Σλίνκατσου: Ανθρωπάκια στους δρόμους

[Εψιλον, 2/8/09]

Ο Σλίνκατσου (Slinkachu) γεννήθηκε το 1979, αλλά παρέμεινε «ανενεργός» μέχρι το 2006. Ετσι γράφει στο βιογραφικό που ανάρτησε στην ιστοσελίδα του (www. slinkachu.co.uk), μαζί με την πληροφορία ότι έχει ύψος 1,80 και ότι «είναι όμορφος. Το 2006 άρχισε να τοποθετεί μικροσκοπικές ανθρώπινες φιγούρες στους δρόμους του Λονδίνου και να τις φωτογραφίζει. Ονόμασε τη δραστηριότητά του «The little people project», καρπός του οποίου είναι διάφορες εγκαταστάσεις και εκθέσεις και το βιβλίο «Little people in the city» (εκδ. Boxtree, 2008). Με τον καιρό οι εικόνες απέκτησαν περισσότερο νόημα και συναίσθημα και άρχισαν να διηγούνται ιστορίες από τη ζωή στην πόλη, η οποία -σ' αυτό το απρόσμενο και κατά καιρούς αστείο παιχνίδι αλλαγής της οπτικής γωνίας από το μικροσκοπικό στο τεράστιο- προβάλλει μάλλον απειλητική και απόκοσμη. Οπως και να 'χει, στο πρότζεκτ αυτό οφείλει την «ενεργοποίησή» του. Ως καλλιτέχνη ή ως ανθρώπου; Δεν το διευκρινίζει και φαίνεται ότι ταυτίζει τις δύο έννοιες - τουλάχιστον, σε ό,τι αφορά την περίπτωσή του.


Τι συνδέει τις εικόνες μεταξύ τους; Αποτελούν μια μεταφορά για τη ζωή σε μια μεγάλη πόλη. Ακόμη και οι εικόνες που εμπεριέχουν στοιχεία από τον κόσμο του φαντα- στικού (για παράδειγμα, αυτές με τα έντομα και τα σαλιγκάρια) αφορούν μια πραγματικότητα. Η εικόνα ενός άντρα που προστατεύει την κόρη του από μια τεράστια μέλισσα μιλάει για πραγματικούς ανθρώπους που προστατεύουν τα παιδιά τους από τους κινδύνους της πόλης· για παράδειγμα, από τον κίνδυνο του βιασμού ή μιας ληστείας στο δρόμο. Εχω, λοιπόν, στο μυαλό μου καταστάσεις που αντιμετωπίζουμε στην πόλη και προσπαθώ να τις μεταφέρω στην κλίμακα των μικρογραφιών. Με τι θα τρόμαζαν; Πώς θα αντιδρούσαν αν έβλεπαν κάποιον χτυπημένο από ένα αυτοκίνητο ή αν έχαναν τη δουλειά τους; Ο κόσμος τους είναι με μία έννοια ένας παράλληλος κόσμος, αλλά έχει ρίζες στην πραγματική ζωή.

____________

Γιατί δείχνετε την ίδια σκηνή από δύο οπτικές γωνίες - μία απ' την οπτική γωνία των μικρογραφιών και μία απ' αυτήν ενός κανονικού ανθρώπου; 

Η μακρινή φωτογραφία παρουσιάζει το ευρύτερο πλαίσιο, την τοποθεσία στην οποία θα βρίσκονται οι μινιατούρες. Η κοντινή φωτογραφία είναι πάντα η πιο σημαντική - και αυτή που μου αρέσει περισσότερο να δουλεύω. Σ' αυτήν αφιερώνω τον περισσότερο χρόνο, ώστε να στήσω τη σκηνή και να βρω τη σωστή γωνία λήψης - με τρόπο που θα αφηγείται μια ιστορία.

Στη συνέχεια αφήνετε τις μινιατούρες στο δρόμο. Γιατί; 

Δεν ξέρω γιατί. Μου αρέσει πολύ η ιδέα να μένουν στην πόλη και να τις ανακαλύπτει ένας περαστικός, αλλά δεν ξέρω το λόγο. Ετσι, άλλωστε, ξεκίνησε το πρότζεκτ. Απλώς άφηνα φιγούρες στο δρόμο, έτσι, για πλάκα, για να παίξω με την ιδέα να κάνω κάτι στο δρόμο. Ηταν κυρίως ένα χόμπι, κάτι που θα έδειχνα στους φίλους μου. Οσο προχωρούσα, έβλεπα ότι μπορούσα να δημιουργήσω πολύ καλές εικόνες, και η φωτογράφηση έγινε πολύ πιο σημαντική. Αρχισε να μ' ενδιαφέρει πολύ η αφήγηση μιας ιστορίας μέσω των εικόνων. Κι έτσι το πρότζεκτ απέκτησε διαστάσεις πιο σοβαρές, έγινε τέχνη.

Πώς αντιδρούν όσοι βρίσκουν τις μινιατούρες; 

Ούτε αυτό το ξέρω. Δεν κάθομαι να δω τι γίνεται μετά. Απλώς τις φωτογραφίζω και τις αφήνω. Ξέρω ότι κάποιες φορές τις βρίσκουν. Μάλιστα, μερικοί βλέπουν τις εικόνες στην ιστοσελίδα μου και προσπαθούν να καταλάβουν σε ποιο σημείο της πόλης βρίσκονται, και τις αναζητούν. Είναι, όμως, πιθανό πολλές μινιατούρες απλώς να καταστρέφονται ύστερα από λίγο, χωρίς να τις βρει κανένας.

Πώς επιλέγετε το θέμα μιας ιστορίας; 

Συνήθως έχω μαζί μου ένα σημειωματάριο και, αν δω κάτι ενδιαφέρον στο δρόμο, το σημειώνω. Αυτό που με ενδιαφέρει περισσότερο όσο εξελίσσεται το πρότζεκτ είναι οι ιστορίες να γεννούν συναισθήματα. Νομίζω ότι οι εικόνες είναι αστείες, έχουν το στοιχείο του μαύρου χιούμορ και, επίσης, ένα στοιχείο μελαγχολίας και θλίψης.

Τις μινιατούρες τις φτιάχνετε εσείς; 

Αγοράζω συνήθως έτοιμα μοντέλα, επιλέγω ποια μου κάνουν για την ιστορία που θέλω να διηγηθώ, και τα προσαρμόζω. Τα χρωματίζω ή τους αλλάζω το χρώμα και το σχήμα, αφαιρώντας για παράδειγμα ένα ρούχο ή προσθέτοντας ένα άλλο.

Πώς διαλέγετε τα μέρη που θα βάλετε τις μινιατούρες; 

Κάποιες φορές έχω στο μυαλό μου εκ των προτέρων το μέρος όπου εκτυλίσσεται η ιστορία - για παράδειγμα, τις όχθες του ποταμού του Λονδίνου. Αλλες φορές, απλώς τριγυρνώ για ώρες σε μια περιοχή της πόλης μαζί με τις μινιατούρες και τη φωτογραφική μου μηχανή, μέχρι να βρω το σωστό μέρος. Συνήθως σηκώνομαι από το κρεβάτι αρκετά νωρίς - και αυτές οι ώρες εξυπηρετούν, γιατί δεν έχει πολλούς ανθρώπους τριγύρω.

Πόσο χρόνο παίρνει συνήθως το στήσιμο της σκηνής και η φωτογράφηση; 

Συνήθως δύο ή τρεις ώρες, μέχρι να βρω το σωστό μέρος και να στήσω τη σκηνή - αν και, μερικές φορές, έχει τύχει να τριγυρνώ σε μια περιοχή και πέντε ώρες. Οταν όλα είναι έτοιμα, προσπαθώ να κάνω γρήγορα με τη φωτογράφηση, πριν αρχίσει να μαζεύεται κόσμος. Μου παίρνει πέντε με δέκα λεπτά, αλλά τραβάω πολλές, περίπου εκατό. Μία από αυτές θα είναι η σωστή, είτε γιατί το φως θα έχει πέσει στη φιγούρα με τρόπο που να γεννά συναισθήματα είτε γιατί η γωνία λήψης θα είναι αυτή που πραγματικά θέλω.

Οι περισσότερες φωτογραφήσεις έχουν γίνει στο Λονδίνο, έχετε όμως φωτογραφίσει μινιατούρες και στη Βαρκελώνη, στο Αμστερνταμ, στη Νορβηγία και αλλού. Διαφέρουν οι εικόνες ανάλογα με την εκάστοτε πόλη; 

Οχι και τόσο. Σε όλες τις μεγάλες πόλεις οι άνθρωποι αντιμετωπίζουν τα ίδια προβλήματα. Προσπαθώ να κρατώ τα θέματα των ιστοριών πάνω από τις τοπικές ιδιαιτερότητες. Μια εξαίρεση ήταν το Αμστερνταμ, όπου χρησιμοποίησα τα κανάλια και την περιοχή των "κόκκινων φαναριών", η οποία είναι πολύ πιο ανοιχτή και ορατή σε σχέση με άλλες πόλεις.

Εχετε κάνει φωτογραφίες στην εξοχή; 

Οχι· μόνο σε αστικό τοπίο. Του χρόνου θα κάνω μια σειρά που θα εκτυλίσσεται στην ύπαιθρο, αλλά θα αφορά ανθρώπους που κάνουν μια μονοήμερη εκδρομή έξω από την πόλη. Και πάλι, δηλαδή, θα πρωταγωνιστούν άνθρωποι της πόλης οι οποίοι επισκέπτονται την ύπαιθρο ως τουρίστες.

Ποια είναι η δική σας σχέση με την πόλη; 

Θα έλεγα ότι είναι μια σχέση αγάπης και μίσους. Μέχρι να πάω στο πανεπιστήμιο ζούσα στο Ντέβον, μια πανέμορφη επαρχιακή πόλη της Αγγλίας, όπου όμως δεν συνέβαιναν πολλά και βαριόμουν. Ηθελα πάντα να ζήσω σε μεγαλούπολη. Οταν πήγα στο πανεπιστήμιο, έζησα πρώτα σε ένα προάστιο της πρωτεύουσας και στη συνέχεια μετακόμισα μέσα στο Λονδίνο. Αυτό έγινε πριν από έξι ή εφτά χρόνια. Τότε δεν ήξερα κανέναν στην πόλη, δεν είχα φίλους και μου πήρε ένα εξάμηνο να προσαρμοστώ. Νομίζω, λοιπόν, ότι από τη μια η πόλη με είχε γοητεύσει και μου άρεσε πραγματικά, αλλά από την άλλη είχε μια μοναχική πλευρά με την οποία τότε δεν ήμουν εξοικειωμένος.

Είχατε καλλιτεχνικές τάσεις από μικρός; 

Α, ναι. Ημουν ο τύπος που έκλινε προς την τέχνη και όχι προς τα σπορ. Στο ποδόσφαιρο ήμουν για τα μπάζα. Προτιμούσα να κάθομαι στο σπίτι και να φτιάχνω πράγματα. Ζωγράφιζα και σχεδίαζα πολύ περισσότερο από τώρα και έγραφα. Εξακολουθώ και σήμερα να γράφω, κυρίως σύντομες ιστορίες, και θα ήθελα μια μέρα να μπορέσω να γράψω ένα βιβλίο.

Γράφετε στο βιογραφικό σας, στην ιστοσελίδα σας, ότι ώς το 2006 (όταν ξεκινήσατε το πρότζεκτ των «Μικρών ανθρώπων στην πόλη») ήσασταν ανενεργός. Πώς έγινε και ενεργοποιηθήκατε; 

Οταν ήρθα στο Λονδίνο να σπουδάσω Τέχνη και Σχέδιο, βρήκα δουλειά σε μια σχετική επιχείρηση. Είχε να κάνει με την τέχνη, βέβαια, αλλά υπήρχε συνεχώς κάποιος πάνω απ' το κεφάλι μου να μου λέει τι πρέπει να κάνω. Υστερα από λίγο, κάτι τέτοιο μπορεί να σε μπλοκάρει. Ηθελα να κάνω τα δικά μου πράγματα. Πολλοί καλλιτέχνες έχουν μέσα τους κάτι που τους κάνει να θέλουν να παράγουν πράγματα. Με ενοχλεί όταν δεν μπορώ να κάνω τα πράγματα που θέλω. Για να κρατήσω την ισορροπία μου, πρέπει να κάνω κάτι καλλιτεχνικό, κάτι δημιουργικό.

-*-