[10%, 13/10/08]
Εννιά στους δέκα LGBT μαθητές δηλώνουν ότι έχουν υποστεί παρενόχληση στο σχολείο στη διάρκεια ενός έτους εξαιτίας της σεξουαλικότητάς τους. Έξι στους δέκα δεν νιώθουν ασφαλείς στο σχολείο για τον ίδιο λόγο και ένας στους τρεις δεν πήγε στο σχολείο μία μέρα τον περασμένο μήνα, επειδή ένιωθε ότι δεν ήταν ασφαλής.
Ποια έρευνα το λέει αυτό; Φυσικά όχι ελληνική. Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύτηκε μια έρευναπου έκανε το Γκέι, Λεσβιακό και Στρέιτ Εκπαιδευτικό Δίκτυο (Gay, Lesbian and Straight Educational Network - GLSEN) στις ΗΠΑ (εμ, τι, υπάρχουν τέτοια δίκτυα στην Ελλάδα;), με χορηγία, παρακαλώ, της IBM, και είναι η πληρέστερη έρευνα σχετικά με το τι αντιμετωπίζουν οι LGBT μαθητές στα σχολεία της χώρας.
Εκεί λοιπόν, παρά το Will and Grace και το γάμο της Ellen DeGeneres με τη γυναίκα της, παρά τα γκέι πράιντ σε κάθε πρωτεύουσα πολιτείας, παρά τις γκέι και λεσβιακές φοιτητικές ενώσεις σε κάθε κολέγιο και πανεπιστήμιο που σέβεται τον εαυτό του και παρά την ύπαρξη δικτύων όπως το GLSEN και της έρευνας που δημοσιεύει κάθε δυο χρόνια εδώ και πέντε χρόνια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Τα ίδια και χειρότερα στη Βρετανία, άλλη μια χώρα που διεξάγει παρόμοιες έρευνες. Η πληρέστερη, και σοκαριστική στα στοιχεία της, σχετική έρευνα που διεξήγαγε η Σχολική Μονάδα Εκπαίδευσης Υγείας για λογαριασμό της γκέι οργάνωσης Stonewall το 2007 δείχνει ότι δύο στους τρεις ομοφυλόφιλους μαθητές έχουν δεχτεί ομοφοβικές επιθέσεις. Μάλιστα, το 40% αυτών των επιθέσεων δεν ήταν μόνο λεκτικές αλλά και σωματικές.
Και στον Καναδά, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γερουσίας ερεύνησε το 2007 την εφαρμογή των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας ως προς τα δικαιώματα των παιδιών και ανακάλυψε ότι «ένας μεγάλος αριθμός παιδιών αντιμετωπίζουν το πρόβλημα [της μειονοτικής σεξουαλικότητας] σε καθημερινή βάση. Συχνά περιθωριοποιούνται από τους δικούς τους φόβους και τη δική τους σύγχυση, καθώς και από εκφοβιστικές επιθέσεις και βία εναντίον τους από τους συνομηλίκους τους ή ακόμα και από τις οικογένειές τους».
Στην Ελλάδα δεν έχουμε σχετικές έρευνες, όπως δεν έχουμε Ellen DeGeneres (ίσως αυτές οι δύο ελλείψεις συνδέονται με κάποιο τρόπο). Έχουμε όμως τη δική μας προσωπική ιστορία τρόμου στη σχολική τάξη. Το «πούστης», «ανώμαλος», «αδελφή» και τις σχετικές παραλλαγές, τα πρωτακούσαμε από χείλη γονιών, δασκάλων, παπάδων και συμμαθητών. Τον φόβο, το άγχος της απομόνωσης, την απόρριψη στα σχολικά θρανία τα πρωτονιώσαμε, όταν μεγαλώνοντας διαπιστώναμε ότι οι ερωτικές επιθυμίες μας διέφεραν από των άλλων.
Έτσι λοιπόν αφήνει ένα ερωτηματικό η κατά τα άλλα σημαντική πρωτοβουλία του Συνηγόρου του Παιδιού, μιας ανεξάρτητης αρχής που ιδρύθηκε το 2003 στο πλαίσιο του Συνηγόρου του Πολίτη για «να υπερασπίζει τα δικαιώματα των ανηλίκων» (και η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αναφέρει στο Άρθρο 2 ότι ισχύει για «κάθε παιδί... χωρίς διάκριση κανενός είδους»). Ο Συνήγορος του Παιδιού ανακοίνωσε ότι συστήνει Ομάδα Εφήβων Συμβούλων από 20 μαθητές 13-17 ετών από όλη τη χώρα που θα μεταφέρουν στο Συνήγορο την κατάσταση που επικρατεί σχετικά με το σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Τα μέλη θα επιλεγούν με κλήρωση ανάμεσα σε όσους δηλώσουν συμμετοχή και δύο μέλη θα επιλεγούν με ειδική κλήρωση ανάμεσα σε τρεις κατηγορίες: - Μετανάστες, πρόσφυγες, μειονοτικές ομάδες, - Έφηβοι με αναπηρίες, και - Έφηβοι που διαμένουν σε ιδρύματα, στέγες φιλοξενίας ή ανάδοχες οικογένειες. Εεε... πού είναι λοιπόν οι LGBT μαθητές; Κρυμμένοι, ασαφώς και γενικώς, ανάμεσα στις λοιπές «μειονοτικές ομάδες»; Μπορεί ποτέ ο Συνήγορος να αποκτήσει πλήρη εικόνα για την παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών, χωρίς να ακούσει τα παιδιά με διαφορετική σεξουαλικότητα; Δεν θα είχε νόημα μια ξεχωριστή κατηγορία LGBT, ώστε να ενθαρρύνει αυτά τα παιδιά να σπάσουν τη σιωπή στην οποία τόσο συχνά καταδικάζονται;
Εννιά στους δέκα LGBT μαθητές δηλώνουν ότι έχουν υποστεί παρενόχληση στο σχολείο στη διάρκεια ενός έτους εξαιτίας της σεξουαλικότητάς τους. Έξι στους δέκα δεν νιώθουν ασφαλείς στο σχολείο για τον ίδιο λόγο και ένας στους τρεις δεν πήγε στο σχολείο μία μέρα τον περασμένο μήνα, επειδή ένιωθε ότι δεν ήταν ασφαλής. Ποια έρευνα το λέει αυτό; Φυσικά όχι ελληνική. Την περασμένη εβδομάδα δημοσιεύτηκε μια έρευναπου έκανε το Γκέι, Λεσβιακό και Στρέιτ Εκπαιδευτικό Δίκτυο (Gay, Lesbian and Straight Educational Network - GLSEN) στις ΗΠΑ (εμ, τι, υπάρχουν τέτοια δίκτυα στην Ελλάδα;), με χορηγία, παρακαλώ, της IBM, και είναι η πληρέστερη έρευνα σχετικά με το τι αντιμετωπίζουν οι LGBT μαθητές στα σχολεία της χώρας.
Εκεί λοιπόν, παρά το Will and Grace και το γάμο της Ellen DeGeneres με τη γυναίκα της, παρά τα γκέι πράιντ σε κάθε πρωτεύουσα πολιτείας, παρά τις γκέι και λεσβιακές φοιτητικές ενώσεις σε κάθε κολέγιο και πανεπιστήμιο που σέβεται τον εαυτό του και παρά την ύπαρξη δικτύων όπως το GLSEN και της έρευνας που δημοσιεύει κάθε δυο χρόνια εδώ και πέντε χρόνια, τα πράγματα δεν είναι καθόλου καλά.
Τα ίδια και χειρότερα στη Βρετανία, άλλη μια χώρα που διεξάγει παρόμοιες έρευνες. Η πληρέστερη, και σοκαριστική στα στοιχεία της, σχετική έρευνα που διεξήγαγε η Σχολική Μονάδα Εκπαίδευσης Υγείας για λογαριασμό της γκέι οργάνωσης Stonewall το 2007 δείχνει ότι δύο στους τρεις ομοφυλόφιλους μαθητές έχουν δεχτεί ομοφοβικές επιθέσεις. Μάλιστα, το 40% αυτών των επιθέσεων δεν ήταν μόνο λεκτικές αλλά και σωματικές.
Και στον Καναδά, η Επιτροπή Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων της Γερουσίας ερεύνησε το 2007 την εφαρμογή των διεθνών υποχρεώσεων της χώρας ως προς τα δικαιώματα των παιδιών και ανακάλυψε ότι «ένας μεγάλος αριθμός παιδιών αντιμετωπίζουν το πρόβλημα [της μειονοτικής σεξουαλικότητας] σε καθημερινή βάση. Συχνά περιθωριοποιούνται από τους δικούς τους φόβους και τη δική τους σύγχυση, καθώς και από εκφοβιστικές επιθέσεις και βία εναντίον τους από τους συνομηλίκους τους ή ακόμα και από τις οικογένειές τους».
Στην Ελλάδα δεν έχουμε σχετικές έρευνες, όπως δεν έχουμε Ellen DeGeneres (ίσως αυτές οι δύο ελλείψεις συνδέονται με κάποιο τρόπο). Έχουμε όμως τη δική μας προσωπική ιστορία τρόμου στη σχολική τάξη. Το «πούστης», «ανώμαλος», «αδελφή» και τις σχετικές παραλλαγές, τα πρωτακούσαμε από χείλη γονιών, δασκάλων, παπάδων και συμμαθητών. Τον φόβο, το άγχος της απομόνωσης, την απόρριψη στα σχολικά θρανία τα πρωτονιώσαμε, όταν μεγαλώνοντας διαπιστώναμε ότι οι ερωτικές επιθυμίες μας διέφεραν από των άλλων.
Έτσι λοιπόν αφήνει ένα ερωτηματικό η κατά τα άλλα σημαντική πρωτοβουλία του Συνηγόρου του Παιδιού, μιας ανεξάρτητης αρχής που ιδρύθηκε το 2003 στο πλαίσιο του Συνηγόρου του Πολίτη για «να υπερασπίζει τα δικαιώματα των ανηλίκων» (και η Διεθνής Σύμβαση για τα Δικαιώματα του Παιδιού αναφέρει στο Άρθρο 2 ότι ισχύει για «κάθε παιδί... χωρίς διάκριση κανενός είδους»). Ο Συνήγορος του Παιδιού ανακοίνωσε ότι συστήνει Ομάδα Εφήβων Συμβούλων από 20 μαθητές 13-17 ετών από όλη τη χώρα που θα μεταφέρουν στο Συνήγορο την κατάσταση που επικρατεί σχετικά με το σεβασμό των δικαιωμάτων τους. Τα μέλη θα επιλεγούν με κλήρωση ανάμεσα σε όσους δηλώσουν συμμετοχή και δύο μέλη θα επιλεγούν με ειδική κλήρωση ανάμεσα σε τρεις κατηγορίες: - Μετανάστες, πρόσφυγες, μειονοτικές ομάδες, - Έφηβοι με αναπηρίες, και - Έφηβοι που διαμένουν σε ιδρύματα, στέγες φιλοξενίας ή ανάδοχες οικογένειες. Εεε... πού είναι λοιπόν οι LGBT μαθητές; Κρυμμένοι, ασαφώς και γενικώς, ανάμεσα στις λοιπές «μειονοτικές ομάδες»; Μπορεί ποτέ ο Συνήγορος να αποκτήσει πλήρη εικόνα για την παραβίαση των δικαιωμάτων των παιδιών, χωρίς να ακούσει τα παιδιά με διαφορετική σεξουαλικότητα; Δεν θα είχε νόημα μια ξεχωριστή κατηγορία LGBT, ώστε να ενθαρρύνει αυτά τα παιδιά να σπάσουν τη σιωπή στην οποία τόσο συχνά καταδικάζονται;
-*-
