[10%, 6/8/08]
Όταν πέρυσι, με αφορμή τις πυρκαγιές, η Προεδρία άνοιξε το προεδρικό Μέγαρο σε εκπροσώπους κάθε είδους οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών μέχρι και σε μπλόγκερ, κάποιοι θέλησαν να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα της συμβολικής, έστω, αναγνώρισης των αγώνων των γκέι, λεσβιών και τρανς για τη Δημοκρατία. Γιατί πώς μπορεί να νοηθεί μια Δημοκρατία που καταπατά δικαιώματα πολιτών και θεσπίζει διακρίσεις με κριτήριο το σεξουαλικό προσανατολισμό;
Διαψεύστηκαν όμως και πάλι. Ενώ φέτος το γκέι, λεσβιακό και τρανς κίνημα γράφει ιστορία στη χώρα μας με τον πρώτο γάμο ομόφυλων ζευγαριών, με ένα εξαιρετικά επιτυχημένο πράιντ, με μια σημαντική νίκη για το όνομα «λεσβία» και με την πρώτη περίπτωση χορήγησης ασύλου σε πρόσφυγα λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, η Προεδρία συνεχίζει να κρατά κλειστές τις πόρτες στους γκέι, λεσβίες και τρανς πολίτες.
Κατά τα άλλα, ο Πρόεδρος εμφανίστηκε ιδιαιτέρως ευαίσθητος σε ζητήματα δημοκρατίας, με μια ομιλία που χαρακτηρίστηκε βαρυσήμαντη και αιχμηρή. «Άλλοι με λύπη και άλλοι με θυμό»,είπε, «παρακολουθούμε τις αποκαλύψεις για φαινόμενα που δεν τιμούν την δημόσια ζωή. Για διαχρονικές παθογένειες που όχι άδικα θεωρούνται από τους πολίτες ως βαθιά κρίση του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος και τελικά ως κρίση της δημοκρατίας».
Όμως, τι έμπρακτο μήνυμα αντιπροσωπευτικότητας της δημοκρατίας δίνει ο Πρόεδρος, όταν σταθερά αγνοεί το 10% των Ελλήνων πολιτών;
Όποιος μάλιστα θυμηθεί την πρόσφατη συνάντηση του κ. Παπούλια με τον υπουργό Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκη, στην οποία ο πρόεδρος παρείχε την στήριξή του στο νομοθετικό έργο του υπουργού, χωρίς να αρθρώσει κουβέντα για τον ρατσιστικό αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από το προωθούμενο σύμφωνο συμβίωσης, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί αν οι ευαισθησίες του Προέδρου είναι επιλεκτικές.
Δικαιούται τελικά να θέσει φωναχτά το ερώτημα: ο Πρόεδρος επιδιώκει να είναι μέρος της λύσης του προβλήματος που τόσο γλαφυρά και εύστοχα περιγράφει ή με τη στάση του αναπαράγει ο ίδιος «διαχρονικές παθογένειες» που «δεν τιμούν τη δημόσια ζωή» και συνιστούν «βαθιά κρίση του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος»; Τελικά, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο πρόεδρος ενός ποσοστού ή ο πρόεδρος όλων;
Όταν πέρυσι, με αφορμή τις πυρκαγιές, η Προεδρία άνοιξε το προεδρικό Μέγαρο σε εκπροσώπους κάθε είδους οργανώσεων της κοινωνίας των πολιτών μέχρι και σε μπλόγκερ, κάποιοι θέλησαν να πιστέψουν ότι ήρθε η ώρα της συμβολικής, έστω, αναγνώρισης των αγώνων των γκέι, λεσβιών και τρανς για τη Δημοκρατία. Γιατί πώς μπορεί να νοηθεί μια Δημοκρατία που καταπατά δικαιώματα πολιτών και θεσπίζει διακρίσεις με κριτήριο το σεξουαλικό προσανατολισμό;
Διαψεύστηκαν όμως και πάλι. Ενώ φέτος το γκέι, λεσβιακό και τρανς κίνημα γράφει ιστορία στη χώρα μας με τον πρώτο γάμο ομόφυλων ζευγαριών, με ένα εξαιρετικά επιτυχημένο πράιντ, με μια σημαντική νίκη για το όνομα «λεσβία» και με την πρώτη περίπτωση χορήγησης ασύλου σε πρόσφυγα λόγω σεξουαλικού προσανατολισμού, η Προεδρία συνεχίζει να κρατά κλειστές τις πόρτες στους γκέι, λεσβίες και τρανς πολίτες.
Κατά τα άλλα, ο Πρόεδρος εμφανίστηκε ιδιαιτέρως ευαίσθητος σε ζητήματα δημοκρατίας, με μια ομιλία που χαρακτηρίστηκε βαρυσήμαντη και αιχμηρή. «Άλλοι με λύπη και άλλοι με θυμό»,είπε, «παρακολουθούμε τις αποκαλύψεις για φαινόμενα που δεν τιμούν την δημόσια ζωή. Για διαχρονικές παθογένειες που όχι άδικα θεωρούνται από τους πολίτες ως βαθιά κρίση του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος και τελικά ως κρίση της δημοκρατίας».
Όμως, τι έμπρακτο μήνυμα αντιπροσωπευτικότητας της δημοκρατίας δίνει ο Πρόεδρος, όταν σταθερά αγνοεί το 10% των Ελλήνων πολιτών;
Όποιος μάλιστα θυμηθεί την πρόσφατη συνάντηση του κ. Παπούλια με τον υπουργό Δικαιοσύνης Σ. Χατζηγάκη, στην οποία ο πρόεδρος παρείχε την στήριξή του στο νομοθετικό έργο του υπουργού, χωρίς να αρθρώσει κουβέντα για τον ρατσιστικό αποκλεισμό των ομόφυλων ζευγαριών από το προωθούμενο σύμφωνο συμβίωσης, δεν μπορεί παρά να αναρωτηθεί αν οι ευαισθησίες του Προέδρου είναι επιλεκτικές.
Δικαιούται τελικά να θέσει φωναχτά το ερώτημα: ο Πρόεδρος επιδιώκει να είναι μέρος της λύσης του προβλήματος που τόσο γλαφυρά και εύστοχα περιγράφει ή με τη στάση του αναπαράγει ο ίδιος «διαχρονικές παθογένειες» που «δεν τιμούν τη δημόσια ζωή» και συνιστούν «βαθιά κρίση του αντιπροσωπευτικού μας συστήματος»; Τελικά, ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι ο πρόεδρος ενός ποσοστού ή ο πρόεδρος όλων;
-*-
