μετά το ξενύχτι στη Μύκονο: «μυρίζεις το σεξ στον αέρα» - «οι άνθρωποι ψωνίζονται όλη μέρα» - «θα ξαναρθούμε του χρόνου;» - «δε βλέπω την ώρα». Και γω.
Αν το Greek Holidays είναι μια ανάλαφρη κομεντί, το Out of Athens είναι ψυχολογικό θρίλερ. Το καταλαβαίνουμε αμέσως από τη μουσική με επιρροές από John Williams, από το φλουταρισμένο πλάνο που χρησιμοποιεί ο auteur κάθε φορά που θέλει να δείξει υποκειμενική οπτική γωνία, και από την εισαγωγική σκηνή πριν τους τίτλους: μια παρέα αποφοίτων του Χάρβαρντ δεν δέχονται στην παρέα τους τον πρωταγωνιστή, ο οποίος μπορεί να μην έχει πάει στο Χάρβαρντ, αλλά πολύ θα ήθελε να βάλει στο βιογραφικό του ένα όργιο με τους αποφοίτους του. Η απόρριψη τον τραυματίζει βαθιά και αποφασίζει να ζήσει το μύθο του στην Ελλάδα, όπου οι απόφοιτοι οργανώνουν reunion. Ήδη στο πλοίο συναντά κάποιον που φορά μπλουζάκι Harvard Crew. Τον παρασύρει στην καμπίνα, τον εξαντλεί σωματικά, και όση ώρα αυτός κοιμάται, του κλέβει το μπλουζάκι. Ίσως οι καμπίνες να μην είναι τόσο καλή ιδέα τελικά.
Αν ήθελα ψυχολογικά τραύματα, έπαιρνα το Απέραντο Γαλάζιο. Αποφασίζω να αγνοήσω την υπόθεση και να επικεντρωθώ σε επιμέρους στοιχεία της ταινίας, όπως τον υπέροχα φωτογραφημένο σταθμό του τραίνου στον Πειραιά. Εκεί ο πρωταγωνιστής συναντά έναν Έλληνα -το καταλαβαίνουμε επειδή τον λένε Νίκο και επειδή με 35 βαθμούς θερμοκρασία φορά μαύρα παπούτσια, μαύρο παντελόνι με ζώνη, και μαύρο τι σερτ μέσα από το παντελόνι- και μαζί ανακαλύπτουν την Αθήνα. Ακολουθεί διαφήμιση του ΕΟΤ: ανεβαίνουν στην Ακρόπολη, επισκέπτονται το Παναθηναϊκό Στάδιο, όπου αποφασίζουν να κάνουν ένα φιλικό σπριντ, φιλιούνται στο Λυκαβητό με θέα τον Παρθενώνα, και περπατούν στα στενά της Πλάκας, όπου βρίσκουν την ευκαιρία για μια πιο ουσιαστική, αν και φευγαλέα, γνωριμία στα όρθια. Το μέρος επιτέλους εμπνέει το Νίκο να πετάξει τα μαύρα, και συνειδητοποιώ ότι κάτι μου θυμίζει. Χμ… Αυτός δεν ήταν στο εξώφυλλο που μου έδειξε ο υπάλληλος του βίντεο κλαμπ;
Η συνέχεια επιφυλάσσει μια σκηνή στα σκαλοπάτια της Σύρου –ευτυχώς που η ταινία αναφέρει τα μέρη σε υπότιτλους -, βόλτες στα Φηρά με θέα την Καλδέρα, και φυσικά Μύκονο, εκεί που καταλήγουν όλοι. Ακόμη και ο απόφοιτος του Χάρβαρντ που έχασε το μπλουζάκι του και το αναζητά, δίνοντας στο σκηνοθέτη την ευκαιρία να ξαναδημιουργήσει στα σοκάκια της Μυκόνου τη διάσημη σκηνή του κυνηγητού στα στενά του Μαρακές από τον Άνθρωπο που γνώριζε πολλά του Χίτσκοκ. Κορυφαίο.
Δεν θα αποκαλύψω τι γίνεται στο τέλος γιατί δεν το είδα. Τόση αδρεναλίνη δεν αντέχει ούτε ο πιο αμετανόητος θαυμαστής του Χίτσκοκ. Προχώρησα κατευθείαν στους τίτλους του τέλους, και κει με περίμενε μια έκπληξη. Στα ονόματα των συντελεστών είχε προστεθεί η κατάληξη «–opolis» κι ένα μήνυμα. «Σκηνοθεσία: John Rutherford-opolis» (o επί χρόνια πρόεδρος της Φάλκον και βραβευμένος σκηνοθέτης περισσότερων από 280 ταινιών πορνό) «Efcharisto! (Thank you!)».
